قضاوت کردن و خود را صاحب‌نظر دانستن

خدا را شاکرم که در کنگره و در حال آموزش هستم. قضاوت به‌معنای داوری، دادرسی و حکم دادن است که مربوط به قاضی می‌شود و تخصص و دانایی مربوط به خود را می‌طلبد؛ همچنین مدارک، شواهد، زمان لازم، ساز و کار خود را دارد که کار آسانی نیز نیست؛ اما انسان‌ها به راحتی در جایگاه قضاوت می‌نشینند و خود را صاحب‌نظر می‌دانند و این قضاوت اصولاً از جایی شروع می‌شود که انسان چیزی را می‌بیند یا می‌شنود و بعد در مورد آن موضوع ظن می‌برد؛

در آن تجسس و شروع به قضاوت می‌کند و گاهی نیز با بی‌رحمی تمام، حکم صادر می‌کند؛ اما انسانی که هوشیار باشد، می‌داند که انجام گناه یعنی هدر دادن انرژی و چاهی بی‌انتها است که برای خود حفر می‌کند و اگر شأن و جایگاه انسانی خود را بشناسد و هدفمند باشد، اجازه هدر رفتن انرژی‌اش در مسائل ضد ارزشی از جمله قضاوت را نمی‌دهد، بلکه در صدد رفع عیب‌ها، نواقص و ضعف‌های خود می‌باشد؛ چرا که فقط یک قضاوت تنها نیست.

به‌دنبال قضاوت در بیشتر مواقع تهمت، قیاس، دروغ و غیبت نیز می‌آید؛ لایه‌لایه روی یکدیگر قرار می‌گیرند و همدیگر را پوشش می‌دهند. در کنگره آموختیم ریشه تمام ناکامی‌ها، مشکلات، شکست‌ها و ... جهالت است و تمام حس‌های منفی به مثلث جهالت یعنی ترس، منیت و ناامیدی مربوط می‌شود. انسان هر چه نادان‌تر و جاهل‌تر باشد، عمق تاریکی‌هایش بیشتر است. انسان این توانایی را دارد که از هر موجودی والاتر یا پست‌تر شود و با قضاوتی که بر مبنای جهل خودش است سقوط می‌کند.

هیچ فردی به میزان خود انسان نمی‌تواند خود را در تاریکی غرق کند و متقابلاً هیچ کس به اندازه خودش نمی‌تواند خود را از تاریکی دور کند. حتی در کنگره۶۰ با شروع جلسات، از دست نیرومندترین دشمن خودمان که جهل و ناآگاهی خودمان است، ۱۴ ثانیه سکوت می‌کنیم و به خداوند پناه می‌بریم. قضاوتی که از جهل می‌آید و مبنایش ناآگاهی و جهالت است به مفهوم دور شدن از خود، غافل شدن و غفلت از خویش است.

به فرموده حضرت مسیح: چرا خسی که در چشم برادرت هست را می‌بینی ولی چوبی که در چشم خود داری نمیابی؟ قضاوت در کلام و بیان یعنی زبانی و ذهنی است؛ گاهی اوقات شاید جلوی زبان خود را گرفته‌ایم که قضاوت نکنیم اما آیا به مرحله‌ای رسیده‌ایم که در ذهن خود نیز قضاوت نکنیم؟ دوری از ضد ارزش‌ها و رفتن به سوی ارزش‌ها یعنی تزکیه و پالایش که امری سخت است و گاهی پوست انسان در این راه کنده می‌شود؛ اما نتیجه‌اش رسیدن به صلح و آرامش است.

در مورد قضاوت کردن نیز همین‌طور است؛ هیچ شمشیر برنده‌ای وجود ندارد که قادر باشد تمام بندهای ظلمت را پاره کند. تنها راه خروج از تاریکی‌ها آگاهی، معرفت، شناخت و جهان‌بینی است که به لطف کنگره۶۰ از آن برخوردار هستیم ولی مهم این است که آن‌ها را به اجرا در آوریم. از اعضای سایت تشکر می‌کنم و به آن‌ها خدا قوت می‌گویم.

نویسنده: همسفر مهری رهجوی راهنما همسفر مریم (لژیون سوم)
رابط خبری: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر مریم (لژیون سوم)
عکاس: همسفر فائزه رهجوی راهنما همسفر فتانه (لژیون چهاردهم)
ویرایش و ارسال: همسفر سمانه رهجوی راهنما همسفر الهام (لژیون بیست‌وپنجم) دبیر اول سایت
همسفران نمایندگی شادآباد