تفاخر از دیگران انرژی، و از شخص نعمت‌ها را می‌گیرد

در مورد تفاخر، (از خود تعریف کردن)، من  سی دی انفاق استاد امین را که گوش می‌کردم، در قسمتی از آن در مورد تفاخر صحبت می‌کنند. می‌گویند:  کسی که خیلی از خودش تعریف می‌کند، از طرف مقابل انرژی می‌گیرد و این امر باعث می‌شود که چون مخاطب می‌داند او از خودش تعریف می‌کند، دیگر با او ارتباط برقرار  نمی‌کند. در ادامه  آن شخص که فخرفروشی می‌کند همان نعمتی را هم که دارد  از دست می‌دهد. تفاخر باعث می‌شود رفت‌وآمدها کم شود. اینجاست که استاد آن را به محبت ربط می‌دهند. می‌گویند: ما از هرکسی که محبتی می‌بینیم  باید قدردان اوباشیم و از او تشکر کنیم. ولی اگر محبت را نمی‌بینیم، در حقیقت آن محبت را پنهان کرده‌ایم و وارد قضیه کفر شده‌ایم. (یعنی از دیگران پنهانش کرده‌ایم.)
 در مورد تواضع، جستجو کردم مطلبی بود، که در آن، لقمان حکیم به پسرش می‌گوید: فرزندم وقتی روی زمین راه می‌روی با تفاخر راه نرو و از مردم روی مگردان. تا می‌توانی با مردم خوش‌رو باش. خوش‌برخورد باش، چون خوش‌رویی و خوش برخوردی انسان‌هاست، که می‌ماند.
 تواضع (فروتن بودن) از قدیم گفته‌اند: هرچه درخت پربارتر باشد سربه‌زیرتر است. من خودم این برداشت را داشته‌ام که وقتی کسی کمکی می‌کند، باید متواضع باشد.  افراد متواضع، خوش‌رو و خوش‌برخورد هستند و این رفتار خوب آن‌ها باعث می‌شود که نفرات زیادی دور آن‌ها جمع شوند و روابط آن‌ها گسترده‌تر گردد.   این مسئله در کنگره ۶۰ به‌خوبی مشاهده می‌شود. من پیش خودم گفتم بیایم تفاخر را میان اعضای کنگره ۶۰ بررسی کنم، دیدم با توجه به صحبت‌های آقای امین، (در رابطه با تفاخر)، این مسئله شامل اعضای کنگره ۶۰ نمی‌شود. اگر تفاخر وجود داشت ما دورهم جمع نمی‌شدیم، تا کاری خیرخواهانه را انجام دهیم. به‌پاس این آموزش‌هایی که ما از کنگره گرفته‌ایم باید همیشه شکرگزار و قدردان کنگره باشیم.  یقیناً آقای مهندس دستان خداوند روی زمین هستند و در همه حال کمکمان می‌کنند.