اعتیاد جایگزینی مزمن است

یازدهمین جلسه از دوره یازدهم لژیون ویلیام وایت پارک ائل‌گلی تبریز، با استادی مسافر عباس، نگهبانی مسافر بابک و دبیری مسافر آرش با دستور جلسه ««صورت مسئله اعتیاد» جمعه ۱۱ مهر ماه ماه ۱۴۰۴ ساعت ۸ برگزار شد.

سخنان استاد:

ابتدا از آقا بابک عزیز بسیار سپاسگزارم که اجازه دادند من در این جایگاه خدمت کنم. امروز مهمان داریم و باید فارسی صحبت کنم؛ در حالی که معمولاً در پارک ما بیشتر به زبان ترکی گفتگو می‌کنیم، و خب، فارسی کمی برایم دشوار است. دستور جلسه امروز «صورت‌مسئله اعتیاد» است. چند روزی‌ست که در لژیون شعبه، به مشارکت‌های اعضا گوش می‌دهم. واقعیت این است که احساس می‌کنم این هفته هیچ‌کس مقاله را مطالعه نکرده بود؛ از نحوه مشارکت‌ها کاملاً مشخص بود. در حالی که این مقاله، به‌نظر من، یکی از بهترین مقالات کتاب ۱۴ مقاله است—همان مقاله اول با عنوان «صورت‌مسئله اعتیاد» که مهندس دژاکام آن را نگاشته‌اند. در همان صفحه نخست مقاله، هدف اصلی آن به‌روشنی بیان شده است:  

این مقاله می‌خواهد به جامعه جهانی، به‌ویژه کسانی که در حوزه درمان یا ترک اعتیاد فعالیت دارند، نشان دهد که درمان اعتیاد در بازه‌های کوتاه‌مدت مثل دو هفته یا یک ماه، امکان‌پذیر نیست. در این مقاله، مهندس دژاکام بیشتر به بُعد جسمانی اعتیاد پرداخته‌اند. از مثلث درمان اعتیاد، تمرکز را بر «جسم» گذاشته‌اند و آسیب‌هایی را که مواد مخدر به بدن وارد می‌کند، بررسی کرده‌اند. ایشان اختلالات جسمی ناشی از مصرف مواد را به دو دسته تقسیم کرده‌اند:  

۱. اختلالات و واکنش‌های آشکار  

۲. اختلالات و واکنش‌های پنهان

ما تقریباً همه با علائم آشکار، یعنی همان خماری، آشنایی داریم و آن را تجربه کرده‌ایم. اما نکته کور درمان در بیرون از کنگره، همین واکنش‌های پنهان است. در بیرون از کنگره، این واکنش‌ها معمولاً به روان انسان نسبت داده می‌شود، و هنوز هم بسیاری چنین می‌پندارند که اختلالات پس از قطع مصرف، مربوط به روان فرد است.

اما مهندس دژاکام این نقطه کور را روشن کرده‌اند و به‌نظر من، مهم‌ترین نکته مقاله همین است: این واکنش‌های پنهان، مربوط به جسم انسان هستند. به‌دلیل به‌هم‌ریختگی سیستم هورمونی، سیستم ضد درد و تولید مواد شبه‌افیونی در بدن، این اختلالات پدید می‌آیند. افسردگی ما، برخلاف تصور رایج، ریشه در جسم دارد، نه روان. ایشان در مقاله تأکید کرده‌اند که برای درمان واکنش‌های پنهان، حداقل ۱۰ ماه زمان لازم است—آن‌هم با داروی اپیوم. اگر بخواهیم زودتر از این مدت، مصرف فرد را قطع کنیم، واکنش‌های پنهان بروز خواهند کرد: فرد دچار افسردگی، گوشه‌گیری و عدم تعادل می‌شود و در ۹۹ درصد موارد، به اعتیاد بازمی‌گردد. به همین دلیل، مهندس دژاکام در کنگره، طول درمان را ۱۰ تا ۱۱ ماه تعیین کرده‌اند تا این اختلالات پنهان به درمان برسند و جسم به تعادل برسد. و وقتی جسم به تعادل برسد، روان نیز به‌طور کامل درمان خواهد شد. از همه عزیزان خواهش می‌کنم حتماً این مقاله را مطالعه کنند؛ مقاله‌ای بسیار ارزشمند با بار علمی بالا است.  مشارکت من در همین حد بود.  سپاسگزارم که با دقت به صحبت‌های من گوش دادید.

تایپ متن : مسافر محمد حسین

تهیه گزارش: مرزبان خبری پارک