ارزش بخشش در «حال» آن است، نه در «عدد» آن

دوازدهمین جلسه از دوره چهارم لژیون سردار ویژه همسفران آقا، نمایندگی ستارخان به استادی پهلوان محترم همسفر ناصر، نگهبانی پهلوان محترم همسفر امیر محمد،دبیری دنور محترم همسفر رضا و خزانه داری همسفر محمد با دستور جلسه  "   OT و روش DST   "  ساعت 30:16 آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:
خدا را شکر می‌کنم که امروز توفیق حضور در جمع شما عزیزان را پیدا کردم تا هم آموزش بگیرم و هم تجربه‌ای را که از کنگره آموخته‌ام با شما در میان بگذارم.
همیشه گفته‌ام جلسه‌ی همسفران برای من حال و هوای دیگری دارد. هر کسی که در این جایگاه می‌نشیند ــ چه همسر، چه پدر یا برادر ــ در حقیقت بال پرواز و تکیه‌گاه مسافر است. حضور همسفر در کنار مسافر را نمی‌توان با هیچ معیار مادی سنجید؛ این حضور نشانه‌ی عشق، ایمان و گذشت است. بارها دیده‌ام همسفری که با صبر و متانت در کنار مسافرش مانده استت و به اندازه‌ی هزار کتاب درس در این همراهی نهفته است.
موضوع دستور جلسه امروز،  OT و روش DST است. می‌دانیم که داروی OT یا همان شربت تریاک، با تلاش‌ها و پیگیری‌های فراوان مهندس دژاکام به رسمیت شناخته شد. مهندس راهی را گشود که جامعه پزشکی نیز آن را پذیرفت و امروز هزاران نفر از این دارو بهره‌مندند. اما حقیقت این است که OT به‌تنهایی هیچ تأثیری ندارد، مگر در چارچوب روش DST
من پییش از ورودم به کنگره، خودم هم از شربت تریاک استفاده می‌کردم، ولی آن مصرف جز تخریب، چیزی برایم نداشت. همان ماده‌ای که در مسیر نادرست و با نیت ناسالم ویرانگر بود، وقتی در مسیر صحیح و با تفکر درست به کار گرفته شد، تبدیل به داروی نجات‌بخش شد.
DSTفقط یک روش درمانی نیست، بلکه نظامی علمی، اخلاقی و الهی است که جسم، روان و جهان‌بینی را توأمان بازسازی می‌کند. در سفر اول، درمان جسم در اولویت است؛ اما در سفر دوم، موضوع اصلی رشد جهان‌بینی و اصلاح صفات حسنه است. اگر در سفر اول گذشت نکنیم، درمانی در کار نخواهد بود و اگر در سفر دوم بخشش نداشته باشیم، به آرامش نخواهیم رسید.
می‌خواهم این دستور جلسه را به لژیون سردار پیوند بزنم. بخشش، حلقه‌ی اتصال درمان جسم به درمان روان است. من خودم در ابتدا از بخشش، فقط ظاهرش را می‌فهمیدم. راستش را بگویم، وقتی پولی می‌دادم، ته دلم می‌خواست خودی نشان بدهم. اما بعدها فهمیدم بخشش واقعی، نخستین‌بار به خودِ انسان کمک می‌کند، نه به دیگری. وقتی می‌بخشی، در واقع از خویش می‌گذری و راهِ حرکت را به درون خود باز می‌کنی.
بخشیدن، اگر آسان باشد، چندان اثری ندارد. باید کمی سخت باشد، باید از جایی ببخشی که دلت بلرزد و جیبت خالی شود. آن‌جاست که معنای گذشت تحقق پیدا می‌کند. بخشش، عدد و رقم نمی‌شناسد. ممکن است کسی میلیاردها داشته باشد و ندهد، و دیگری با اندک دارایی‌اش بخششی بزرگ کند. ارزش بخشش در «حال» آن است، نه در «عدد» آن.
من در مسیر لژیون سردار، به تجربه فهمیدم که هر چه می‌بخشی، در حقیقت مالک همان می‌شوی. دارایی‌های دیگر، موقتی‌اند؛ اما آنچه از دل و مال خود برای نیت خیر می‌دهی، تا همیشه از آنِ توست. سال‌ها طول کشید تا من به این نقطه برسم. شاید هفت یا هشت سال تلاش کردم تا بتوانم از منیت و حسابگری ذهنی‌ام عبور کنم. اما روزی که توانستم، دریافتم که افق دیدم چندین برابر شده است؛ گره‌هایی در ذهن و زندگی‌ام باز شد و آرامشی در وجودم نشست که با هیچ پولی قابل خریدن نیست.
من در کنگره یاد گرفتم که خدمت و بخشش، اذن می‌خواهد. خداوند باید به انسان اجازه دهد که در مسیر خدمت قرار بگیرد. حالا چه در بخش مالی، چه در خدمت عملی یا آموزشی. هرکدام از ما که امروز در این مکان هستیم، بخشی از وقت، انرژی و دارایی خود را گذاشته‌ایم، و این یعنی گذشت. همین حضور، خودش نوعی بخشش است.
برای من کنگره مکتبی شد که در آن آموختم چگونه محبت کنم. من روزی نمی‌توانستم کلمه‌ی «دوستت دارم» را بر زبان بیاورم. اما امروز، به یاری آموزش‌های مهندس، محبت کردن را نه در گفتار، بلکه در رفتار تجربه می‌کنم. در کنگره فهمیدم که گفتنِ «ببخشید» یا «دوستت دارم» کاری ظاهری نیست؛ باید از درونت برخیزد، نه فقط از زبانت.
مهندس دژاکام می‌توانست علم و تجربه‌ی درمان را برای خود نگاه دارد، می‌توانست آن را بفروشد یا در اختیار عده‌ای خاص بگذارد، اما او بخشید و همین بخشش، موجب گسترش و برکت کنگره شد. امروز که بیش از صد و پنجاه شعبه در سراسر کشور فعال است و ده‌ها هزار نفر در حال درمان‌اند، نتیجه‌ی همان گذشت و بخشندگی است.
من نیز هرچه دارم از این مکتب دارم. در کنگره رشد کردم، آموختم و زندگی‌ام را باز ساختم. از همه‌ی شما عزیزان سپاسگزارم که با حضور و محبت خود، این چرخه‌ی زیبا را زنده نگه می‌دارید. امیدوارم که خداوند بهترین‌ها را نصیب شما و مسافران‌تان کند، و برکت این حضور، در زندگی‌تان جاری باشد. ان‌شاءالله امسال در فصل سردار، هر یک از ما بتوانیم گامی هرچند کوچک اما خالصانه برداریم؛ گامی که پیش از هر چیز، ما را به خودمان نزدیک‌تر کند.

مرزبان کشیک: همسفر علی
عکاس: همسفر سهند
تدوین و ارسال: همسفر محمد
همسفران  آقا نمایندگی ستارخان