نیرومندترین دشمن ما جهل و نادانی ما است

جلسه پنجم از دوره بیست و پنجم سری کارگاه‌های آموزشی عمومی کنگره ۶۰ نمایندگی شیروان به  استادی  راهنمای محترم مسافر صمد  ، نگهبانی مسافر فرشید  و دبیری مسافر قربان با دستور جلسه " قضاوت و جهالت  " پنج‌شنبه  19 تیرماه  ۱۴۰۴ ساعت ۱۷ آغاز به کار نمود.
خلاصه سخنان استاد:
سلام دوستان، صمد هستم یک مسافرِ،ابتدا از ایجنت محترم و گروه مرزبانی سپاسگزارم که این فرصت را در اختیارم گذاشتند تا خدمت کنم و از شما عزیزان آموزش بگیرم.
دستور جلسه این هفته کنگره ۶۰ در رابطه با “قضاوت و جهالت” است. قضاوت به معنای پیش‌داوری و حکم دادن و جهالت به معنای نادانی و ندانستن است. جناب آقای مهندس همواره تأکید می‌کنند که بزرگ‌ترین دشمن ما، جهل و نادانی ماست و ریشه تمام بدبختی‌ها و رنج‌هایمان از ندانستن است. هرچه جهل و نادانی من بیشتر باشد، قضاوت‌های من نیز بیشتر می‌شود؛ زیرا نمی‌دانم قضاوت بد است و ناآگاهانه به قضاوت کردن روی می‌آورم. نمی‌دانم غیبت کردن ناپسند است، پس غیبت می‌کنم و به دیگران تهمت می‌زنم. اگر بدانم تمام قضاوت‌هایی که می‌کنم، ضرر و زیانش به خود من بازمی‌گردد، هرگز این کار را انجام نمی‌دهم. در دوران اعتیادم، همواره با قضاوت کردن دیگران درگیر بودم. خیلی راحت، آدم‌ها وزندگی‌هایشان را قضاوت می‌کردم و در ذهنم برایشان حکم صادر می‌کردم و محاکمه‌شان می‌نمودم. اکنون‌که به کنگره آمده‌ام، می‌فهمم که بسیاری از مشکلاتم در زندگی، نتیجه همین قضاوت‌های اشتباه بوده است. به‌نوعی، تمام انرژی‌ام که باید صرف کار وزندگی خودم می‌شد، صرف قضاوت کردن زندگی دیگران می‌شد و درنهایت، به انسانی کم انرژی تبدیل می‌شدم که انگیزه‌ای برای پیشرفت در زندگی نداشت.

آقای مهندس می‌فرمایند، قضاوت به‌تنهایی یک علم محسوب می‌شود. وقتی شخصی در مقام قاضی قرار می‌گیرد، باید حرف‌های دو طرف دعوا را بشنود و تحقیقات و بررسی‌های لازم را انجام دهد و از گروهی از افراد خبره و متخصص کمک بگیرد و سپس، قضاوت نهایی را انجام دهد. تازه در آن صورت هم ممکن است در قضاوت اشتباه کند؛ اما من خیلی راحت به خودم اجازه می‌دادم دیگران را قضاوت کنم، بدون اینکه علمی در این خصوص داشته باشم. وقتی در امور غیر مرتبط وارد می‌شویم و داوری می‌کنیم، با دست‌های خودمان زندگی‌مان را خراب می‌کنیم و آرامش را از خود سلب می‌کنیم. ریشه همه این قضاوت‌ها، جهالت است.
من خودم دیده‌ام قضاوت‌هایی که زمانی نسبت به دیگران می‌کردم، در زمان مناسب به خودم بازگشته و همان جنس قضاوت‌هایی که در مورد دیگران داشتم، برای خودم هم اتفاق افتاده است. امروز مطمئنم اگر کسی را قضاوت کنم، بدون شک روزی این اتفاق برای خودم نیز رخ می‌دهد. قضاوت‌های غلط ما، بیشترین آسیب را در ابتدا به خودمان وارد می‌کند و باعث می‌شود انرژی‌مان گرفته شود. زمانی که کسی را قضاوت می‌کنیم، باید منتظر قضاوت شدن هم باشیم. استاد امین می‌گوید، قضاوت کردن دیگران مانند این است که موشک‌هایی را به‌طرف شهر وجودی و قلب دیگران پرتاب می‌کنیم و آن شخص هم با ما وارد جنگ می‌شود و این مسئله، تخریب‌های زیادی برایمان در بردارد.
ما در کنگره یاد گرفته‌ایم که اصلاً نباید کسی را قضاوت کنیم. ما به کنگره آمده‌ایم تا اعتیادمان را درمان کنیم و لازم نیست اینجا کسی را قضاوت کنیم. دستور جلسه هفته گذشته، “حرمت‌های کنگره ۶۰” بود و این دستور جلسه “قضاوت و جهالت” نیز به نظرم ادامه همان دستور جلسه است. آقای مهندس این دستور جلسه‌ها را طوری طراحی کرده‌اند که همه به هم ربط دارند. اگر حرمت‌های کنگره را رعایت کنم، هیچ‌وقت دچار قضاوت نمی‌شوم. اگر بخواهم در کنگره به درمان برسم، باید حرمت‌ها و قوانین کنگره را رعایت کنم. در سفر دوم هم اگر بخواهم خدمتگزار باشم و در کنگره ماندگار شوم، باید قوانین کنگره را رعایت کنم.
من مطمئنم تک‌تک افرادی که در کنگره به درمان رسیده‌اند، کسانی هستند که دیگران را قضاوت نکرده‌اند و تک‌تک خدمتگزارهای کنگره نیز کسانی هستند که حرمت‌های کنگره را رعایت می‌کنند و دیگران را قضاوت نمی‌کنند. در کنگره، تنها چیزی که باعث می‌شود ما دیگران را قضاوت نکنیم، دانایی ماست و این دانایی در کنگره، با آموزش‌هایی که از راهنماها می‌گیریم، حاصل می‌شود. هرچه دانایی ما بالاتر برود، کمتر دیگران را قضاوت می‌کنیم و تا جایی می‌توانیم پیش برویم که اصلاً دیگران را قضاوت نکنیم.
من الان چند سالی است که به لطف کنگره و آموزش‌های نابش در آرامش کامل به سر می‌برم و سلامتی و حال خوبم را مدیون کنگره هستم. در پایان، امیدوارم که همیشه دوربینم روی خودم زوم باشد و بتوانم با قضاوت کردن خودم، ایرادها و کاستی‌هایم را پیدا کنم و با اصلاح آن‌ها، به آرامش برسم.

مرزبان خبری : مسافر صادق
تایپ : مسافرمیلاد لژیون یکم
عکاس : مسافر مهدی لژیون پنجم
ویراستاری : مسافر رضا لژیون سوم 
ارسال : مسافر محمد رضا