عشقی بی‌منت

به‌نام‌ قدرت مطلق الله

همه‌ جهان درگیر عشق است؛ اما در حقیقت بسیاری از انسان‌ها هنوز معنای واقعی عشق را نمی‌دانند. ما انسان‌ها در طول زندگی همواره در جست‌وجوی عشق هستیم. عشق مایه‌ حیات است، سرچشمه‌ بودن است و به‌حق می‌توان گفت که این واژه بیانگر هستی و جوهر وجود ماست. عشق به ما می‌آموزد چه بوده‌ایم، چه هستیم و چه خواهیم شد. هزاران سال است که انسان‌ها آمده‌اند تا ذره‌ای از اقیانوس الهی را به دیگران منتقل کنند؛ و این، رسالت انسان است.

انسانی که همیشه طلبکار باشد، همه‌چیز را سیاه می‌بیند و نمی‌تواند زیبایی‌های زندگی را ببیند. در مقابل، انسان راستگو و صبور می‌تواند دیگران را به راستی، بردباری و درستی رهنمون شود. چنین فردی قدرشناس است، می‌بخشد و در بخشش خود چشم‌داشت ندارد. عشق حقیقی؛ یعنی بخشش بی‌منت.

ما می‌توانیم خداوند را حس کنیم و شکرگزار نعمت‌های او باشیم. عشقی که بی‌چشم‌داشت باشد و به دیگران یاری برساند، عشق واقعی است. نمونه‌ این عشق را می‌توان در کنگره‌۶۰ یافت؛ جایی که راهنماها با عشق و بدون هیچ چشم‌داشتی خدمت می‌کنند و تنها برای کمک به دیگران قدم در این مسیر می‌گذارند. هدف نهایی انسان چیزی جز خدمت و یاری به دیگران نیست. خوشا به حال کسی که می‌بخشد بی‌آنکه در پی بازپس گرفتن باشد.

کنگره‌۶۰ خود عشق است؛ عشقی بی‌چشم‌داشت که؛ حتی به کسانی دست یاری داد که خانواده‌هایشان آن‌ها را طرد کرده بودند. کنگره با آغوشی باز آنان را پذیرفت و با علمی همراه با محبت، آرامش و درمان را به آنان هدیه کرد.

در نهایت، آنچه برای ما در دنیا و آخرت باقی می‌ماند همین عشق و محبت است؛ تنها سرمایه‌ای که واقعاً به ما تعلق دارد و همواره با ما خواهد بود.

نویسنده: همسفر فریبا رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون چهارم)
رابط خبری: همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون چهارم)
ویرایش و ارسال: نگهبان سایت، همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر صبحگل (لژیون ششم)
همسفران نمایندگی قائم‌شهر