DST نغمه‌ای برای بیداری جان

دوازدهمین جلسه از دوره هجدهم سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره‌۶۰، همسفران نمایندگی چالوس، با استادی پهلوان همسفر فاطمه، نگهبانی همسفر هدیه و دبیری همسفر سارا با دستور جلسه «DST,OT» در روز دوشنبه ۰۵ آبان ماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۵ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد: 

با سپاس و قدردانی از نگهبان جلسه، دبیر، ایجنت و تیم مرزبانی که فرصت خدمت در این جایگاه را به بنده اعطا کردند تا در کنار شما عزیزان آموزش بگیرم. دستور جلسه‌ی امروز پیرامون «روش DST و داروی OT» است.

در سال ۱۳۷۶، واقعه‌ای بزرگ بر روی کره‌ زمین رخ داد و روش DST توسط فردی ابداع شد که خود ۱۷ سال درگیر بیماری اعتیاد بود. در این روش، حرف D نشانه‌ دژاکام و ضریب ۰/۸ کاهش یا افزایش است. حرف S مخفف Step و به معنای پله‌های ۲۱ روزه است که مسافر در این مدت با دوز معینی از داروی OT مصرف خود را تنظیم می‌کند. حرف T نیز مخفف Time و به معنای زمان است؛ زمانی‌که جناب مهندس دژاکام تعیین فرمودند و حداقل ۱۰ تا ۱۱ ماه در نظر گرفته شده است. خدا را شاکرم که چنین روش بی‌نظیری در اختیار ما قرار گرفته است.

با دقت در روش DST درمی‌یابیم که اگر همسر جناب مهندس دژاکام، سرکار خانم آنی، آن صبوری و استقامت را نداشتند، آیا چنین روشی به ثمر می‌رسید؟ ما امروزه به راحتی واژه‌ DST را بر زبان می‌آوریم؛ اما آیا واقعاً به عمق معنا و رازهای نهفته در این سه حرف اندیشیده‌ایم؟ چه سختی‌ها و رنج‌هایی تحمل شد تا این روش شکل گرفت؟

جناب مهندس به مدت ۱۲ سال در تلاش بودند تا دریابند چه عاملی و چه سیستمی در بدن انسان مانع از درمان اعتیاد می‌شود. علم پزشکی تا امروز حتی به نقطه‌ صفر شناخت اعتیاد نرسیده و متأسفانه مسیرهای نادرست در ترک اعتیاد همچنان ادامه دارد. بسیاری از پزشکان و اندیشمندان بر این باور بودند که «درد و رنج بشر از دانش کشف‌ نشده است»؛ نه از کمبود روش‌های درمانی.

در سال‌های گذشته، افرادی همچون آقای خلخالی پیشنهاد دادند، معتادان را به مکانی دورافتاده منتقل کنند؛ مکانی که جناب مهندس اشاره فرمودند، احتمالاً حوالی بوشهر بوده است. آنان را در گرمای شدید و بدون غذا رها کردند تا به‌ اصطلاح با اتکا به اراده‌ خود ترک کنند؛ اما هنگامی‌که بازگشتند و آن افراد را دیدند، مشاهده کردند بدنشان کرم‌ زده است و با چوب کبریت کرم‌ها را از بدنشان بیرون می‌آوردند. این تجربه تلخ ثابت کرد که چنین روش‌هایی نتیجه‌ای در پی ندارد. کمپ‌های ترک اعتیاد امروزی نیز متأسفانه برگرفته از همان تفکرات اشتباه هستند.

همان‌گونه که مولانا می‌فرماید: «هر کسی از ظن خود شد یار من»، هرکس از نگاه خود درصدد درمان اعتیاد برآمد؛ از روان‌شناسان و روان‌پزشکان گرفته تا افراد غیرمتخصص؛ اما هیچ‌کدام به نتیجه‌ مطلوب نرسیدند. در نهایت، خودِ فرد معتاد تصور کرد، برخی داروها همچون قرص فشار خون می‌تواند خماری را کاهش دهد و همین تفکر غلط به‌ مرور وارد سیستم پزشکی شد؛ اما هیچ‌ یک از این راه‌ها نتیجه‌ بخش نبود. تمامی این تلاش‌ها ادامه یافت تا سرانجام روش DST کشف شد و داروی OT به عنوان مکملی مؤثر در کنار آن قرار گرفت.

جناب مهندس برای رسمی شدن و به رسمیت شناختن داروی OT نیز مبارزات فراوانی انجام دادند. بسیاری از همسفران قدیمی به یاد دارند که در گذشته، به جای دارو، مسافران مجبور بودند با تریاک مصرف خود را کاهش دهند. باید فردی پیدا می‌کردند، تریاک می‌خریدند و مقدار آن را دقیق اندازه می‌گرفتند تا دچار نوسان مصرف نشوند و این روند با رنج بسیار همراه بود؛ اما به لطف خداوند و تلاش‌های بی‌وقفه‌ جناب مهندس که همواره از فرد مصرف‌کننده دفاع کردند، مسیر درمان واقعی هموار شد.

در دانشگاه علوم پزشکی زاهدان، جناب مهندس نخستین مقاله‌ علمی خود را ارائه کردند و فرمودند: «داروی OT می‌تواند بهترین درمان برای مسافران باشد.»، در مصاحبه‌ای با مجله‌ امید جوان نیز بیان کردند که بهترین دارو برای درمان اعتیاد، همان تریاک است. امروز می‌دانیم که تریاک نه‌ تنها در درمان اعتیاد به تریاک؛ بلکه در درمان سایر مواد مخدر، محرک‌ها، الکل و حتی شیشه نیز کارایی دارد.

برای مسافر من که اعتیاد به شیشه داشت نیز این روش مؤثر واقع شد. در حالی‌که مشاوران به ما راه جدایی و طلاق را توصیه می‌کردند، جناب مهندس دژاکام نوری از امید در دل ما همسفران روشن کردند. ایشان باور داشتند که اعتیاد، در هر شکل و نوعی، با روش DST قابل درمان است؛ حتی برای افرادی که از بیماری‌های اعصاب و روان یا از وابستگی به داروهای روان‌گردان رنج می‌برند.

با افزوده شدن جهان‌بینی در کنار روش DST و داروی OT، مثلث درمان اعتیاد با اضلاع جسم، روان و جهان‌بینی کامل شد. امروز می‌دانیم که روش DST تنها برای درمان اعتیاد نیست. در کنگره۶۰، درمان سیگار، اضافه‌وزن و حتی آموزشِ نحوه‌ کنار آمدن همسفر با شرایط مسافر نیز با همین روش امکان‌پذیر است.

اگر بتوانم روش DST را دوست بدارم، یعنی آن را درک کرده‌ام؛ اما چه زمانی می‌توانم بگویم واقعاً این روش را دوست دارم؟ آنگاه که به‌ واسطه‌ آن بتوانم همسر، مادر و انسانی بهتر باشم. آیا من از روش DST استفاده کرده‌ام تا همسفر و انسانی متعادل‌تر شوم؟ آیا هنگامی‌که فرد رنج‌ کشیده‌ای را در خیابان می‌بینم، می‌توانم درد او را درک کنم و در حد توان، حتی با یک لبخند یا دعایی، یاری‌اش کنم؟ اگر پاسخ مثبت است، من روش DST را فهمیده‌ام؛ وگرنه، «زهی خیال باطل.»

اکنون در آستانه‌ جشن گلریزان قرار داریم. از نگاه من، روز گلریزان روز امتحان و آزمون است؛ همانند روزی که در مدرسه یا دانشگاه، برای پایان‌نامه باید پاسخ درست ارائه دهیم تا شایسته‌ فارغ‌التحصیلی شویم. روز گلریزان نیز چنین است. آیا من می‌توانم در این روز، پاسخ درستی به آموزش‌ها و دروسی که دریافت کرده‌ام بدهم؟ اگر هنوز در تردیدها و ترس‌های خود به سر می‌برم، اگر می‌گویم «الان وقتش نیست» یا «مسافر من هنوز سفرش را آغاز نکرده» باید بدانم نیروهای بازدارنده در ذهن من فعال‌ هستند؛ اما اگر در همان لحظه اندیشیدم که «منِ خود، کجای کار هستم و چه میزان آموزش گرفته‌ام؟» و از جا برخاستم و بخشیدم؛ حتی اگر مبلغ ناچیزی بود، در همان لحظه رها می‌شوم؛ زیرا رهایی در بخشش با آگاهی نهفته است.

زمانی‌که کارت می‌کشم و مبلغی تقدیم می‌کنم، باید از روی تفکر و اذن الهی باشد. بی‌تفکر در صف نباشم؛ تفکر کنم، اجازه بگیرم، کارت بکشم و سپس سجده‌ شکر به‌ جا آورم که خداوند مرا برگزید تا دست او بر روی زمین باشم. امیدوارم جشن گلریزان باشکوهی در پیش داشته باشیم و شاهد حضور پهلوانان، دنورها، سرداران و نشان‌ در بی‌نشان‌‌های فراوان در شعبه‌ باشیم تا با هم بهترین‌ها را رقم بزنیم.

در ادامه اهدای تقدیرنامه لژیون سردار:

دریافت نشان پیمان وادی هشتم همسفر ریحانه رهجوی راهنما همسفر مریم

مرزبان کشیک: همسفر سکینه، مسافر ملک‌آرا
تایپ: همسفر بهاره
عکاس: همسفر معصومه رهجوی راهنما همسفر هانیه (لژیون ششم)
ویرایش و ارسال: همسفر ریحانه رهجوی راهنما همسفر مریم (لژیون دوم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی چالوس