اعتیاد بیماری مزمن نیست جایگزینی مزمن است.

دومین جلسه از دوره‌ی سوم سری کارگاه های خصوصی کنگره۶۰ ویژه همسفران آقا نمایندگی شهرری به استادی راهنمای محترم تازه واردین  همسفر رضا، نگهبانی راهنمای محترم همسفر حسین و دبیری همسفر علی با دستور جلسه"صورت مسئله اعتیاد"پنجشنبه ۱۰ مهرماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۴ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:

سلام دوستان رضا هستم یک همسفر، از نگهبان جلسه سپاسگزارم که فرصت خدمتگزاری را در اختیار من قرار داد. حضور تک‌تک شما برای من بسیار ارزشمند و خوشایند است و از این‌که در این جمع حاضر شده‌اید، صمیمانه خوشحالم.

دستور جلسهٔ این هفته، مسئلهٔ اعتیاد است؛ مسئله‌ای که سال‌ها راه‌حل آن نامشخص بود و حتی خود صورت مسئله نیز به‌درستی شناخته نشده بود. بشر نمی‌دانست که اعتیاد دقیقاً چیست و به کدام بخش از انسان آسیب می‌زند و او را بیمار می‌کند.

در این زمینه، آقای مهندس دژاکام در کتاب عبور از منطقهٔ شصت درجه زیر صفر به تبیین این مسئله پرداخته‌اند. ایشان که خود هفده سال با اعتیاد درگیر بودند، مهندسی بودند که سیستم‌های الکترونیکی را عیب‌یابی می‌کرد و در کارش بسیار موفق عمل می‌نمود. پس از آن‌که به اعتیاد گرفتار شد، این پرسش برایش مطرح شد که در طول آن هفده سال، اعتیاد چه بلایی بر سرش آورده است و کدام بخش از جسم، روان یا تفکر او آسیب دیده که نمی‌تواند از شر این بلای خانمان‌سوز رها شود.
در بخشی از همین کتاب، تحت عنوان الهام از رمضان، ایشان شرح می‌دهند که چگونه به راه‌حل دست یافتند. وی تصمیم گرفتند که در یک ماه رمضان روزه بگیرند، اما از آن‌جا که فرد مصرف‌کنندهٔ مواد نمی‌تواند روزهٔ استانداردی بگیرد، تصمیم گرفتند پنج وعده را به مصرف مواد اختصاص دهند و در عین حال روزه نیز بگیرند.

البته این روزه، استاندارد نبود. پس از چند روز، که مصرف مواد را به یک وعده در وقت سحر، یک وعده در وقت افطار و سه وعده در طول روز تقسیم کرده بودند، نظم خاصی در مصرف موادشان ایجاد شد. پیش از این، همواره تریاک در جیبشان بود و هر زمان که نیاز یا هوس می‌کردند، تکه‌ای از آن را می‌کندند و می‌خوردند؛ اما با اجرای این برنامه، پس از چند روز، تصمیم گرفتند وعدهٔ قبل از افطار را حذف کنند و ببینند چه اتفاقی می‌افتد. وقتی این وعده را حذف کردند و در وقت افطار، جیرهٔ آن وعده را در چای نبات حل کرده و مصرف نمودند، دریافتند که لذت بیشتری دارد؛ به این معنا که درد فراغ با لذت وصال پوشیده و جبران می‌شود.
چند روز بعد، دوباره همین برنامه را اجرا کردند و فاصله‌های زمانی مصرف طولانی‌تر شد. این روش بعدها در روش دی اِس تی توضیح داده شد که در آن، بدن خود به‌تدریج بازسازی می‌شود. در نهایت، پس از حذف تدریجی وعده‌ها، مصرف به یک وعده در روز کاهش یافت و حتی همان یک وعده نیز به بخش‌های کوچکی تقسیم شد؛ مثلاً یک گرم را به سی قسمت تقسیم کردند و در پایان، مقدار بسیار ناچیزی، در حد یک نخود، در روز مصرف می‌کردند. سرانجام، وقتی همان مقدار ناچیز را نیز کنار گذاشتند، دیدند که هیچ اتفاقی نیفتاد و دیگر نیازی به مواد ندارند.
سازمان بهداشت جهانی، اعتیاد را مسمومیت مزمن تعریف کرده است؛ یعنی مسمومیتی که در طول زمان ایجاد می‌شود. اما آقای مهندس این تعریف را رد می‌کنند و معتقدند که این تعریف درست نیست؛ زیرا اگر یک فرد سالم سه گرم تریاک مصرف کند، به دلیل وجود تریاک طبیعی در بدنش، دچار اوردوز می‌شود که امری طبیعی است. اما یک مصرف‌کنندهٔ مواد، ممکن است ده گرم تریاک مصرف کند و سپس از اینجا تا بندرعباس را با تریلی رانندگی کند بدون آن‌که دچار سرگیجه شود. بنابراین، برای او این مقدار مواد، سم به‌شمار نمی‌رود. از این رو، ایشان به این نتیجه می‌رسند که اعتیاد مسمومیت مزمن نیست.

پرسش اینجاست که پس اعتیاد چیست؟ ایشان پاسخ می‌دهند که اعتیاد جایگزینی مزمن است. به این دلیل که ما مواد بیرونی را جایگزین تولید داخلی بدن کرده‌ایم. وقتی به‌طور مداوم از بیرون مواد مصرف می‌کنیم، بدن به تدریج تولید داخلی را کاهش می‌دهد. این فرآیند مشابه کشوری است که مواد غذایی را خود تولید می‌کند، اما با ورود مواد از خارج، به‌تدریج تولید داخلی کاهش یافته و به صفر می‌رسد و آن کشور به واردات مواد از بیرون وابسته می‌شود. حال اگر به هر دلیلی مواد از خارج وارد نشود، میلیاردها سلولی که به این مواد نیاز دارند، دچار قحطی می‌شوند. آن درد وحشتناک خماری که می‌بینیم مصرف‌کننده وقتی به مواد دسترسی ندارد، دست به هر کاری می‌زند، ناشی از همین درد است و برای رهایی از آن، سعی می‌کند مواد را به خود برساند.
بنابراین، ایشان تأکید می‌کنند که اعتیاد جایگزینی مزمن است؛ یعنی ما مواد بیرونی را جایگزین تولید داخلی کرده‌ایم. راه‌حلی که سازمان بهداشت جهانی ارائه می‌دهد، سم‌زدایی است؛ اما راه‌حل مسئله به روش دژاکام، بازسازی و راه‌اندازی دوبارهٔ این سیستم است. پرسش این است که آیا می‌توان این سیستم را دوباره راه‌اندازی کرد؟ ایشان پاسخ مثبت می‌دهند و معتقدند بدن انسان قدرت ترمیم خود را دارد؛ همان‌گونه که اگر دستمان زخم شود، خودبه‌خود ترمیم می‌شود. البته اگر زخم عمیق یا آلوده باشد، نیاز به مداخله است. ایشان می‌گویند در مدت ده ماه می‌توان به درمان دست یافت.
از توجهی که به سخنان من داشتید، صمیمانه سپاسگزارم.

در ادامه تصاویری از اهدای شال اولین دوره‌ی مرزبانی همسفران آقا شهرری توسط دستیار دیده‌بان محترم همسفر مَهراد صورت گرفت. 

ویراستاری، تایپ و بارگذاری: همسفر نیما

خدمتگزاران سایت همسفران آقا، شعبه شهرری