درک یعنی دیدن حقیقت، پشت ظاهر اتفاقات

وقتی نیرویی از کم شروع شود و به درجه بالا و بالاتری برسد، نقطه تحمل پیدا می‌ شود. هر چیزی که در هستی وجود دارد، دارای نقطه تحملی می­‌باشد و اگر از نقطه تحمل خودش عبور کند دچار دگرگونی می­‌شود و از نظام یا سیستم خودش خارج می­‌گردد که معمولاً این تغییر سیستم، گاهی با تخریب و یا آشوب مواجه می­‌گردد. اما انسان موجودی است که می­‌تواند با اختیار و تمرین، نقطه تحمل خودش را تغییر دهد که دامنه آن بسیار وسیع و کاملاً متفاوت می­‌باشد.

نکته قابل توجه در این است که برای بالابردن نقطه تحمل در مسائل منفی، ما نه به آموزش آن‌چنانی نیاز داریم و نه به تفکر و نه به تجربه ولی برای رسیدن به نقطه تحمل بالا در مسائل مثبت و سودمند، همچون ورزش کردن، آموختن هنر و ادبیات، فراگیری زبان‌های خارجه و یا در مصرف نکردن سیگار، دروغ نگفتن و کاهش سایر مسائل ضدارزشی، شدیداً به آموزش، تفکر و تجربه نیازمندیم. در صورتی می­‌توانیم ضدارزش‌ها را کاهش دهیم که دانایی ما بالا رفته باشد ولی بایستی بدانیم که اگر از روی جهل و ناآگاهی، یک مسئله را هزار بار هم تجربه کنیم مشکل است که بتوانیم از آن، نتیجه مطلوبی بگیریم و ممکن است با هر بار تکرار آن موضوع، پله­‌هایی را بسازیم که برای فرو رفتن در اعماق تاریکی‌ها ما را هدایت نماید و در اعماق تاریکی­‌ها منکر همه چیز شویم.

در مسیر زندگی، انسان همواره در حال تجربه و آموزش است، هر تجربه، قطعه‌ای از پازل دانایی او را کامل می‌کند. وادی نهم از کتاب عشق به ما می‌آموزد که رشد و تکامل، تنها از مسیر حرکت تدریجی و پیوسته ممکن است. همان‌گونه که رودخانه‌ای آرام، با گذشتن از مسیرهای سخت و سنگی، در نهایت به دریا می‌رسد، انسان نیز با صبر و استمرار، ظرفیت وجودی خود را گسترش می‌دهد. وقتی نیرویی از نقطه‌ای کوچک آغاز می‌کند و به تدریج بالا می‌رود، نقطه تحمل شکل می‌گیرد، این یعنی توانایی پذیرش سختی‌ها، فشارها و تغییرات، بدون آن‌که انسان از تعادل خارج شود. نقطه تحمل مانند ستون‌های استوار درون ماست که هر چه قوی‌تر شود، انسان آرام‌تر و متعادل‌تر می‌ماند.

در سی‌دی «تحمل» گفته می‌شود که هیچ‌ چیز در یک لحظه به دست نمی‌آید، باید زمان طی شود تا انسان بتواند از درد و رنج، درس بگیرد و آن را به تجربه و دانایی تبدیل کند. اگر بخواهیم در یک‌ لحظه به همه‌ چیز برسیم، همان‌قدر زود هم از دست می‌دهیم، اما اگر مسیر را به آرامی و با درک طی کنیم، در هر قدم قدرت و آرامش بیشتری به دست می‌آوریم. تحمل یعنی پذیرش شرایطی که در ظاهر سخت و ناخوشایندند، اما در باطن فرصتی برای رشد هستند. همان‌طور که در کنگره آموخته‌ایم، درد و رنج زمانی معنا پیدا می‌کنند که درک شوند، درک یعنی دیدن حقیقت پشت ظاهر اتفاقات.

وقتی انسان از مرحله ناآگاهی عبور می‌کند، کم‌کم می‌فهمد که حتی تاریکی‌ها هم مأموریتی برای رشد او دارند. نقطه تحمل در انسان مانند ظرفی است که اگر بخواهیم آن را ناگهانی پر کنیم، می‌شکند، اما اگر قطره‌قطره و به تدریج پر شود، وسعت می‌گیرد و ظرفیتش بیشتر می‌شود. رشد و آرامش نیز چنین‌اند: باید از کم آغاز کرد تا بتوان در آینده بارهای سنگین‌تر را به‌ راحتی برداشت، همان‌گونه که آقای مهندس می‌فرمایند: «تحمل یعنی توان ادامه دادن در شرایطی که همه‌چیز بر خلاف میل انسان است» این توان با تمرین، ایمان و تجربه به‌دست می‌آید، نه با شعار.

ما باید در مسیر درمان و زندگی یاد بگیریم که تحمل، ضعف نیست، بلکه قدرتی‌ است که از دانایی و ایمان سرچشمه می‌گیرد. (تأملی بر وادی نهم در پرتو آیات قرآن) در کتاب آسمانی نیز، این قانون هستی به زیبایی بیان شده است، خداوند در سوره بقره آیه 286 می‌فرماید؛ «لَا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا» خداوند هیچ‌کس را جز به اندازه توانش تکلیف نمی‌کند، یعنی هر انسانی در مسیر رشد، به اندازه ظرفیت و نقطه تحمل خود مورد آزمون قرار می‌گیرد. در سوره انشراح آیه 5 و 6 آمده است: «فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا، إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا» در دل هر سختی، آسانی نهفته است.

همان‌گونه که انسان در مسیر درمان و تغییر، پس از هر رنج به آرامش می‌رسد، این آیه وعده‌ امید و گشایش را در سخت‌ترین لحظات می‌دهد. در سوره عنکبوت، آیه 69 نیز می‌خوانیم: «وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا» کسانی که در راه ما تلاش کنند، راه‌های خود را به آنان نشان می‌دهیم. این آیه تاکیدی‌ است بر تلاش مداوم و رشد تدریجی، همان‌گونه که وادی نهم از حرکت نیرو از کم به زیاد سخن می‌گوید. سوره آل‌عمران، آیه 200 نیز می‌فرماید: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا وَرَابِطُوا...» ای کسانی که ایمان آورده‌اید، صبر کنید، پایداری ورزید و در مسیر حق بمانید تا رستگار شوید. این آیه به ما می‌آموزد که ایمان بدون صبر و تحمل، به آرامش و رهایی نمی‌انجامد.و در پایان، سوره عصر به زیبایی می‌فرماید: «إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ» رستگاری در ایمان، عمل صالح، پایداری در حق و صبر است. همانطور  که وادی نهم می‌گوید، انسان برای رسیدن به نقطه تحمل باید مسیر را آرام و آگاهانه طی کند. در این حرکت تدریجی، ایمان و صبر، دو بال پرواز انسان‌اند. وقتی نیرویی از کم شروع شود و با دانایی و تلاش ادامه دهد، به مرحله‌ای می‌رسد که در برابر سختی‌ها خم نمی‌شود، بلکه استوار می‌ماند و از دل تاریکی‌ها، نور را می‌بیند.

منابع: کتاب عشق‌ وادی نهم، سی دی های وادی نهم، سی دی تحمل و برداشت آزاد از آموزش‌های کنگره‌۶۰.
نویسنده و تایپ: همسفر وحیده رهجوی راهنما همسفر فرشته (لژیون هشتم)
ویرایش: راهنما همسفر فرشته (لژیون هشتم)
ارسال: همسفر فرنوش رهجوی راهنما همسفر مهین ( لژیون ششم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی حکیم هیدجی