دلنوشته پیرامون جشن هفته گلریزان
سلام دوستان حسین هستم یک مسافر راهنمای لژیون یکم
حرکت آغاز شده و هر آغاز، نشانهای از امید و تحول است. همه چیز با نظم و تفکیک شکل گرفته؛ تفکرها و تعقلها بستهبندی شدهاند، اولویتها مشخصاند و پیامها از سرچشمه شخصیت والای بنیانگذار کنگره ۶۰ مخابره شدهاند.
هر فرد، در هر جایگاهی، در تکاپوست تا مفاهیم تأثیرگذار را با دقت و زیبایی کنار هم بچیند. همه امور با سنجش دقیق و بدون نقص، بهصورت رویایی مکتوب شدهاند. پیامآوران، پیامهای حیاتی را در این مقطع مهیا کردهاند و فرصتها بهصورت رایگان در اختیار همگان قرار گرفته است.
عدهای در حال سبقتاند؛ با آگاهی، معرفت، و جهانبینی الهامبخش، گامهای استوارتری برمیدارند. عقل، عشق و ایمان در دلها به اقیانوس رسیدهاند. اکنون زمان سکوت نیست؛ نباید هنر سفرمان را به دوش دیگری واگذار کنیم.
سفر اولیها و دومیها از نعمتهای کنگره بهرهمند شدهاند. آنان که حال خوش دارند، اکنون وقت سپاسگزاری است. سپاسگزاری، انجامها را کامل میکند و بناهای نو را بنیان میگذارد.
به قول سردار: «اگر بنایی آباد باشد اما ساکنانش خراب باشند، آن بنا نیز رو به ویرانی میرود. اما ساکنان آباد، حتی در بناهای ویرانه، میتوانند آنها را احیا کنند.» اکنون وقت آن است که شکوه خود را به ظهور برسانیم.
اکنون همه نگاهها باید به گلریزان معطوف شود. چرا؟ چون ایمان داریم به آغاز راه، به همیاری، به دستگیری، به عدالت، معرفت و عمل سالم؛ که همگی نمادهای کنگره ۶۰ هستند.
آیا کسی هست که در مسیر عشق و محبت، دچار شک و تردید باشد؟ آیا کسی هست که دعوت نکند؟ آیا کسی هست که دیدنیها را نبیند یا شنیدهها را نشنیده بگیرد؟ آیا کسی هست که به گفتهها گوش دهد اما عمل نکند؟ آیا کسی هست که به ندای «حی علی خیر العمل» بیتفاوت باشد؟
ما از ویرانیها آموختیم چگونه بنا کنیم. هر کار خیر، بیتردید به خودمان بازمیگردد و اثر آن را در همین زندگی خواهیم دید. پس همه دعوتیم به مشارکت در این کار خداپسندانه؛ در حد توان و گاهی فراتر از آن، با اخلاص و بدون منت.
بخشیدن را تمرین کنیم، مهر الهی همیشه نمیوزد. مراقب باشیم از این مسیر نورانی دور نشویم. امیدوارم همهمان از این امتحان الهی سربلند بیرون بیاییم.
گلریزان ۱۴۰۴
مرزبان خبری مسافر صادق
ویراستاری : مسافر محسن
ارسال : مسافر محمدرضا
- تعداد بازدید از این مطلب :
455