ثروت واقعی در گذشتن است

جلسه هشتم از دوره اول سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰ روز‌های سه شنبه نمایندگی شیروان به استادی ایجنت محترم مسافر رحمان، نگهبانی مسافر یوسف و دبیری راهنمای محترم مسافر مجید با دستور جلسه "جشن گلریزان" در تاریخ بیستم آبان ماه ساعت ۱۷ آغاز به کار نمود.
خلاصه سخنان استاد:

سلام دوستان، رحمان هستم یک مسافر. خیلی خوشحالم که در جشن هفته‌ی گلریزان در خدمت شما هستم. طی هفته‌ای که گذشت و به طور کامل مطرح شد، مهمانان و پهلوانانی که از سایر شعب قدم رنجه کردند و به شعبه‌ی شیروان تشریف آوردند، و راهنمایان گرامی که در جایگاه استاد جلسه حضور داشتند، هر یک به طرق مختلف جانِ مطلب را ادا کردند و از برداشت‌های خودشان پیرامون گلریزان صحبت نمودند. اکنون به اوج این داستان رسیدیم و قرار است هر آنچه را که شنیدیم یا در موردش فکر کردیم، و یا هر تصمیمی که گرفتیم، امروز به آن عمل کنیم.به این مسئله باور داریم که انسان‌ها قبل از اینکه کاری را انجام دهند، باید به چرایی آن فکر کنند و اگر به درستی تفکر داشته باشند، حتماً راهِ انجام آن را پیدا خواهند کرد.چرا اساساً دستور جلسه‌ای تحت عنوان گلریزان داریم؟  همان‌طور که همه‌ی ما می‌دانیم، کنگره‌ی ۶۰ به عنوان یک NGO یا سازمان مردم‌نهاد ـ یا به اختصار «سمن» ـ شناخته می‌شود. به طور کلی سمن‌ها سازمان‌هایی هستند که مجوز فعالیت‌شان را از دولت دریافت می‌کنند و یک سلسله کارهای خدماتی انجام می‌دهند. دولت از این خدمات بهره‌مند می‌شود، اما نکته‌ای که وجود دارد، این است که سمن‌ها از بودجه‌های دولتی برخوردار نیستند؛ لذا برای تأمین هزینه‌های خود، وابسته به کمک‌های داوطلبانه‌ی اعضا یا حمایت‌های سایر افراد هستند.یکی از این NGOها، جمعیت احیای انسانی کنگره‌ی ۶۰ است. در کنگره‌ی ۶۰ طبق اساسنامه و تفکر جناب آقای مهندس، که بر مبنای کمک یک فرد رها شده به یک فرد در حالِ مصرف مواد شکل گرفته است، کمک به صورت داوطلبانه و از طریق اعضا انجام می‌گیرد. ما یک سبد قانون یازدهم داریم که اعضا به صورت داوطلبانه کمک‌های مالی خود را ارائه می‌دهند. اصولاً کارکرد سبد قانون یازدهم برای تأمین هزینه‌های جاری شعبه است؛ اعم از هزینه‌های آب، برق، گاز، تلفن و نوشت‌افزار. پس قانون یازدهم صرفِ هزینه‌های جاری و یومیه‌ی شعبه می‌شود. پرواضح است که صرفاً با اتکا به سبد قانون یازدهم، جایی برای رشد و توسعه وجود ندارد و فقط کفاف دخل و خرج روزانه‌ی ما را می‌دهد. اما برای برداشتن گام‌های بزرگ کافی نیست. طبق فرمایش جناب آقای مهندس: «برای اینکه دره‌ای پر شود، باید کوهی خراب شود.» برای اینکه ما بتوانیم نیازهای رشد و توسعه‌ی خودمان را تأمین کنیم، واضح است که باید سراغ گلریزان برویم. ما تلاش می‌کنیم در جشن‌های گلریزان، منابع مورد نیاز جهت رشد و توسعه‌ی شعبه‌مان را از بین اعضا تأمین کنیم.

هر ساختار به طور کلی دو هدف را دنبال می‌کند:
1) حفظ و بقا
2) رشد و توسعه 
به عنوان مثال، اگر خانواده را به عنوان یک ساختار در نظر بگیریم، پدر و مادر خانواده در وهله‌ی اول تلاش می‌کنند پایه‌های مالی زندگیشان را تقویت کنند، و در ادامه به دنبال توسعه‌ی آن می‌روند. این قاعده در کل طبیعت صدق می‌کند. ما هم از این قاعده مستثنی نیستیم؛ در قدم اول به دنبال بقای مجموعه هستیم، بعد که پایه‌هایمان را محکم کردیم، به دنبال رشد و توسعه‌ایم. مثلاً در اینجا رشد و توسعه‌ی ما ایجاد یک مکان و سقف برای خودمان است. وقتی سقف بالای سرمان را فراهم کردیم، قدم دیگرمان کمک به مجموعه‌های ضعیف‌تر است تا بتوانند کار را انجام دهند.همان‌طور که همه می‌دانید، ما در کنگره جشن‌ها و مناسبت‌های مختلفی داریم: جشن هفته‌ی همسفر، جشن هفته‌ی دیده‌بان، جشن هفته‌ی ایجنت و مرزبان، و جشن گلریزان. این هفته، جشن کنگره‌ی ۶۰ است. همه‌ی ما مدیون این سیستم هستیم. به نظرم صحبت‌های آقای مهندس در کارگاه آموزش روز چهارشنبه کافی بود و حق مطلب را ادا کرد.هر کدام از ما پیشینه‌ای داریم. خودِ من ۲۲ سال سابقه‌ی مصرف مواد دارم؛ احوالات به‌هم‌ریخته‌ای داشتم و هیچ اعتباری نزد دیگران نداشتم. مادر من، زمانی که در اوج دوران مصرفم بودم، مبلغ ۱۰ میلیون تومان که ارث به ایشان رسیده بود را به من ـ که تک‌پسر بودم ـ اعتماد نکرد و در اختیارم قرار نداد. این داستان برای تک‌تک ما وجود داشت؛ هیچ‌یک از اعضای خانواده به ما اعتماد نمی‌کردند.ولی بعد از اینکه رها شدم و یکی دو سال از این قضیه گذشت، یک روز خاله‌ام کل مبلغ ارثیه‌ای که به او رسیده بود را به طور کامل به من واگذار کرد تا هر طور صلاح می‌دانم آن را هزینه کنم، و هرگز نپرسید این پول را کجا خرج کردی. این اعتبار، آبرو و عزتی بود که کنگره به من داد. ما مدیون این فضا و مکان هستیم، چون کمک کرد به انسانیت خودمان برگردیم. ما هم در مقابل کمک می‌کنیم که اینجا توسعه پیدا کند؛ کمک می‌کنیم این اتفاق مبارک برای دیگران هم بیفتد، به فضل پروردگار.ما دو عنوان داریم: یکی «نمایندگی» و دیگری «شعبه». عنوان نمایندگی به لحاظ معنایی صحیح نیست و «شعبه» واژه‌ی درستی است، چون شعبه یعنی ما یک دفتر مرکزی داریم و همه‌ی این شعب در سراسر کشور زیر نظر دفتر مرکزی کار می‌کنند. ما استقلال مالی نداریم. هرچه پول جمع‌آوری می‌کنیم، در قالب قانون یازدهم و گلریزان، همه به یک حساب مشترک نزد دفتر مرکزی کنگره‌ی ۶۰ واریز می‌شود. در کل شعب کشور، هر تعداد دستگاه پوز که دارد کار می‌کند، همه به یک حساب مشترک ریخته می‌شود. بعداً از این حساب مشترک، ما برای خرج خودِ شعبه تنخواه می‌گیریم و این تنخواه‌گردان را در هر جایی نمی‌توان خرج کرد. پس ما استقلال مالی نداریم.
پول‌ها کجا خرج می‌شوند؟ خرج رشد و توسعه‌ی این مجموعه، کارهای پژوهشی، تحقیقاتی، علمی، ساخت زمین، راه‌اندازی شعب جدیدتر و هر آنچه که به این موضوعات ارتباط پیدا می‌کند.اگر زمانی کنگره‌ای هم وجود نداشته باشد، تکلیف این داشته‌ها چه می‌شود؟ وقف امور سلامت می‌شود. پس مالک شخصی ندارد و هیچ‌کدام از این املاک و مستغلات تحت مالکیت جناب مهندس یا هیچ احدی نیست؛ متعلق به تمامی اعضای کنگره‌ی ۶۰ است. ان‌شاءالله خداوند کمک کند همه‌ی ما به قدرِ قوه و توان‌مان در جشن گلریزان مشارکت داشته باشیم.قرار بود امروز پهلوانِ شعبه مسئولیت استادی جلسه را برعهده بگیرد، اما چون در حال حاضر پهلوانی در شعبه نداریم، افتخار حضور در خدمت شما نصیب من شد. جالب است بدانید حتی شعب تازه‌تأسیس هم اکنون چند پهلوان دارند؛ بنابراین باید ما نیز به فکر تقویت این جایگاه باشیم.
در مورد گلریزان، آقای مهندس فرمودند که امسال برای کسب جایگاه‌های مختلف (از جمله دنوری و پهلوانی) نیازی به رعایت سلسله‌مراتب نیست؛ هر کس می‌تواند با نیت خالص در هر سطحی شرکت کند.
اعضا می‌توانند مبالغ را نقداً یا به‌صورت تعهدی پرداخت کنند، اما نکته‌ی مهم این است که تعهد باید صادقانه و قابل عمل باشد.آقای مهندس تأکید کرده‌اند: اگر کسی کمکی می‌کند، نباید توقعی در قبال آن داشته باشد. کمک باید از سر عشق و گذشت باشد، نه معامله.  شیطان همیشه از «ترسِ فقر» برای بازداشتن انسان از بخشش استفاده می‌کند. اگر تصمیم به کمک گرفتید، همان لحظه انجام دهید؛ تعلل نکنید.
ثروت واقعی در گذشتن است؛ گذشتن بدون توقع و انتظار. به قول آقای مهندس: اگر کمک می‌کنی تا فرزندت خوب شود، نکن. اگر کمک می‌کنی تا مادرت سلامت شود، نکن. اگر می‌توانی بگذاری و بگذری، آن‌گاه کمکت مبارک است.فصل گلریزان، فصل شکوفایی و بخشش است؛ درست مانند بهار که گل‌ها می‌ریزند تا میوه شکل بگیرد.امیدوارم میوه‌ی کار همه‌ی ما، نیک و شیرین باشد.
در ادامه گزارش تصویری جشن گلریزان:

مرزبان خبری: مسافر صادق
عکاس: مسافر مصیب
تایپ: مسافر میلاد لژیون یکم
ویراستاری و ارسال: مسافر محمد