💠 دل‌نوشته برای هفته‌ی گلریزان 💠

سلام دوستان حسین هستم یک مسافر:

گلریزان برای من فقط یک روز خاص در کنگره 60 نیست، بلکه یادآور یکی از زیباترین مفاهیم انسانیت است. روزی که عشق، سخاوت و ایمان با هم معنا پیدا می‌کنند.
در این هفته، کنگره ۶۰ رنگ و بویی دیگر دارد؛ لبخندها عمیق‌تر، نگاه‌ها روشن‌تر و دل‌ها گرم‌تر می‌شوند. چون هر کس می‌داند قرار است در جریانی شرکت کند که پر از نور و برکت است.
من همیشه باور دارم که در گلریزان، هیچ‌کس چیزی از دست نمی‌دهد. بلکه هرکس سهمی از عشق را به گردش درمی‌آورد.
وقتی در لحظه‌ی بخشیدن، دستی را بالا می‌برم یا مبلغی را در پاکت می‌گذارم، در واقع دارم به گذشته‌ی خودم احترام می‌گذارم؛ به آن روزهایی که دستم خالی بود، اما دلم پر از امید بود.
گلریزان یعنی یادم باشد روزی من هم از همین سفره‌ی عشق سیر شدم و حالا نوبت من است تا گوشه‌ای از آن را نگه دارم.
در کنگره یاد گرفتم که کمک مالی، فقط پول دادن نیست؛ بلکه ایمان به تداوم راه است.
یاد گرفتم که هر خشت این ساختمان، حاصل دستان عاشق انسان‌هایی است که شاید خودشان زمانی در تاریکی بودند، اما حالا چراغی برای دیگران شده‌اند.
گلریزان یعنی "دست در دست عشق گذاشتن"؛ یعنی باور کنی که کمک کردن، ادامه‌ی حیات انسانیت است.
من وقتی به اطراف نگاه می‌کنم و می‌بینم اعضای کنگره با اشک شوق در چشم و لبخند بر لب، هر چه دارند در طبق اخلاص می‌گذارند، ایمانم به محبت انسان دوچندان می‌شود.
در گلریزان، میزان بخشش مهم نیست، نیت بخشش مهم است.
ممکن است کسی هزاران تومان بدهد، و دیگری تنها لبخندی صادقانه. اما اگر نیت یکی باشد، ارزش هر دو یکی است.
زیرا خداوند، نیت‌های پاک را می‌سنجد نه عددها را.
برای من گلریزان یک امتحان عشق است؛ امتحانی که باید از خودم بپرسم:
چقدر به این راه ایمان دارم؟
چقدر حاضرم برای زنده ماندن نوری که مرا نجات داده، قدمی بردارم؟
هر سال که هفته‌ی گلریزان می‌رسد، یاد اولین روز ورودم به کنگره می‌افتم؛ روزی که پر از ترس و ناامیدی بودم.
آن روز، محبت دیگران باعث شد دوباره باور کنم که هنوز می‌شود از نو شروع کرد.
حالا که در این جایگاه ایستاده‌ام، احساس می‌کنم وظیفه دارم آن محبت را ادامه دهم، همان‌طور که روزی کسی آن را برای من ادامه داد.
گلریزان یعنی چرخه‌ی عشق در کنگره هیچ‌وقت قطع نشود.
یعنی همیشه کسانی باشند که بسازند، ببخشند، و امید را در دل دیگران زنده نگه دارند.
من باور دارم که هر ریالی که در گلریزان داده می‌شود، در حقیقت دانه‌ای از عشق است که در زمین پاک کنگره کاشته می‌شود.
دانه‌ای که شاید روزی در قالب ساختمانی، در قالب خدمتگزاری یا در قلب رهجویی که تازه به آرامش رسیده، جوانه بزند.
کنگره خانه‌ی ماست، و خانه وقتی زیباست که همه در ساختنش سهمی داشته باشند.
گلریزان فرصتی است برای هر یک از ما تا بگوییم:
«من این خانه را دوست دارم، من به این نور ایمان دارم، و می‌خواهم سهم کوچکی در ماندگاری‌اش داشته باشم.»
در پایان، از خداوند سپاسگزارم که مرا به جایی رساند که بتوانم بخشش را تجربه کنم.
بخشش فقط دادن نیست، بلکه نوعی رهایی است؛ رهایی از ترس، از بخل، از خودخواهی.
وقتی می‌بخشم، حس می‌کنم سبُک‌ترم، آرام‌ترم، و نزدیک‌تر به خدا.
گلریزان برای من یعنی تمرین عشق.
یعنی جاری شدن در مسیری که به انسانیت ختم می‌شود.
و چه زیباست که در کنگره ۶۰، عشق فقط گفته نمی‌شود؛ بلکه هر سال، در هفته‌ی گلریزان، با عمل ثابت می‌شود.

مرزبان خبری : مسافر صادق
تایپ : مسافر حسین
ارسال : مسافر حسین