اعتیاد بیماری پنهان جامعه

اعتیاد پدیده‌ای است پنهان و خاموش است که همچون موریانه به جان فرد، خانواده و جامعه می‌افتد و آرام‌آرام پایه‌های سلامت و آرامش را می‌ساید. بسیاری گمان می‌کنند اعتیاد تنها یک رفتار غلط یا عادتی ناپسند است؛ اما حقیقت بسیار عمیق‌تر از این تصور ساده است. اعتیاد بیماری‌ای چندوجهی و پیچیده است که جسم، روان و حتی روح انسان را درگیر می‌کند و بر تمام جنبه‌های زندگی سایه می‌اندازد. در آغاز مسیر، بیشتر افراد با نوعی کنجکاوی، فشارهای روحی یا امید به رهایی کوتاه‌مدت از مشکلات زندگی به مصرف مواد روی می‌آورند. شاید در ابتدا تصور کنند این تجربه‌ای گذرا و بی‌خطر است یا وسیله‌ای برای فرار از فشارهای روزمره، اما واقعیت آن است که همین انتخاب کوچک می‌تواند آغاز مسیری تاریک و پرپیچ‌وخم باشد؛ مسیری که در آن آزادی، شخصیت و اراده فرد به‌تدریج تحلیل می‌رود و جای خود را به وابستگی می‌دهد.

آنچه اهمیت اعتیاد را دوچندان می‌کند، این است که این بیماری هرگز به خود فرد محدود نمی‌شود. خانواده‌ها گرفتار بحران‌های عاطفی و مالی می‌شوند، اعتماد و ارتباطات از هم می‌پاشد و کودکان و اطرافیان بی‌دفاع به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم آسیب می‌بینند. به همین دلیل اعتیاد نه‌تنها یک مشکل شخصی، بلکه زخمی عمیق بر پیکره جامعه است. سال‌ها نگاه غالب به درمان اعتیاد، ساده‌انگارانه و سخت‌گیرانه بود؛ باور به «قطع ناگهانی» یا «ترک فقط با اراده»، اما تجربه نشان داده است که چنین روش‌هایی پایدار نیستند و اغلب به بازگشت دوباره می‌انجامد. همان‌طور که هیچ بیماری جسمی را تنها با نصیحت نمی‌توان درمان کرد، اعتیاد نیز نیازمند رویکردی علمی، تدریجی و همه‌جانبه است. جسم باید فرصت سم‌زدایی و بازسازی داشته باشد و روان هم‌زمان به آموزش، حمایت عاطفی و تغییر سبک زندگی نیاز دارد تا بازگشتی واقعی و پایدار به زندگی سالم امکان‌پذیر شود.

در این میان، کنگره ۶۰ با رویکردی متفاوت و علمی نشان داده است که اعتیاد پایان راه نیست. این مجموعه با به‌کارگیری روش‌های تدریجی، آموزش مستمر و توجه به نقش خانواده، راهی روشن پیش پای افراد درگیر اعتیاد گذاشته است. نتیجه این تلاش‌ها، بازگشت صدها و هزاران نفر به آغوش خانواده و جامعه و تجربه دوباره آرامش و امید بوده است. این تجربه نشان می‌دهد که با دانش، صبر و حمایت می‌توان حتی سخت‌ترین مسیرها را هم پیمود و از اسارت رها شد. اعتیاد شاید بیماری قرن باشد، اما درمان‌ناپذیر نیست. کافی است زاویه دید خود را تغییر دهیم؛ به‌جای نگاه کردن به فرد گرفتار به چشم «گناهکار»، او را بیمار بدانیم؛ بیماری که نیازمند درمان، حمایت و فرصت دوباره است. اگر این تغییر نگاه در سطح فردی و اجتماعی اتفاق بیفتد، می‌توان امیدوار بود این آسیب بزرگ مهار شود و جای خود را به جامعه‌ای سالم‌تر، آگاه‌تر و انسانی‌تر بدهد.

منبع: سی‌دی صورت‌مسئله اعتیاد
نویسنده: مسافر نیکوتین پروین رهجوی راهنمای ویلیام وایت همسفر مریم (لژیون ویلیام وایت)
ویرایش: همسفر رها رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون پنجم) دبیر سایت
ارسال: همسفر مژگان رهجوی راهنما همسفر زینب (لژیون هشتم) دبیر دوم سایت
همسفران نمایندگی خلیج‌فارس بوشهر