رسیدن به اوج انسانیت

محبت یکی از بلندترین و عمیق‌ترین مفاهیم انسانی‌ست اما تا زمانی که با آگاهی، قدرت و آرامش همراه نشود می‌تواند به بند تبدیل شود نه رهایی. در بخش چهارم وادی چهاردهم مهندس دژاکام ما را به درک عمیق‌تری از محبت می‌برد. او می‌گوید بسیاری از ما محبت می‌کنیم اما منتظریم که جبران شود. همین انتظار ما را از اصل محبت دور می‌کند.

محبت واقعی یعنی ببخشی و منتظر بازگشت نباشی. این محبت از ظرف وجودی بزرگ می‌جوشد. ظرفی که ظرفیت دارد حتی اگر محبتش بی‌پاسخ ماند آرام بماند. در این مسیر باید بین محبت خاص به نزدیکان، خانواده و اموال، محبت عام، محبت به همه هستی بی‌قید و شرط تفاوت قائل شد. محبت خاص محدود است و اغلب با ترس و وابستگی همراه است اما محبت عام از دل آگاهی و ایمان برمی‌خیزد.

عشق بدون دانایی و قدرت ویرانگر است. مهندس تأکید می‌کند اگر در محبت کردن توقع داشته باشیم یا با کوچک‌ترین بی‌مهری دلخور شویم هنوز در مرحله معامله‌ایم نه عشق. انسان عاشق واقعی کسی است که بتواند بگذرد و ببخشد حتی در مقابل بدی بدی نکند؛ نه از سر ترس بلکه از موضع قدرت. عشق واقعی سازنده است چه برای کسی که آن را دریافت می‌کند و چه برای کسی که آن را جاری می‌سازد.

در دل رنج هم می‌توان عشق ورزید اگر نگاه‌مان را از خودمحوری به هستی‌محوری تغییر دهیم. محبت تنها به معنای لبخند یا نوازش نیست، گاهی نه گفتن و ایستادن در برابر انحراف نیز نشانه محبت عمیق است. عشق آگاهانه یعنی هم توانایی جدا شدن را داشته باشی هم توانایی ماندن بدون خشم و بدون وابستگی. اگر بتوانی ببخشی و آرام بمانی حتی وقتی پاسخ نگیری آن‌وقت به مرحله‌ای رسیده‌ای که مهندس از آن به عنوان اوج انسانیت یاد می‌کند. این محبت هم تو را رشد می‌دهد هم جهان را.

منبع: سی‌دی وادی چهاردهم بخش چهارم
نویسنده: همسفر پروانه رهجوی راهنما همسفر فهیمه (لژیون دهم)
ویرایش و ارسال: همسفر نگین رهجوی راهنما همسفر عطیه (لژیون سوم) نگهبان سایت

همسفران نمایندگی ارتش