شناخت درست راهکار درست را به دنبال دارد

همسفر صدف:
آقای مهندس حسین دژاکام، در جلسه روز چهارشنبه کارگاه‌های آموزشی به تفصیل، در مورد صورت مسئله اعتیاد سخن گفتند و تمام ابهامات را درباره اعتیاد روشن نمودند. ایشان فرمودند که اعتیاد یک بیماری جسمی و فیزیولوژی است و بیماری روانی و ذهنی محسوب نمی‌شود.

به عنوان مثال، شخصی که به تریاک اعتیاد داشته باشد، اگر به طور ناگهانی دو روز مصرف خود را قطع کند، جسم او  مشکلاتی را که به آن عکس العمل‌های آشکار می‌گوییم، مانند اسهال درد استخوان، عطسه‌های پیاپی و... از خود نشان می‌دهد. آیا این علائم ذهنی هستند؟ پاسخ خیر است؛ زیرا این علامت‌ها نشان دهنده این است که مواد مخدر بر‌ روی جسم و فیزیولوژی انسان تأثیر مستقیم گذاشته و سیستم ایکس فرد را دچار اختلال می‌سازد.

مسئله بعد،‌‌ عکس‌العمل‌های پنهان است که پس از عبور از مرحله نخست یا عکس‌العمل‌های آشکار جسم، نمایان می‌شود. این مشکلات عمدتاً برای مخدر‌های خانواده تریاک و هرویین مشاهده می‌شود. افسردگی، تنبلی، نا‌امیدی، کم‌حوصلگی، زود خسته شدن، عدم میل به زندگی، گوشه گیری، گریه کردن نمونه‌هایی از عکس‌العمل‌های پنهان می‌باشند.

این مشکلات هیچکدام در وحله نخست علت روانی ندارند؛ زیرا ریشه وجود آن‌ها ضعیف شدن سیستم ضد درد بدن انسان و عدم تولید نامناسب سیستم‌های تولید‌کننده مواد شبه افیونی و شبه‌مرفینی جسم انسان است. آقای مهندس حسین دژاکام در مقاله اول از کتاب ۱۴ مقاله، بیان نمودند که ترک اعتیاد به مواد مخدر، از نظر جسمی در کوتاه مدت مانند یک یا دو هفته امکان‌پذیر نیست.

ایشان فرمودند، مسئله اعتیاد برای من حل شده است اگر کسی از من سوال بپرسد آیا اعتیاد درمان دارد؟ می‌گویم بله و درمان به مقدار و نوع مواد نیز، بستگی ندارد بلکه برای درمان ۱۰ الی ۱۱ ماه زمان لازم است.

همسفر مبینا:
اعتیاد، یک عادت ساده نیست، بلکه یک بیماری است که سه بخش مهم یعنی جسم، روان و جهان‌بینی انسان را تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهد. برای درمان، ابتدا باید صورت‌ مسئله اعتیاد را بشناسیم. کنگره‌۶۰ بر این باور است که اعتیاد سبب می‌شود،

سیستم ایکس یا همان سیستم تولیدکننده مواد شبه‌افیونی انسان از حالت تعادل خارج شود. زمانی‌که این سیستم آسیب ببیند، انسان برای بقا مجبور می‌شود از مواد بیرونی مصرف کند، به همین علت اعتیاد، تنها وابستگی نیست، بلکه یک نیاز فیزیولوژیک کاذب می‌باشد و باعث می‌شود روان انسان که بازتاب عملکرد همین جسم است در هم بریزد.

اضطراب، افسردگی و بی‌قراری، همه نشانه‌های عدم تعادل هستند، علاوه بر این‌ها، جهان‌بینی فرد نیز دچار مشکل می‌شود و نگاه او به زندگی، خانواده، کار و حتی خودش تغییر می‌یابد، بنابراین اعتیاد تنها در جسم خلاصه نمی‌شود. اگر بخواهیم فرد مصرف کننده را درمان کنیم، باید هر سه بخش را بازسازی نماییم. کنگره‌۶۰ معتقد است ترک ناگهانی یا پرهیز، درمان نیست؛ زیرا جسم در مدت کوتاه فرصت بازسازی پیدا نمی‌کند.

راه درمان درست، روش تدریجی یا همان DST است. در این روش درمان با داروی OT در مدت ۱۰ تا ۱۱ ماه صودت می گیرد. در این بازه زمانی بدن، اجازه می‌دهد تا سیستم ایکس دوباره تنظیم شود، هم‌زمان نیز، آموزش‌های روان و جهان‌بینی اجرا می‌شود. این آموزش‌ها سبب حرکت فرد از سمت تاریکی‌ها به طرف روشنایی خواهد شد. تا باورهای غلط گذشته را کنار گذاشته و امید، ایمان و عشق را جایگزین ناامیدی کند.

کنگره‌۶۰، ثابت کرده است که درمان قطعی نه تنها برای مدتی کوتاه، بلکه برای همیشه امکان‌پذیر است. علم و تجربه در کنار هم کمک می‌کنند تا جسم بازسازی شود، روان آرام گردد و جهان‌بینی تغییر کند و این به معنی حل صورت‌مسئله اعتیاد می‌باشد. شناخت درست، راهکار درست را به‌دنبال دارد. بدون شناخت، درمانی وجود نخواهد داشت. با شناخت صورت مسئله اعتیاد، درمان و رهایی واقعی به دست می‌آید. این همان چیزی است که کنگره ۶۰ به جهان نشان داده است.

همسفر مرضیه:
خداوند را شاکرم که توانستم با کنگره‌۶۰ آشنا شوم. زمانی که اولین بار به کنگره ورود کردم، نور امیدی در دلم نشست و با خود گفتم، من در این مکان به حال خوش و رهایی دست می‌یابم.

پیش از ورود به کنگره‌۶۰، مسافرم چندین بار تلاش نمود تا از دام اعتیاد رها شود؛ اما نه تنها موفق نشد و به نتیجه دست نیافت، بلکه آسیب بیشتری را متحمل شد و مانند این ضرب‌المثل، از چاله، درون چاه افتاد. مسافرم با ناامیدی تمام وارد کنگره‌۶۰ شد و مدام سؤال می‌پرسید، اگر بعد از ۱۰ ماه درمان نشدم چه اتفاقی رخ می‌دهد؟

تنها در یک جمله به او گفتم، من یقین دارم که در کنگره‌۶۰ درمان خواهی شد و از تاریکی به روشنایی دست خواهی یافت. ما در ابتدای زندگی با هم عهد بستیم که در خوشی و ناخوشی، کنار هم زندگی را بسازیم، بنابراین اکنون به عنوان همسفر باید با این مشکلات سازگار باشم تا به حال خوش دست یابم.

به مسافرم گفتم، اگر بخواهیم ناامید شویم و هیچ حرکتی نداشته باشیم از حال خوش هم خبری نخواهد بود. کنگره‌۶۰، مانند یک نقشه از ابتدا تا انتها مسیر را به ما نشان می‌دهد. در کنگره شاهد بودیم که افراد بسیاری رها شدند و به حال خوش دست یافتند. بنده با امید تمام به این مسیر ادامه می‌دهم و امیدوارم که بتوانم با خدمت کردن، ذره‌ای از محبت کنگره‌۶۰ را جبران کنم.

از آقای مهندس حسین دژاکام و خانواده محترم ایشان سپاسگزارم که این بستر را فراهم کردند تا من نیز بتوانم عضو کوچکی از کنگره‌۶۰ باشم و در اینجا به حال خوش و رهایی دست یابم. از راهنمای خود، که هر زمان ناامید شدم امید را به من برگرداندند بسیار سپاسگزارم‌.

تایپ: همسفر زهرا، راهنما همسفر مرجان(لژیون یازدهم)
ویرایش: همسفر سپیده، راهنما همسفر فاطیما (لژیون هشتم)
ارسال: همسفر فرشته، راهنما همسفر فاطیما (لژیون هشتم)
همسفران نمایندگی گیلان