خداوند را شاکر و سپاسگزارم که در مسیر کنگره۶۰ قرار گرفتم تا آموزش بگیرم. در مورد دستور جلسه که قضاوت و جهالت است، باید گفت: قضاوت به این معناست که در مورد شخص و مشکل او نظر بدهیم. ما خواسته یا ناخواسته قضاوت می‌کنیم، اما غافل از این که هیچ ارتباطی به ما ندارد؛ زیرا هرگز حتی ثانیه‌ای در جای آن شخص قرار نگرفته‌ایم و فقط خداوند قاضی است، چون او شاهد و ناظر است. اگر قضاوت کنیم، نادان هستیم؛ چرا نادان؟ چون هیچ اطلاعی از آن شخص و مشکلاتش نداریم. بنابراین، بهتر است در کار دیگران جستجو نکنیم و به جای قضاوت، محبت کنیم و آن‌ها را دوست داشته باشیم.
جهالت انسان را نابود می‌کند، زیرا با ندانستن کارهایی انجام می‌دهد که غیرقابل برگشت است. پس نباید بگویم: چرا این کار را کرد، این حرف را زد و این‌طور تصمیم گرفت؟ من که نمی‌دانم چه اتفاقی برای آن شخص افتاده یا در کنارش زندگی نکرده‌ام. این‌ها همه از ندانستن و ناآگاهی من است. با ندانستن و جهالت، دستور صادر می‌کنم و او را سرزنش می‌کنم. قضاوت کردن برابر است با جهالت و عواقب بدی برای من دارد.
نویسنده: همسفر لیلا رهجوی راهنما همسفر مریم (لژیونپنجم)
رابط‌خبری: همسفر مهناز رهجوی راهنما همسفر مریم (لژیونپنجم)
ویرایش: همسفر سکینه رهجوی راهنما همسفر لیلا (لژیون دوم)
ارسال: همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر منصوره (لژیون‌هفتم)
همسفران نمایندگی صادق قم
- تعداد بازدید از این مطلب :
34