آینده چه خواهد شد؟

خیلی وقت‌ها شده که پیش خودم بگویم، ای‌کاش می‌شد یک تصویر کوتاه از آینده برایم به نمایش درمی‌آمد تا بدانم چه در انتظارم است و این سؤال که چرا انسان به آینده‌اش دسترسی ندارد و از آن بی‌خبر است مرا مشغول می‌ساخت. شاید به این دلیل است که برخی از افراد سودجو از این خاصیت کنجکاوی انسان‌ها به نفع خود استفاده می‌کنند و به بهانه‌ی پیشگویی دیگران را تلکه می‌کنند.

تا اینکه چند روز پیش که سالگرد فوت یکی از عزیزانم بود، ناخودآگاه به این قضیه فکر کردم که از سه سال پیش تا به الآن که زمان زیادی هم نمی‌گذرد چه اتفاقات جورواجور و غیرمترقبه‌ای چه در زندگی خودم و اقوام وجه در دنیا افتاده که هیچ‌کدامشان آن زمان در باورم هم نمی‌گنجیده است.

سه سال پیش در همین زمان‌ها مسافر من در کمپ بود و ازنظر موقعیت شغلی و اجتماعی در وضعیت اسف‌باری به سر می‌بردیم تا آنجایی که حتی نتوانست حتی برای مراسم پدربزرگم خودش را به فامیل نشان دهد. اغراق نکرده‌ام اگر بگویم در آن سه روز که با فامیل جمع شده بودیم به‌اندازه‌ی سی سال من، فرزندانم و خانواده‌ام تحقیر و خجالت‌زده شدیم، آن‌قدر از حرفه‌ای رودررو و پچ‌پچ اقوام ناراحت بودم که غم سفر کردن پدربزرگم در مقابل آن هیچ بود.

شاید اگر آن زمان کسی به من می‌گفت که قرار است در سه سال آینده همسرت به‌کلی تغییر کند و نه‌تنها هرویین و شیشه بلکه سیگارش هم درمان می‌شود، آن‌قدر عذاب نمی‌کشیدم و این احساس ناامیدی و فلاکت و حس‌های منفی را به دوش نمی‌کشیدم، چیزی که راهنمایان همسفر به رهجویان خود نوید می‌دهند و آینده زیبایی که در کنگره ترسیم می‌شود.

واقعاً همه‌ی این اتفاقات خوب را مدیون معجزه‌ی عظیم کنگره و متد DST و راهنمایان و خدمتگزارانش هستم و خدا را بابت این نعمات شکر می‌گویم؛ اما در طی این مدت که کرونا شیوع پیداکرده است شرایط برای همگان به طرز عجیبی تغییر کرد، به‌طوری‌که هیچ‌کس فکرش راهم نمی‌کرد.

ازدواج، طلاق، پیشرفت، بیماری و سایر عوامل زندگی همه‌ی ما را دستخوش تغییرات باورنکردنی کرده است. حالا که خوب فکر می‌کنم می‌بینم قشنگی زندگی هم به همین غیرقابل‌پیش‌بینی بودنش است و اگر تمام وقایع برای ما به نمایش درمی‌آمد چه‌بسا زندگی برای برخی از ما غیرقابل‌تحمل و بی‌انگیزه سپری می‌شد.

امید چیزی است که به انسان‌ها توان حرکت می‌دهد و ایمان دلمان را گرم که همچنان تلاش کنیم وزندگی را به‌دلخواه خود درآوریم. هیچ‌وقت فکرش را هم نمی‌کردیم یک ویروسی بیاید که دنیا را زیرورو کند، به‌طوری‌که انسان‌ها همه از هم بگریزند و آرزوهای کوچک و بزرگشان تنها و تنها سلامتی باشد.

امیدوارم روزی برسد که با خودمان بگوییم خدا را شکر که زندگی به روال عادی برگشت و کرونا هم تجربه‌ای شد که قدر داشته‌هایمان را بیشتر بدانیم و بیشتر شاکر خداوند باشیم، آمین.

نویسنده: کمک راهنما خانم سمیه لژیون ششم

نمایندگی: همسفران شهرری