|
چشـــم خود وا کردی و بینا شدی
|
|
همــچو خورشید جــهان برنا شدی
|
|
موریـــانه جسم و جانت خورده بود
|
|
روح از فــــرط عطـــش افسرده بـود
|
|
ناگـهــــان نـــای جــــدایی آمـــدت
|
|
نغــمـــه‌‌ی ســـاز رهـــایی آمــــدت
|
|
تـــا که ققنـوس هوس را سـر زدی
|
|
از میـــان شعلـــه هـایش پـــر زدی
|
|
بـــر سر قلـــه نشستی اسـتـــوار
|
|
چـــون عقـــابی تیز چشم و بـردبار
|
|
از پـــس هـر نـــار نـــوری دیـده ای
|
|
از میـــان خارهـــا گــــل چیـــده ای
|
|
دشمـنـــان را از فـواصـــل دیـده ای
|
|
چاره هـــا وز بهـــرش اندیشیده ای
|
|
هــر‌زمـان سنگی ز تاریــکی رسید
|
|
از کمـــانت تیر سویش می جهیـــد |
|
دردهــامــان را بــه صبــر آکنـده ای
|
|
این همــــه مـوج و طرب افکنـده ای |
|
نــوش دارو بهـر هــر زهــری دهـی
|
|
روی هر زخمـی تو مرهم می نهـی |
|
چون ستـون محکمــی استـاده ای
|
|
دردمـنـــدان را پـــنـــاه و چــــاره ای |
|
چـــون گرفتـار غمــی آید به پـیـش
|
|
باری از دوشش گذاری روی خویش |
|
پس گشـــایـی از روانــش بـنــد را
|
|
می‌نشـانـــی بر لبـــانش خنـــد را |
|
مرحبا ای دیـدبان خـوش سرشـت
|
|
هم مبـارک بادت این اعلی بهشت |
|
|
|
|