ببخشیم تا دریابیم

تابه‌حال گمان می‌کردم محبت در کنگره‌ی 60 چشم‌نواز است، اما با دیدن مشارکت افراد در جشن گل‌ریزان دریافتم که این عشق از ایمان نشأت‌گرفته است. ایمان و باور قلبی که انسان‌ها را باوجود کرونا و مشکلات اقتصادی دورهم جمع کرده است. همیشه درسی دی‌ها لزوم احداث دانشگاه بین‌المللی و یا آکادمی را شنیده بودم، اما گمان نمی‌کردم این هدف بزرگ به این زودی‌ها محقق گردد؛ اما به‌راستی زمانی که انسان‌ها باوجود خواسته و هدف مشترک دورهم جمع می‌شوند و تمام تمرکز و انرژی‌شان را برای رسیدن به خواسته‌ای واحد خرج می‌کنند هیچ‌کس و هیچ‌چیز نمی‌تواند سد راهشان شود.

آن‌هم کسانی که از تاریکی‌ها به روشنایی‌ها رسیده‌اند و عظمت روشنی و نیکی را به‌واقع درک نموده‌اند. در دنیایی که تک‌بُعدی بودن باب شده است افراد منافع خویش را بر مصلحت جمع ارجح می‌دانند بار دیگر افرادی پیداشده‌اند که پایشان را فراتر گذاشته و به نقطه تفکری رسیده‌اند که منافعشان را در منافع جمع می‌پندارند و باایمان و باور قلبی حاضرند هرکدام تا جایی که در توانشان است ولو به‌اندازه‌ی یک آجر در این عمل بزرگ سهیم باشند و این کار را نه از روی اجبار بلکه از روی عشق به انجام می‌رسانند.

با مشارکت اعضا به فکر فرورفتم، به‌راستی بهای آرامش و آسایشمان چقدراست؟ بهای آموزش‌های نابی که مفت و مجانی در اختیارمان است را چگونه باید بپردازیم؟ اگر کسی برایمان قدمی بردارد خودمان را تا آخر عمر مدیون می‌دانیم و سعی داریم محبتش را جایی جبران کنیم؛ اما جواب نجات دادن مسافرانمان، خودمان و زندگی‌مان چیست؟

میزان پرداخت خود من نسبت به آنچه دریافت کرده‌ام به‌مانند قطره است که به اقیانوس برگردانده‌ام. گاهی دلم را به خدمت کردنم خوش می‌کنم بازهم می‌بینم آموزش و حال خوشی که از این خدمت نصیبم می‌شود به‌مراتب زیادتر است، انگار در زیر باران بایستی و بخواهی با مشتت به آسمان آب بپاشی. عقیده‌ی خود من قبل از کنگره این بود که بایستی حتماً چیزی بستانم تا در مقابلش ببخشم اما الآن دریافته‌ام که ببخشم تا دریابم.

تا قبل از این گمان می‌کردم بخشیدن پول زیاد می‌خواهد اما امروز دریافته‌ام که بخشیدن دل بزرگ می‌خواهد. گل‌ریزان فرصتی است که ایمان را از گردونه‌ی تفکر و سخن به مرحله‌ی عمل درآوریم و به آن تکامل‌بخشیم. برای رسیدن به هدف بزرگی چون آکادمی به سه ضلع مثلث علم و نیروی متخصص و توان مالی نیازاست و این مثلث با سه ضلع از خط خارج می‌شود و به سطح می‌رسد.

مطمئناً رسیدن به مقصد دیگر رؤیا نیست زمانی که هرکس وظیفه‌ی خود می‌داند که در این امر مشارکت داشته باشد و مسئولیتش را بر دوش دیگران نگذارد. وقتی انسان عقل و ایمان و عشق را توأم باهم درک کند میداند در این دنیا مسافری است که توشه‌اش می‌شود یاری و مشارکت در کاری که حال خوش را در دنیا و آخرت برایش به ارمغان خواهد آورد.

نویسنده: کمک راهنما خانم سمیه لژیون ششم

نمایندگی: همسفران شهرری