کارگاه آموزشی عمومی پنجشنبه ها ویژه مسافران و همسفران +تولد اولین سال رهایی مسافر مجتبی

خلاصه سخنان استاد:

سلام دوستان مجتبی هستم یک مسافر.خیلی خوشحالم که این جایگاه را تجربه میکنم.نمیخواهم از غم ها بگویم چون خیلی زیاد هستند، من دربه دردی و سختی خیلی کشیده ام، خیلی سخت است که آدم از صفر شروع کند ولی من ۳بار این کار را کرده ام و هر بار ناامید تر از قبل برگشتم.اوایل سال ۸۸بود که من از طریق مجله ی ایران جوان با کنگره آشنا شدم. در اون مجله یک مصاحبه از آقای مهندس بود که ایشان گفته بودند تریاک باروت است و شیشه بمب اتم ، یادم است که آن زمان یکی دوبار  شیشه مصرف کرده بودم و برایم جالب بود که تریاک چیست؟ شیشه چیست؟ آن زمان به کنگره آمدم و وقتی رها شدم و از کنگره رفتم چون جهانبینی در من شکل نگرفته بود. رفتم و با نامیدی خیلی زیاد برگشتم.

نمیخواهم در مورد مسائل مالی صحبت کنم  ولی ۱۲سال زندگی مشترک من روی هوا رفت،پسرم ۱۲سالش است ولی هیچ خاطره ای از کودکیش ندارم و الان وقتی بچه ی ۳یا ۴ساله میبینم یک جوری میشوم و نمیتوانم درک کنم که پسر من ۱۲ سالش است و من این۱۲سال را در سیاهی و عمق تاریکی بودم.اقای مسعود ابراهیمی همیشه جایشان در اینجا سبز است و جایگاه جدا گانه ای در قلب من دارد ،از ایشان پرسیدم چکار کنم ؟ ایشان یک جمله ی جالب به من گفتند ، گفتند این مجتبی باید خورد شود و بشکند .با این که در زندگی شکست های زیادی داشتم ولی خیلی غرور داشتم.از پله های کنگره بالا آمدم و چون از قبل با آقای غفاری آشنا بودم و ایشان لژیونشان بسته بود ۲ماه منتظر ماندم تا لژیون آقای غفاری باز شد.به واسطه ی مصرف متادون یک بیماری وحشتناک گرفتم که تمامی دکتر ها گفتند باید روده ات کوتاه بشود، سفرم را در لژیون اقای غفاری شروع کردم و دو سه ماه اول از فشار درد نمیتوانستم روی صندلی بنشینم و سرپا به ایستم و گریه میکردم، چهار پنج پله که گذشت متدDSTو دیسپ  من را زنده کرد.بعد از ۵پله رفتم و آزمایش دادم و دکتر ها میگفتند تو باید ۲۰سانتی متر روده ات را کوتاه میکردی مگر میشود خودش خوب شده باشد.گفتم که من زندگیه مشترکم به هم خورد و از همسفرم میخواهم من را ببخشد چون خیلی اذیتش کردم، من۴سال است که از همسفرم جدا شدم ولی الان نمیدانم به چه واسطه ای درون شعبه روی صندلی نشسته است، ازش میخواهم به خاطر پسر ۱۲ساله ام مرا ببخشد، یک سری حرف ها مثل بخیه میماند ،شاید بعد از یک مدت خوب شود و درد نداشته باشد ولی جایش میماند همین که بدانم مرا میبخشد تلاش خودم را میکنم .دیشب سایت را چک میکردم که با یک کامنت از همفسر ها در  مصاحبه ی میلاد عزیز دیدم که درباره ی نداشته ها صحبت کرده بود  که خیلی به درد من خورد،وقتی رها شدم ۲ماه از کنگره رفتم و وقتی فکر میکنم میبینم من چقدر به نداشته هایم فکر کردم که چرا زندگیم اینطور است چرا این را ندارم چرا آن را ندارم ولی حالا که نگاه میکنم میبینم من داشته هایم بیشتر از نداشته هایم است.مهمترین داشته ی من سلامتی من است که الان به دستش آورده ام  ، مهمترین داشته ی من پسرم است که وقتی صدایم میزند دلم ضعف میرود.الان حالم بسیار خوب است و آرامش دارم ، خانواده ای که جواب سلام من را هم نمیدادند الان هر کاری که بخواهند انجام دهند از من مشورت میگیرندبه خاطر این حال خوش یک خاطره بگویم ، اقای خندابی یک مطلبی برایم از وادی ۱۳ گفتند که برایم خیلی جالب بود و پرسیدم این در کدام صفحه است گفتند فلان صفحه ، باورتان نمیشود که من ۲ماه در کتاب ۶۰درجه دنبال وادی ۱۳ میگشتم.از همه ی شما ممنونم مخصوصا از اقای مهندس و اقای منصور که خیلی اذیتشان کردم.

در اوج مصرفم و اوج نا امیدیم پسرم  ۳سالش بود که بیماری وحشتناکی گرفت وقتی به دکتر بردیمش گفتند تومار مغزی دارد، یک جایی خوانده بودم که اگر در صراط مستقیم باشین بقیه ی مشکلاتتان حل میشود. بعضی از بچه ها میگفتند تو چطوری از ۱۰ صبح تا۱۰ شب در ماه رمضان در کنگره آشپزی میکنی؟ من چیزی را در اینجا پیدا کردم که هیچ جای دیگر نمیتوانم پیدا کنم .۲سال پیش که آزمایش دادیم گفتند که باید تا ۱۵سالگی دارو مصرف کند ولی پارسال که رفتیم آزمایش دادیم گفتند هیچ اثری از تومار وجود ندارد، مطمئن باشید که یک چیزی اینجا وجود دارد که جای دیگری نیست .این جایگاه را برای تمام سفر اولی ها آرزو میکنم و امیدوارم که سفر دومی ها ثابت قدم باشند