تعادل در نظم، کلید آسایش در زندگی

جلسه‌ی هفتم از دوره اول سری کارگاه‌های آموزشی عمومی کنگره‌۶۰، نمایندگی ماهشهر، با استادی مسافر فضیل، نگهبانی مسافر احمد و دبیری مسافر محمود، با دستور جلسه《 نظم، انضباط و احترام در کنگره》در روز پنجشنبه ۱۸ مهرماه راس ساعت‌ ۱۷ آغاز به کار نمود.

سخنان استاد:

سلام دوستان، فضیل هستم یک مسافر 

دستور جلسه، «نظم، انضباط و احترام» در کنگره ۶۰ است. تعریف نظم این است که هر کاری را به موقع خودش انجام دهیم و هر شیء را در جای خودش قرار دهیم. اگر تمام کارهایم را به موقع و سروقت انجام دهم و هر وسیله‌ای را که می‌تواند در زندگی‌ام کاربرد داشته باشد، در جای مخصوصش بگذارم، آن‌وقت می‌توانم نظم را در زندگی‌ام پیاده کنم.

وقتی وارد کنگره شدم، فکر می‌کردم آدم با‌نظمی هستم و در کارهایم خیلی حساس بودم. اما اینجا به یک تعادل رسیدم. چون قبلاً حساسیت بیش از حدی داشتم و این حساسیت در منظم بودن، یک جورهایی باعث اذیتم می‌شد. اینجا فهمیدم که در هر کاری باید تعادل را رعایت کرد. لازم نیست بیش از حد حساس باشیم؛ فقط کافی است نظمی در زندگی حاکم باشد تا از یک آسایش برخوردار شویم.

وقتی در این کار افراط می‌کردم، این باعث می‌شد هم آسایش خودم و هم آسایش خانواده‌ام را بگیرم. حتی طوری بود که بچه‌ام در خانه احساس راحتی نمی‌کرد و مدام باید مراقب می‌بود که به وسایلی که من منظم چیده بودم، دست نزند. در واقع برای آن‌ها یک محدودیت ایجاد کرده بودم. وقتی وارد کنگره شدم، فهمیدم باید در هر کاری تعادل داشته باشیم و نظمی در زندگی حاکم باشد که مایهٔ آسایش شود.

موضوع دیگر، احترام است که از ریشهٔ «حرمت» گرفته می‌شود. من باید این حرمت‌ها را بشناسم و حدود خودم را بدانم. اگر بخواهم به هر کس، در هر جایگاهی، احترام بگذارم، در واقع به خودم احترام گذاشته‌ام. این موضوع نیاز به آموزش دارد. هر موضوعی نیاز به عقل دارد و عقل نیز نیاز به ادب.

اگر بخواهم به دوست یا همکاری که در حال خدمت است، نکته‌ای را گوشزد کنم تا آن را اصلاح کند، باید عاقلانه رفتار کنم و طرز بیان و انتقال آن نیز نیازمند ادب است. می‌توانم همان مطلب را با بی‌ادبی منتقل کنم که باعث خراب شدن رابطه و کار می‌شود. اینجا در کنگره، ادب و احترام را یاد گرفتم و در نتیجه، بسیاری از مشکلات گذشته در زندگی‌ام حل شده است.

نظم و انضباط در کنگره برای رسیدن به رهایی نقش بسیار مهمی دارد. اگر می‌خواهم به رهایی برسم، نباید بهانه بیاورم. بهانه‌ها امروز را آسان می‌کنند، ولی فردا را سخت خواهند کرد. انضباط، امروز را سخت می‌کند، اما فردا را آسان می‌سازد. پس امروز برای رسیدن به خواسته‌ام، هر کاری که لازم باشد را انجام می‌دهم و با بهانه‌تراشی، آن را به فردا نمی‌سپارم؛ تا در فردای رهایی، در آسایش باشم و حسرت فرصت پیش‌آمده را نخورم.

گروه سایت نمایندگی ماهشهر