وادی دوم وادی دوم هیچ مخلوقی جهت بیهودگی، قدم به حیات نمینهد. هیچ کدام از ما به هیچ نیستیم، حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم. خوشحاليم كه به جنگ نرم خود، ادامه ميدهيم تا اين مشکلات به يك صورت خوبي از آزمايش درآيد و دنياي درون، تبديل به يك شهر آباد بشود كه در آن، همۀ هستي، راه خود را بسوي نيروي مافوق بردارد. ما به دلايلي كه خود هم شاید ندانيم، جهت را سالها گم كرده بوديم؛ اکنون براي يافتن خود، راهِ بسيار مهمي در پيش داريم. بايد فكر كنيم و در انجام آن كوشش بنمائيم. در ادامه، كـار و كوشش ما بـه نتايجي ميرسد كـه در توانائيهاي ما خلل حاصل نگردد. از هر نقطه نوري بتابد در جمعِ آن، بايد تفكر نمائيم؛ از ذرات جرقه ميشود به روشنائي وسيع رسيد. در نشانههاي نيروي قدرت مطلق هم به روشني پيداست که؛ "هيچ كدام از ما به هيچ نيستيم، حتي اگر خود به هيچ فكر كنيم" همۀ مطالب، در درون و برون ماست كه مانند قلههاي بلند آتشفشان هستند؛ اما آرام و بيصدا. اگر بـه آنها توان حركت بدهيم حتماً ميدانيد چه ميشود! خاصه در جهت ارزشها و یا راه مستقیم باشد. میدانید تصاویر؛ تولید و یا ظهور مییابند، از درک به دورند، امّا چشمهای هستند که به بحری مانندند. ما آرزومندیم که همواره بهترین را انتخاب نمایند. اكنون اگر در وادی اول و یا همان وادي تفكر، به اندازۀ كافي و درست فكر كرده باشيم، ممكن است برايمان روشن شده باشد كه خيلي از چيزها را از دست دادهايم و يا در حال از دست دادن آنها هستيم و اين از دست دادنها ممكن است جسمی باشد و یا روانی، مادي باشد و يا معنوي. ممکن است با بعضي از واژهها مثل: کینه، حسادت، ترس، حقارت، بیماری، بیمسئولیتی، خودخواهی، تنهائی، بیماری روانی، طلاق، جدایی و.... آشنا باشیم؛ بهرحال فرقي نميكند، چه با سواد باشيم و چه بيسواد، ثروتمند باشيم يا فقير، پير باشيم يا جوان، مرد باشيم يا زن. چیزی که مهم است؛ اینستکه ما در اثر تفکر غلط و یا حرکت در مسیر ضدارزشها برای خود مشکلاتی را بوجود آوردهایم و باز هم نکتهای که فوقالعاده مهم است، این است که تفکرات غلط و یا حرکت در مسیر ضدارزشها قطعاً میتواند بر روی ساختار جسم، تخریبهای فراوانی را ایجاد نماید و خود را بصورت انواع و اقسام بیمارهای جسمی و روانی نشان بدهد. حال ممکن است بعضی از ما در اثر ایجاد مشکلات و مسائل گوناگون و یا پیشرفت بیماری جسمی و روانی در وجودمان، این طور تصور کنند که همه چيز تمام شده و ديگر زندگي براي ما اهميتي ندارد و يا ما اصلاً رقمي نيستيم، بيخودي به اين دنيا آمدهايم، ما را عوضي زائيدهاند و هزاران حرف ديگر؛ كه البته در وحلۀ نخست، اين یک توجيه است براي خودمان؛ براي فرو رفتن بيشتر در ناامیدی و تاریکیها و نشانِ از دست دادن اعتماد به نفس ما میباشد و همچنین دلیل تسليم شدن در مقابل نابودي محض و عدم تلاش ما براي رهايي و سلامتی. ولي اگر به تمام هستي نگاه كنيم خواهيم ديد؛ امكان ندارد چيزي پيدا كنيم كه به جهت بيهودگي پا به هستي گذاشته باشد، اگر هم به مطالبي برسيم كه تصور كنيم بيهوده پا به هستي گذاشته است، باز هم بايد مطمئن باشيم كه اين تصور و پندار نادرستِ ماست که نتوانستهايم به هستۀ درونی يا فلسفۀ وجودي آن چیز، پي ببريم. براي مثال؛ حتي اگر به يك كرم با ديد كلي نگاه كنيم، درخواهيم يافت که فلسفۀ عظيمي در وجود آن نهفته است و این در حالیست که ما انسان هستیم و خیلی بزرگتر و عظیم تر از یک کرم! انسان موقعي پا به هستي گذاشت، نيروي مافوق يا قدرت هستي، او را به يك دوراهي هدايت كرد و اين دوراهي؛ يكی راهِ تاريكيهاست و دیگری راهِ روشناييها. اصولاً انسان، تاريكيها را تجربه ميكند براي پيبردن به عظمت روشناييها؛ اما موقعي كه در تاريكيها فرو رفت، بايستي از گذرگاههاي بسيار سخت عبور نمايد و اگر توانست از اين گذرگاهها جان سالم بدر برد، آنوقت انساني كارآزموده و رها خواهد شد. نکتۀ حائز اهمیت در اینجاست که ما در جهان هستی، تنها و بدون پشتیبان نیستیم و نیروی عظیم و شگفت انگیزی به نام قدرت مطلق و یا خداوند و یا نیروی برتر، وجود دارد که میتواند یاری رسان ما باشد و یا ما را مورد حمایت خودش قرار بدهد، ولی جلب حمایت این نیرو سازوکار خودش را دارد و شرط اول آن، دوری از ضدارزشها و پرداختن به ارزشها و راه رفتن در مسیر و یا صراط مستقیم است. حال ممكن است هنوز بعضي از ما بگويند؛ من به نيروي برتر اعتقادي ندارم، كه البته هر کس در چند و چون افکار و اندیشۀ خودش مختار است؛ ولي بايستی به اين نكته توجه كنيم كه ما هنوز حتي ساختار کامل يك سلول از ميلياردها سلولی که جسم ما را تشکیل دادهاند را نمیشناسیم و اطلاع چندانی از عمق وجودی آنها نداریم و باز هم حتی نظارت و کنترل بر امور ادارۀ جسم خودمان را هم نداریم. برای مثال؛ کافی است یک مشکل بسیار کوچک در مسیر رگهای خونرسان قلب و یا مغز ما بوجود بیاید، فکر میکنید چه خواهد شد؟! پس بهتر است به جای اینکه بگوئیم این را قبول نداریم، آنرا قبول نداریم، کمی تفکر کنیم و به فلسفۀ وجودی و حیات خود و دیگران ارزش و احترام بگذاریم و بدانیم که ما هم جهت بیهودگی و یا بطور تصادفی پا به حیات نگذاشتهایم. فلسفۀ وجودی ما و خلقت، آنقدر عظیم و ادامهدار است که ما حتی به ذرهای از شناخت آن پی نبردهایم؛ ولی این امیدواری را بایستی داشته باشیم که: "یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور" و باز هم این امیدواری را بایستی داشته باشیم که؛ پایان شب سیاه، سفید و بعد از سیاهی شب، خورشید عالم تاب، طلوع خواهد کرد. حال برای اینکه تا زمانیکه حیات داریم همچون فرد و یا فرمانروای لایق و با شهامتی باشیم که بر کشور وجودی خود یعنی جسم خود، حکمرانی میکند؛ بایستی به آرامی، سازندگی را در قسمت جسم خود و روان خود و جهان بینی خود بوجود آوریم و خوب بدانیم که؛ هیچ کدام از ما به هیچ نیستیم، حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم. پایان وادی دوم
