خلاصه سخنان استاد:
کنگره ما را به تفکر کردن وا می‌دارد، البته اگر بخواهیم؛ اگر طلب کنیم و اگر این احساس در درون ما به وجود بیاید. روز دوشنبه استاد امین موضوعی را مطرح کردند و آیه‌ای از قرآن را خواندند که به من موضوعی برای تفکر داد. مضمون آیه این بود: انسان‌ها باید از اضافات خود ببخشند! اینکه اضافات من و شما چیست، خیلی مهم است و مهم‌تر اینکه؛ آیا اصلاً ما اضافه‌ای داریم یا نه؟! آیا ما می‌توانیم بگذریم و ببخشیم یا نمی‌توانیم؟
من دیروز در شعبه اراک بودم و راجع به این موضوع صحبت کردم. فکر می‌کنم همگی این کلیپی که می‌خواهم در موردش صحبت کنم را حتماً دیده‌اید. من بارها و بارها آن را تماشا کرده‌ام و بازهم دوست دارم ببینم. این کلیپ، به‌صورت دوربین مخفی تهیه‌شده و نشان می‌دهد که شخصی را به رستوران‌های مختلف می‌فرستند و ایشان از مشتریان رستوران‌ها طلب غذا می‌کند. اکثر کسانی که داخل رستوران هستند از این شخص روی برمی‌گردانند و غذایی به او نمی‌دهند تا اینکه در خارج از رستوران کسی را می‌بینند که مشغول گدایی است. گروه دوربین مخفی، یک پیتزای نیمه خورده به او تعارف می‌کنند و می‌گویند: گرسنه‌ای؟ شخص پاسخ می‌دهد: بله و مشغول خوردن پیتزا می‌شود. در این حال، کسی که در ظاهر، گداست به او نزدیک می‌شود و می‌گوید: من خیلی گرسنه‌ام، ممکن است کمی از این پیتزا به من بدهید؟ (گروه هم در حال فیلم‌برداری هستند). شخص گدا جواب می‌دهد: البته! این اضافه است، باهم می‌خوریم.
این اضافه است. می‌دانید چه می‌خواهم بگویم؟ او می‌دانست اضافه یعنی چه! ولی من علیرضا با خیلی چیزهایی که دارم در آن رستوران نشسته‌ام و وقتی کسی از من طلب می‌کند، من روی برمی‌گردانم که اوقاتم خراب نشود. درصورتی‌که آن شخص نیازمند از هم نوع خودش دعوت کرد تا کنارش بنشیند و از این هم‌نشینی و شریک شدن غذایش با او لذت ببرد. ازاین‌دست تصاویر، ما در زندگی خود بسیار می‌بینیم ولی آیا نسبت به آن‌ها تفکر می‌کنیم؟
خداوند در قرآن می‌فرماید چیزی که من به تو دادم و از آن استفاده کردی، آن را ببخش. چیزی را که مالکش هستی ببخش. اگر آن فقیر از دوتکه پیتزا گذشت، مالکش بود که گذشت. کنگره به من و شما این اجازه را می‌دهد که تجربه کنیم. شاید بیرون از کنگره، تجربه کردن این قضیه سخت باشد. همان‌طور که می‌دانید حیات رایگان است، راه رفتن، نفس کشیدن و هر آنچه خداوند در اختیار ما قرار داده است؛ نه‌تنها نیم‌بها نیست بلکه کاملاً رایگان می‌باشد. تا من بفهمم و آگاه باشم که خداوند برای آفرینش من بهای زیادی پرداخت کرده است و باید بهای خودم را بپردازم.
ببینید این اجازه خیلی مهم است، اینکه تو اجازه پیدا کنی تا بتوانی سهم خودت را بپردازی. من این‌گونه تعبیر می‌کنم، کسی که بتواند سهم خود را بپردازد، آنجاست که آن مخلوق، خالق خود را دوست می‌دارد؛ ولی تو می‌توانی علاوه بر اینکه سهم خودت را بپردازی، سهم دیگران را هم بپردازی و دیگران را هم مهمان کنی، همان‌طور که همه ما مهمان خداوند هستیم.
در کنگره شرایطی به وجود آمده است که من می‌توانم سهم خودم را بپردازم؛ هم مادی و هم معنوی. راهنماها، مرزبانان، اسیستنت ها و همه خدمتگزاران این کار را انجام می‌دهند، ولی به عقیده من، کار زمانی کامل می‌شود که حفظ شود. خدمت مالی کار را حفظ می‌کند؛ مانند کابلی که از داخل آن جریان برق عبور می‌کند. کابل یک روکش دارد که اگر وجود نداشته باشد باعث برق‌گرفتگی می‌شود. خدمت مالی مانند روکش خدمت فیزیکی و معنوی است. کنگره این اجازه را به من می‌دهد که هم‌بهای خودم را بپردازم و هم دیگران را مهمان کنم. برای همین در لژیون سردار گفته می‌شود که از روی دست هم نگاه نکنید. ورودی لژیون سردار، شش میلیون تومان است ولی اگر می‌توانید ٦٠ میلیون تومان کمک کنید، اگر می‌توانید شش میلیارد تومان کمک کنید. هرکس با توانایی و دارایی خودش؛ آیا در ادامه می‌توانیم دیگران را هم مهمان کند؟
گذشت؛ یک گذرگاه بسیار سخت است و گذر کردن از گذرگاه سخت، یک توانایی و مهارت می‌خواهد.
در طول سال یک هفته به نام هفته شکرگزاری و گل‌ریزان داریم. در هفته گل‌ریزان می‌خواهیم خدمتی بکنیم که طرف مقابلتان را نمی‌بینید. ما در این هفته از کسی تشکر می‌کنیم که برای ما قابل‌رؤیت نیست ولی کاملاً قابل حس است. ما در این هفته از خودمان و خدای خودمان تشکر می‌کنیم بابت شرایطی که به وجود آمد و ما توانستیم از آن بهره‌مند شویم.
استاد در ادامه افزودند؛ کنگره رو به تکامل است، همه می‌دانیم حیات رو به تکامل است و کنگره هم از این امر مستثنا نیست. من فکر می‌کنم لژیون سردار و وادی چهاردهم، فصل جدیدی هستند که در کنگره بازشده‌اند سعی کنیم مشارکت کنیم.
عکس و تایپ: خانم خندان از لژیون چهارم
ویرایش: خانم فریده
همسفران نمایندگی لویی پاستور