آفت زده بهصبحم،چشمم سحر بهخواب است
|
|
آن دم کــه جان عشاق در نـور و فتح بـاب است
|
در آرزوی بهــبـــود رفــتـــم به سـوی هـــر رود
|
|
غافـــل که بی عنایت ، فرجـام آن سراب است
|
از عارف و کلامـــش هر نکتـــه ای که دیـــدم
|
|
چشم سیاه و خال و زلف و لب و شـراب است
|
بر مسجـــدی گذشتـــم پرسیـــدم این معمـا
|
|
در جمـــع زاهدی گفت مقصــود وی ثواب است
|
بر حافــــظ سحــــر خیــــز فـــالی زدم بگفتـا
|
|
ذاتُ و جمـــالِ معبود در پـــرده ی حجـاب است
|
دیـدم به خانقاهی صوفی ز حلقه ای مست
|
|
زد نعــره ای که در آن اسرار بی حســاب است
|
گفتــــم کرامتـــی کن ، زان می عنایتی کن
|
|
ای ســـاقی خماران بــس حال ما خراب است
|
با چشم دل نظر کرد بر جان و باطنـــم گفت
|
|
جامی که پر ز کبر است کی لایق شراب است |
گفتــا که حکـــم یزدان از روز عهــــد اینست
|
|
آنــکه شکسته پیمـان مستوجب عــذاب است |
در عقـــل تو نگنجد صبح و سبوی و مستی
|
|
شهــرت خرابه گشتـــه بر صورتت نقــاب است |
میخـــانـــه را چراغیـست روشن به اذن الله
|
|
نـــورش ز اولــیـــاء و در دست بــو تــراب است |
نـــورٌ عَلی هَـــدانا ، والشّمسُ و الضُّحــاها
|
|
فیِ الارض و السماوات،في ذالک الکتاب است |
مِصـــبــــاحُ في زُجـــاجَة، زیتــــونةٌ مبـــارک
|
|
شــرقی نباشد و غـرب ، بر عالــم آفتاب است |
گفتـــم بتــــاب نوری بر شــام ما سحـر کن
|
|
گفت ای جوان سفـر کن در کنگره جواب است |