گروه خانواده_تقدیر یعنی پذیرش مسئله و آغاز حرکت برای حل آن است

آقای مهندس دژاکام در سی‌دی «دعانویس» می‌فرمایند: در زندگی، برای همه‌ی ما مشکلات و مسائلی پیش می‌آید. گاه با درهای بسته روبه‌رو می‌شویم و به‌جای تفکر و تلاش، سراغ روش‌هایی همچون روزه‌ی سکوت، چله‌نشینی یا دعانویسی می‌رویم؛ در حالی‌که هیچ‌یک از این راه‌ها نتیجه‌ای ندارد، زیرا هیچ میان‌بری وجود ندارد و هر مسئله باید به‌درستی حل شود.

اگر دعانویس‌ها واقعاً قادر به حل مشکلات بودند، پیش از هر چیز می‌بایست مشکلات خود را حل می‌کردند. آن‌ها تنها از ناآگاهی مردم تغذیه می‌کنند. درمان با دعا امکان‌پذیر نیست، مگر آنکه همراه با حرکت، تلاش و خواسته‌ی واقعی باشد.

در هستی، موجوداتی غیر از انسان نیز حضور دارند، اما میان دنیای ما و آن‌ها پرده‌ای وجود دارد که حفظ تعادل و امنیت انسان را تضمین می‌کند. هنگامی که فرد به دعانویس مراجعه می‌کند، در واقع با ناآگاهی خود، این پرده را کنار می‌زند و اجازه‌ی ورود آن موجودات را به حریم شخصی خویش می‌دهد؛ ورود خطرناکی که می‌تواند آسیب‌زا باشد.

هیچ راهی کوتاه‌تر از صراط مستقیم نیست. درمان اعتیاد با میان‌بُر حاصل نمی‌شود؛ بلکه نیازمند اصلاح سه ضلع  است: جسم: بازسازی فیزیولوژی بدن است، روان: شناخت احساسات و افکار است و جهان‌بینی: تغییر نگرش و باورها است.

درمان از لحظه‌ای آغاز می‌شود که حرکت، آموزش و خواسته‌ی واقعی شکل می گیرد.

کابوس‌ها و القائات، پیش‌نمایشی از جهنم هستند. پنهان‌کردن مشکلات یا نادیده‌گرفتن آن‌ها راه حل نیست. این کار همانند پوشاندن آتش زیر خاکستر است . ظاهری آرام اما درونی پر از شعله‌های خاموش‌نشده است.

مشکلات باید، شناخته شوند، و با تفکرو آموزش و صبر حل شوند. اگر مسئله‌ی کابوس‌ها حل نشود، آن‌ها بخشی از همان آتش درون خواهند بود و حتی پس از مرگ، همراهمان خواهند ماند، زیرا کابوس‌ها زاده‌ی افکار، رفتار و کردار ما هستند. ذهن آلوده، خواب را نیز آلوده می‌کند.

القای مثبت و منفی همواره در زندگی ما جریان دارد؛ چه در بیداری و چه در خواب. اگر به سمت نور حرکت کنیم، القای مثبت قدرت می‌گیرد و اگر در تاریکی بمانیم، القای منفی تقویت می‌شود. پالایش و تزکیه امری کاملاً فردی است . هیچ‌کس نمی‌تواند به‌جای ما آن را انجام دهد.

پایه‌های جامعه‌ی سالم، احترام، صداقت، فروتنی و ادب هستند. تزکیه بدون ادب ناقص است؛ کسی که در ظاهر تزکیه کند اما در معاشرت بی‌ادب باشد، تزکیه‌اش ناقص است. پالایش باید همه‌جانبه و بی‌نقص باشد.

نمی‌توان روزی دو پاکت سیگار کشید، عرق نوشید و گفت: «در مسیر تزکیه هستم». در کنگره ۶۰، ما مواد را کنار می‌گذاریم، ورزش می‌کنیم، وزن اضافه را اصلاح می‌کنیم و با این تغییرات، بسیاری از بیماری‌ها از بین می‌روند.

قبلاً تصور می‌شد که اگر تیروئید درست کار نکند، فرد چاق می‌شود؛ اما امروز می‌دانیم که اگر چاق باشیم، تیروئید عملکرد صحیحی نخواهد داشت.

تقدیر یعنی پذیرش مسئله و آغاز حرکت برای حل آن. باید از آن عبور کنیم، راه را بیابیم و با تفکر عمیق، تزکیه را آغاز نماییم. اگر قول داده‌ایم تزکیه کنیم، باید وفادار باشیم. تقدیر فرصتی برای تزکیه است، نه بهانه‌ای برای تسلیم شدن.

هر حکمی که صادر می‌شود، باید قابل اجرا باشد؛ وگرنه تنها یک شعار است. کسی که بدون شناخت جسم و روان خود، مواد را ناگهانی کنار می‌گذارد، ممکن است حتی بعد از سی سال هنوز از وسوسه و بازگشت بترسد، زیرا حکمش بدون ابزار و آموزش صادر شده است. حکمی که اجرا نشود، مانند پلی است که فقط روی نقشه وجود دارد.

تزکیه با بیداری آغاز می‌شود. اگر حواس پنجگانه‌ی ما بسته باشد، هیچ آموزشی در ما نفوذ نمی‌کند. دقت یعنی دیدن نشانه‌ها، رفتارها و جزئیات مسیر است. کسی که دقت ندارد، حتی اگر نیت نیک داشته باشد، ممکن است راه را اشتباه برود. حرکت بدون سلاح ممکن نیست؛ اما سلاح ما شمشیر و تفنگ و چاقو نیست سلاح ما تفکر، قلم، کلام و پول است.

در مسیر درمان و تزکیه باید مجهز باشیم تفکر روشن، قلم آگاه، کلام مؤثر و مدیریت مالی درست ابزارهای واقعی ما هستند.

زندگی فقط از مثبت‌ها ساخته نشده است. ترکیب نور و تاریکی، سختی و رنج، پایه‌ی رشد و شناخت انسان است. بدون عبور از چالش‌ها، انسان نه می‌آموزد، نه تغییر می‌کند، نه به تزکیه می‌رسد.

نویسنده: همسفر طاهره مرزبان خبری
رابط خبری: همسفر الهه رهجوی راهنما همسفر ناهید (لژیون دوم)
ارسال: همسفر طاهره رهجوی راهنما همسفر ترانه (لژیون سوم) نگهبان‌سایت
همسفران نمایندگی اِرم کرج