سلام دوستان، مجید هستم، یک مسافر.
جهانبینی در ورزش کنگره 60
در کنگره 60، ورزش تنها حرکتی برای سلامت جسم یا تفریح نیست، بلکه ابزاری است برای شناخت، رشد و تکامل انسان. کنگره 60 بر سه ضلع اساسی جسم، روان و جهانبینی تأکید دارد و باور دارد که رهایی و تعادل واقعی، تنها با هماهنگی این سه ضلع حاصل می‌شود. ورزش در این میان، پلی میان جسم و جهانبینی است، زیرا از طریق فعالیت بدنی منظم و هدفمند، انسان می‌تواند به آرامش روانی، نظم ذهنی و اصلاح نگرش خود نسبت به هستی برسد.
به بیان ساده‌تر، ورزش در کنگره 60 وسیله‌ای برای ساختن انسان متعادل و خدمت‌گزار است، نه ابزاری برای خودنمایی، رقابت ناسالم یا برتری‌طلبی.
در کنگره 60، جهانبینی به معنای نوع دید و برداشت انسان از خود، دیگران و کل هستی است. جهانبینی تعیین می‌کند که ما چگونه فکر می‌کنیم، چگونه رفتار می‌کنیم، چگونه احساس می‌کنیم و در نهایت چگونه زندگی می‌کنیم.
در ورزش نیز جهانبینی نقشی بنیادی دارد. کسی که در ورزش تنها به برد و باخت فکر می‌کند، جهانبینی محدودی دارد؛ اما فردی که ورزش را فرصتی برای رشد، دوستی، نظم و تقویت روحیه می‌بیند، از دیدگاه وسیع‌تری برخوردار است. بنابراین، ورزش صحنه‌ای برای بروز جهانبینی در عمل است. رفتار انسان در میدان ورزش، نوع نگاه او به زندگی را نشان می‌دهد.
در میدان ورزش، احساسات انسان عیان می‌شود: خشم، ترس، حسادت، غرور یا محبت، همگی در برخورد با دیگران و در واکنش به پیروزی یا شکست نمایان می‌گردند. در چنین شرایطی، ورزش به آینه‌ای تبدیل می‌شود که انسان می‌تواند از طریق آن خود واقعی‌اش را مشاهده و اصلاح کند.
کنگره 60 از ورزش به عنوان ابزاری برای خودشناسی استفاده می‌کند. کسی که در ورزش به دنبال اصلاح درون خویش است، در واقع در مسیر تکامل گام برمی‌دارد. این همان مفهوم حرکت از ضد ارزش‌ها به سمت ارزش‌ها است.
ورزش اگر بدون جهانبینی انجام شود، می‌تواند موجب افراط، خودخواهی یا رقابت ناسالم شود. اما با جهانبینی سالم، ورزش به ابزاری برای تعادل و رشد درونی تبدیل می‌شود.
در کنگره 60، جسم انسان همانند ماشینی در نظر گرفته می‌شود که برای حرکت صحیح نیاز به سوخت، نگهداری و تنظیم دارد. ورزش باعث می‌شود جسم سالم و پرانرژی بماند، اما این انرژی باید با تفکر درست، یعنی جهانبینی، هدایت شود. به تعبیر آقای مهندس دژاکام، اگر جهانبینی انسان اصلاح شود، جسم و روان نیز به تعادل می‌رسند.
بنابراین، ورزش بدون جهانبینی مانند ماشینی است بدون فرمان و مقصد. هدف ورزش در کنگره 60، رسیدن به سلامت جسم، آرامش روان و روشن‌بینی ذهن است.
در کنگره 60، ورزش نه‌تنها تمرینی برای بدن، بلکه مدرسه‌ای برای یادگیری اصول انسانی است. ارزش‌هایی که در ورزش تقویت می‌شوند، عبارتند از:
نظم: حضور به‌موقع در زمین ورزش، رعایت قوانین و احترام به مربی و داور، تمرینی برای نظم در زندگی است. کنگره 60 تأکید دارد که نظم در ورزش، مقدمه نظم در تفکر و رفتار روزمره است.
تواضع: پیروزی بدون غرور و شکست بدون ناامیدی، نشانه جهانبینی متعادل است. در کنگره 60، قهرمان واقعی کسی است که بر نفس اماره خود غلبه کند.
محبت و احترام: ورزش در کنگره 60 بر پایه محبت است. همکاری، همیاری و احترام متقابل از اصول بنیادین محسوب می‌شوند. در زمین ورزش، همه برادرند و هدف اصلی رشد جمعی است، نه رقابت مخرب.
خدمت و مسئولیت‌پذیری: بسیاری از اعضای ورزشی کنگره در قالب خدمت‌گزاران، داوران و مرزبانان، به جامعه ورزشی خود خدمت می‌کنند. این خدمت، خود نوعی تزکیه و پالایش روح است.
یکی از آموزه‌های مهم کنگره 60 این است که حرکت، لازمه تغییر است. ورزش، انسان را از حالت سکون خارج کرده و او را در مسیر تغییر و رهایی قرار می‌دهد. در بسیاری از رهجویان، ورزش باعث افزایش انگیزه، کاهش استرس و بازسازی روحیه شده است.
ورزش منظم باعث ترشح هورمون‌های شادی مانند اندورفین می‌شود که در بهبود خلق‌وخو و افزایش تمرکز نقش مهمی دارند. در واقع، ورزش مکملی عملی برای جهانبینی و روان‌درمانی است. کسی که جهانبینی سالمی دارد، در ورزش به اصول زیر پایبند است:
پذیرش نتیجه: پیروزی یا شکست را به عنوان بخشی از مسیر رشد می‌پذیرد و این شعار کنگره 60 است که: «باختی در کار نیست؛ یا می‌بریم یا می‌آموزیم.»
تمرکز بر تلاش، نه نتیجه: هدفش یادگیری و پیشرفت است، نه صرفاً برد.
احترام به قوانین: چون نظم را نشانه عقل و ایمان می‌داند.
پرهیز از قضاوت: دیگران را بر اساس ظاهر یا توان جسمی قضاوت نمی‌کند.
در چنین حالتی، ورزش به عبادتی عاشقانه تبدیل می‌شود؛ عبادتی برای شکرگزاری از نعمت جسم و فرصت زندگی.
نگارش: راهنمای محترم لژیون چهارم مسافر مجید
رابط خبری: مسافر هاشم (لژیون پنجم)
عکس: مسافر محمد علی (لژیون سوم)
تهیه، تنظیم و ارسال: مسافر سینا (لژیون یکم)
مسافران نمایندگی محمدی پور قم
- تعداد بازدید از این مطلب :
143