نوشتار مسافر مصطفی رهجوی راهنما مسافر حمیدرضا درباره دستور جلسه: DST-OT

سلام دوستان مصطفی هستم یک مسافر.
آنتی ایکس مصرفی شیره، متادون و گل، مدت سفر ۱۲ ماه، داروی درمان اوتی، روش درمان DST، رهایی ۸ ماه و ۲۱ روز، رشته ورزشی والیبال.

سفری از تاریکی به تعادل در نگاه کنگره ۶۰، اعتیاد یک بیماری جسمی، روانی و جهان‌بینی است؛ نه گناه و نه ضعف اراده، بلکه اختلال در سیستم (ایکس) دستگاه تولید و تنظیم مواد شبه افیونی بدن است. در این میان، روش DST همچون نقشه‌ای دقیق انسان را در مسیر بازسازی جسم هدایت می‌کند. این روش، حاصل سال‌ها تفکر و تجربه بنیان کنگره ۶۰، جناب آقای مهندس دژاکام، است و پایه‌های علمی و عملی محکمی دارد که طی سال‌ها به اثبات رسیده است. امسال با فرارسیدن هفته OT و DST ، انگار بوی بارانِ پس از خشک‌سالی به مشامم رسید. یادم از روزهای قبل از ورود به کنگره آمد….! روزهایی که زندگی شبیه به یک کویر خشک و ترک‌خورده بود و هیچ خبری از حرکت شکوفایی نبود، از شهر وجودی فقط زمین بی‌آب‌وعلف و ترک خورده‌ای به‌جامانده بود که دستخوش سوُ مصرف مواد بود. هر تلاشی برای کاشتن بذر امید، به دلیل کم‌آبی و بی‌نظمی درونی، به‌سرعت خشک می‌شد. نظم؟ اُمید!... نظم شبیه یک درخت تنومند در بیابانی خشک بود که ریشه آن به آب نمی‌رسید و امید به زندگی، فقط در لحظات کوتاه سرخوشی مصرف وجود داشت آن هم به‌صورت پوچ و بیهوده همانند سرابی در دل کویر. آن زمان، فقط سایه‌ای از یک انسان بودم که آن‌هم در دل خاکستر تاریکی‌ها مدفون شده بود، تنها امید زندگی، انتظار بارش رحمت و نور الهی بود. اما خدای مهربان نور کنگره را در دلم روشن کرد و علم کنگره همچون بارش رحمت به شهر وجودی بارید. کنگره به ما علم زندگی را آموخت و آموخت که چگونه درخت خشک شده امید را دوباره زنده و بارور کنیم و شهروجودی را آباد. شربت اوتی هدیه‌ای بود که حکم آب بر زمینی خشک را داشت؛ و اما مصرف و تخریب مواد مانند علف‌های هرز بود که اجازه نمی‌داد آب به ریشه‌ها برسد. پذیرش OT یعنی تصمیم شجاعانه برای هرس‌کردن کامل آن علف‌های هرز و سمی و اجازه‌دادن به جوانه‌های سلامتی تا بانظم دقیق، شروع به تنفس کنند. وقتی دستور OT را می‌پذیریم، انگار در حال تقویت ریشه و ساقه جسم خود هستیم تا بتواند در برابر تندبادهای وسوسه خم نشود و همچون درختی استوار باقی بماند و اما نکته اینجا بود که نفس اماره با تمام قدرت و با کمک نیروهای بازدارنده کار خودش را انجام می‌دادند و سعی در توقف این حرکت بزرگ داشتند؛ و یادآور روزهایی شدند که شربت اوتی را خارج از کنگره و بدون نظم مصرف می‌کردم که به‌اصطلاح خود را درمان کنم؛ اما در کمال ناباوری به‌جای کم‌شدن مصرف؛ با مصرف چندبرابری مجبور به ترک خود اوتی (اپیوم) شدم که خود مشکلات بزرگ‌تری برایم به همراه داشت. اما خوشبختانه در کنگره ۶۰ جناب مهندس قبل از معرفی اوتی موفق به کشف متد DST شده بودند. شاهکاری که از دل صبر و تدبیر کشف بود و نقطه امنی بود برای شروع درمان. پس، فهمیدم که در اینجا شربت اوتی فقط نقش یک چاشنی و یا سوختی برای حرکت در مسیر درمان را دارد؛ و قرار نیست که همچون گذشته این بار شربت اوتی جایگزین و وبال گردنم شود. شاهکار DST، یادآور آن است که هیچ درختی یک‌شبه میوه نمی‌دهد! و برای رسیدن به میوهٔ شیرین و دوست‌داشتنی رهایی، باید صبور بود و از وسوسه‌های شیرین نفس اماره گذشت، باید اجازه داد که جسم و یا شهر وجودی ما همچون طبیعت کار خودش را بکند. DST به ما می‌آموزد که هیچ درخت خشکیده‌ای یک‌شبه بارور نمی‌شود، و درمان با حرکت در مسیر مستقیم است " و توأم با رفتن و رسیدن به مقصد، کامل می‌شود. ما با کمک کنگره و صبر و استقامت خودمان قدم‌به‌قدم، مانند تغییر فصل‌ها، از زمستانِ مصرف به بهارِ رهایی رسیدیم. این تدریج، درس بزرگی به ما داد: که برای ساختن یک زندگی سالم و دوست‌داشتنی برای خود و خانواده‌ام و یا برای رسیدن به خواسته‌های معقول، باید زمان بگذرد؛ باید اجازه دهم هر مرحله در زمان خود طی شود تا به محصول برسد.
سخن آخر: همسفر، ما از کویر مواد، رهایی پیدا کردیم و امروز در فصل شکوفایی ایستاده‌ایم. این شکوفایی را مدیون آموزش‌های راهنما و کنگره هستیم و امروز صاحب نظمی هستیم که از دل بی‌نظمی بیرون کشیدیم. به خودمان ببالیم که چه سفر باشکوهی را پیمودیم و چطور توانستیم از یک بذر کوچک، درختی تنومند و قابل‌اعتماد بسازیم! این هفته، یادآور آن است که ما دیگر مصرف‌کننده روزمرگی نیستیم؛ ما معماران زندگی خود هستیم، ما ساکنین ویرانه‌های خراب بودیم که امروز با کمک کنگره بنای ویران شده خود را آباد کرده‌ایم.
با نهایت عشق و احترام به تمام خدمتگزاران کنگره۶۰، هفته OTو DST مبارک باد!

نگارش: مسافر مصطفی لژیون دهم
ارسال خبر: مسافر حسن
مرزبان خبری: مسافر مصطفی
نمایندگی رضوی مشهد