|
شکـــوفا می‌شـــوی وقتی که خــود را
|
|
بـــه دســـت نوبـهاران می‌ســپـــاری
|
|
جـــــوانه بـــر وجــــودت سبــــز گـــردد
|
|
بـــه آیــــیـــنِ درخـــتـــان بــــهــــاری
|
|
شـــوی مشعــوف و شادان و غزلخـوان
|
|
بـــه ســـان بلبلـــی بر شاخـســـاری
|
|
اگــــر از زخــــم خـــاری گشتـــه ناشــاد
|
|
پـــریشـــان گـــردی و پــژمـــرده آری
|
|
اگر بــــر ســــوز و سرمـــای زمسـتـــان
|
|
کنــــی صبــــر و تحمــــل، بـــردباری
|
|
به ســـان غنچه ای سرمست و خنــدان
|
|
قبــــای سبـــز خــود را می‌گـــذاری
|
|
نمایــــان می‌شــــود بــــرگ گـــلِ سرخ
|
|
مـــهیـــا می‌شـــود بـــاده گســـاری
|
|
چـــــو مــــی آیـــد به سویـــت ابرِ تیــره
|
|
تــــو بــــاران را از آن مــیـــراث داری |
|
ز نــــور شـمــــس و بـــاران ربــیـــع اش
|
|
ز تــــاریکـــی و سختی، گُــل بـرآری |
|
چو شمست شمس‌تبریز است، شیطان
|
|
نـــدارد نـــزد تـو هــیـــچ اعتـــبــاری
|
|
زمیـــن خشـــک و مُــــرده گشتـــه احیـا
|
|
تـــو هم سرسبـــز شو، تو آری آری |
|
تو کمتـــر نیستـــی از شاخه ی خـشـک
|
|
جـــوانـــه می‌دهـنـــدت گـر گــذاری |
|
بـــه رقص آیـــی چو شاخ بیـــد مجـنـون
|
|
یکـــی لبخنـــد بـــر لب مـی‌گــذاری
|
|
به تـــن پوشـــی لـــبـــاسی از محـــبت
|
|
بــــرای خـدمتـــی جان می‌ســپاری
|
|
مبـــارک بـــادت ایــن تــــازه شـــدنــــها
|
|
خـــرامـــانی به دشت و کوهـساری
|