راگبی بازی مهیج و پر برخوردی است که در زمین فوتبال و با توپی بیضی‌شکل انجام می‌گیرد. این بازی به‌صورت ساحلی، ۷، ۱۰ و یا ۱۵ نفره انجام می‌شود. برخی از کشورهای پیشرفته، راگبی را به‌عنوان ورزش اول کشور خود انتخاب نموده اند. راگبی در ایران ورزشی جوان و در حال پیشرفت است. برخلاف ظاهر پربرخورد و مهیج این ورزش، بیش از ۷۰ درصد از اعضای این کمیته و بازیکنان این رشته، از قشرهای تحصیل‌کرده جامعه و جزء متخصصین هستند. به‌طوری‌که هم‌اکنون بیش از ۱۰۰۰ ورزشکار مرد و زن در ایران به راگبی می‌پردازند. جمعیت احیای انسانی کنگره 60 که همیشه در رشته های مختلف ورزشی فعالیت می کند از سالیان گذشته از این رشته ورزشی هم غافل نشده و به‌عنوان یک تیم مستقل در تورنمنت های معتبر کشور نقشی پررنگ را ایفا می‌کند؛ چراکه معتقد است ورزش یکی از ارکان مهم در درمان اعتیاد است. در همین راستا برای آشنایی بیشتر با تیم راگبی کنگره 60، عملکرد و نحوه شکل‌گیری آن با آقای بهادر محمدی سرمربی این تیم گفتگویی داشتیم که شمارا به مطالعه آن دعوت می‌نماییم.
کامران: ضمن عرض سلام و قدردانی از حضور شما برای انجام این گفتگو؛ خواهش می‌کنم ابتدا توضیح مختصری در مورد ورزش راگبی بفرمائید؟
بهادر: سلام خدمت شما و ممنون بابت وقتی‌که به من دادید. خب من خودم از طریق کنگره با رشته راگبی آشنا شدم. تقریبا مثل اکثر مردم، اطلاعات کافی از این رشته نداشتم. حتی اسم آن‌هم برایم غریب بود. چراکه این رشته در رسانه‌های جمعی کمتر مورد گزارش و معرفی قرار می‌گیرد. راگبی تقریباً شبیه به فوتبال آمریکایی است، اما فوتبال آمریکایی نیست. توپ آن بیضی‌شکل است و تقریباً به چهار مدل اصلی بازی می‌شود: راگبی ساحلی که شامل ده بازیکن است. راگبی هفت، ده و یا پانزده نفره؛ که ما امسال در راگبی هفت نفره تبریز قهرمان کشور شدیم. اکثر کشورها این ورزش را می‌شناسند و در آن فعالیت دارند. استرالیا، نیوزلند، فرانسه و آفریقای جنوبی، کشورهای مطرح در این حوزه هستند.
کامران: لطفا بفرمائید راگبی در کنگره 60 چگونه شکل گرفته است؟
بهادر: چندین سال پیش آقای بهروز عنافچه؛ از مربیان قدیمی راگبی کشور بطورخیلی اتفاقی از جلوی درب آکادمی رد می‌شدند که تابلو کنگره برایشان جلب توجه می‌کند و از آقای حامد اصفهانیان که در حال حاضر سرپرست راگبی و از قدیمی‌های این رشته هستند می‌پرسند، اینجا کجاست؟ آقای اصفهانیان توضیح مفصلی در خصوص کنگره و هدف اصلی آن که درمان اعتیاد است به ایشان می دهند؛ طوری که به شدت علاقمند می‌شوند تا رشته راگبی را به کنگره معرفی کنند و تیمی از درمان شدگان تشکیل دهند. در همین راستا با آقای مهندس ملاقات می‌کنند و پس از تایید از سوی ایشان، تیم در سال 83 شکل می گیرد و بچه ها در پارک طالقانی به صورت تفریحی روی آسفالت، شروع به یادگیری راگبی می‌کنند. به تدریج تیم پیشرفت می‌کند به طوری که زمین شماره 4 ورزشگاه آزادی جهت تمرین در اختیار کنگره قرار می‌گیرد. در حال حاضر آقای عنافچه در استرالیا زندگی می کنند و یکی از مربیان بزرگ و حرفه‌ای در این رشته هستند.
کامران: امسال تیم راگبی در تبریز قهرمان کشور شد! لطفا توضیح دهید در کنگره چه اتفاقی می‌افتد که یک مصرف‌کننده شیشه تبدیل به یک بازیکن متعادل، بااخلاق و حرفه‌ای در سطح اول ورزشی کشور می‌شود، طوری که در ادامه جام قهرمانی را در دستانش می گیرد.
بهادر: خب بزرگ و الگوی ما در راس آقای مهندس هستند. در کنگره علاوه بر درمان اعتیاد که بعد از یازده ماه اتفاق می‌افتد، ما انسان بودن را می‌آموزیم. آموزش می‌گیریم که انسانی بیندیشیم و عمل کنیم. ما باایمان کامل به اهدافمان در زمین‌بازی می‌کنیم و یاد گرفته ایم که با کسب دانایی، به مرور زمان به خواسته‌های معقولمان برسیم؛ به طوری که شاید مقام قهرمانی کشور دیگر ما را راضی نمی کند و برای حضور در لیگ های جهانی در حال برنامه‌ریزی هستیم و می‌دانیم با تفکر و تلاش هیچ کدام از این ها دور از دسترس نیستند. ما حرمت‌ها را در کنگره یاد گرفته ایم و بکار می بندیم و امیدواریم بتوانیم پیام اصلی مان را به گوش دنیا برسانیم و آن پیام چیزی نیست جز این که اعتیاد درمان دارد.
کامران: چند سال است شما سرمربی راگبی کنگره 60 هستید؟
بهادر: حدود پنج سال؛ از اواخر سال 93.
کامران: مربی بودن چگونه است؟
بهادر: خب مربی گری کار پرمسئولیت و سنگینی است. تیم ما دیگر روی آسفالت تمرین نمی‌کند. پیشرفت کرده است. قهرمانی کشور را در کارنامه دارد؛ طوری که الان به فکر حضور در لیگ های جهانی است. بچه های ما اکثرا در تیم ملی کشور حضور دارند و مربی بودن و کنار این تیم ایستادن نیاز به دانش، تلاش و همت بیشتری دارد. به امید خدا سعی می‌کنم وظیفه‌ام را طوری انجام دهم تا بچه ها همچنان دوستانه بانظم و حال خوش در کورس قهرمانی باقی بمانند.
کامران: اولین مقامی که تیم راگبی با مربی‌گری شما کسب نمود کجا بود؟
بهادر: اهواز. اولین مقامی که من به عنوان مربی، با تیم کنگره کسب کردم سال 94، قهرمانی 15 نفره اهواز بود و پایین ترین رتبه در این سال ها، مقام پنجمی کشور است.
کامران: فرض کنید در یک بازی حساس مانند فینال قهرمانی کشور، از حریف با نتیجه قابل توجهی عقب هستید و تیم از لحاظ روحی شرایط چندان مساعدی ندارد؛ شما به عنوان یک مربی حرفه ای چگونه روحیه تیم را تقویت و به سطح مطلوب می‌رسانید؟
بهادر: سال 95 بود که بعد از قهرمانی کرمان، به اتفاق سایر بچه های تیم به دیدار آقای مهندس رفتیم؛ ایشان رو به ما کردند و گفتند، شما کار بسیار بزرگی انجام داده اید اما الان متوجه آن نخواهید شد. من به شما افتخار می‌کنم چراکه شما برای قهرمانی، راگبی بازی نمی کنید و برای همین است که قهرمان می‌شوید. این کلام حس و انرژی بسیار بالایی را به ما منتقل کرد. طوری که همه بچه ها آن را احساس کردند. من همیشه این دیدار و کلام آقای مهندس را در شرایط سخت به بچه ها یادآوری می‌کنم. یادم است در یک بازی 14 بر 0 نتیجه را عقب بودیم و یکی از بازیکن‌های ما نیز اخراج شده بود. اصلا شرایط خوبی نداشتیم و هیچ روزنه امیدی در بین بچه ها دیده نمی شد. به عنوان یک مربی در شرایط بسیار سختی قرارگرفته بودم که ناگهان در یک لحظه تصویر آن ملاقات در ذهنم تداعی شد. تمام تلاشم را انجام دادم تاحس آن دیدار را به بچه ها یادآوری و منتقل کنم. بعدازآن روحیه تیم به طرز شگفت‌انگیزی متحول و انرژی بسیار خوبی بین بچه ها جاری شد. طوری که در نهایت، با وجود این که یک بازیکن کمتر از حریف داشتیم، 19 بر 14 نتیجه به نفع ما به پایان رسید.
کامران: تجربه بازی در خارج از کشور را دارید؟
بهادر: بله. ما قبل از شرکت در مسابقات تبریز در تورنمنت جهانی ایتالیا شرکت کرده بودیم.
کامران: یعنی با تیم کنگره 60 در آنجا حضور داشتید؟
بهادر: خیر. یک تیم به عنوان نماینده کشورمان ایران، هفت سال است که در این مسابقات شرکت می کند. مسابقات جهانی ایتالیا از معتبرترین تورنمنت های ساحلی جهان است. سطح این رقابت ها بسیار بالاست و پنج نفر از بچه های کنگره 60 افتخار حضور در این تیم ده نفره را دارند.
کامران: و چه مقامی در این مسابقات کسب کردید؟
بهادر: نایب‌قهرمانی.
کامران: آیا بازیکن‌های راگبی حقوق دریافت می‌کنند؟
بهادر: خیر. نه مربی و نه بازیکن‌ها؛ دقیقا مثل بچه هایی که در سایر بخش‌های کنگره 60 خدمت می‌کنند، ما هم در راگبی خدمتگزار هستیم.
کامران: مسافرهایی که علاقمند هستند در این ورزش فعالیت کنند، چگونه و کجا باید مراجعه کنند؟
بهادر: ما هر هفته روزهای سه‌شنبه، پنجشنبه و جمعه از ساعت 14 الی 16 در زمین شماره 4 ورزشگاه آزادی تمرین می‌کنیم. راگبی رشته مهیج و لذت بخشی است؛ مخصوصا برای مصرف‌کننده‌های مواد صنعتی، مثل خودم. بچه ها می‌توانند با هر شرایط و اندام فیزیکی در روزهایی که عرض کردم مراجعه کنند و من شخصا از کمک راهنمایان محترم درخواست می‌کنم بچه ها را به این سمت هدایت کنند.
کامران: خب بعضی از راهنمایان و مسافرهایی که در حال درمان هستند یا تازه درمان شده اند از آسیب‌دیدگیِ احتمالی در این ورزش نگران هستند و شاید نتوانند با خیال راحت این ورزش را انتخاب کنند. نظر شما در این مورد چیست؟
بهادر: این دیدگاه کاملا اشتباه است. این ورزش سرشار از قوانین زیبا ایست که خطر آسیب‌دیدگی را به شدت کاهش می‌دهد و هیجان و لذت آن را به اوج خود می‌رساند. ما به بچه های سفر اول به هیچ عنوان فشار نمی‌آوریم. با تمرین نرم و منظم هیچ‌گونه فشاری روی آن‌ها نیست و به تدریج و به مرور زمان بر حسب استعداد، توان فیزیکی بازیکن نیز رشد خواهد کرد و در کنار آن مهارت‌ها و تکنیک ها نیز آموزش داده می شود. آنقدر آرام این اتفاق‌ها می‌افتد که آسیب‌دیدگی به حداقل ممکن می‌رسد و بازیکن از هر نظر آماده حضور در زمین می‌شود به‌طوری‌که هیچ‌گونه مشکلی درروند درمان بروز نخواهد کرد. ما همیشه سعی می کنیم برای مسابقات از مسافرهایی استفاده کنیم که به درمان رسیده اند. بنابراین جای هیچ‌گونه نگرانی وجود ندارد و می‌توانند با خیالی آسوده مراجعه کنند.
کامران: آقای محمدی بسیار سپاس گذارم از وقتی‌که در اختیار ما قراردادید و به سایت مرکزی تشریف آوردید. امیدوارم تیم راگبی کنگره 60 در راستای اهداف تعیین‌شده همچنان افتخارآفرین و قهرمان باقی بماند.
بهادر: خواهش می‌کنم.منم از شما بابت این گفتگو ممنونم.
تهیه گفت و گو: مسافر کامران
سایت کنگره 60
www.c60.ir
- تعداد بازدید از این مطلب :
2565