در کنگره 60 چگونه باید قدردانی و تشکر کنیم؟
وقتی اسم قدردانی و تشکر می‌آید سؤالاتی به ذهن ما می‌رسد که ناشی از غلبه‌ی نفس پرتوقع اماره بر ما می‌باشد. اینکه چرا باید قدردان باشیم؟ قدردان چه کسانی باشیم؟ اصلاً قدردانی یعنی چه؟
آیا تابه‌حال به قدردانی فکر کرده‌ایم؟ آیا این سال‌هایی که از خداوند عمر گرفته‌ایم قدردان نعمت‌هایش بوده‌ایم؟ آیا تابه‌حال از مادرمان تشکر کرده‌ایم؟ از پدرمان به خاطر تمام زحماتش؟ از همسرمان به خاطر حمایت‌هایش؟ آیا از اینکه سالم هستیم، از اینکه زنده هستیم، خوشحالیم؟ قدردانیم؟ چراکه بزرگ‌ترین معجزه، خود حیات است.
قدردانی و سپاسگزاری از طبقات پایین شروع می‌شود تا به خدا برسد.
"لم یشکر المخلوق لم یشکر الخالق"
ما در جهانی پر از انرژی زندگی می‌کنیم و هرکدام از ما بر اساس ظرفیتمان و احساسات و باورهایمان از این انرژی‌ها بهره‌مند می‌شویم. از قدرتمندترین احساسات مثبت ما که می‌تواند انرژی‌های خوب را جذب کند همین قدردان و سپاسگزار بودن است.
وقتی قدردان هستیم یعنی منفی گرایی ها، بدبینی‌ها، حسادت و به قول آقای امین کفر را از خود دور کرده‌ایم و انرژی خود را بالابرده‌ایم و قدرت جذب انرژی مثبت را در خود زیاد کرده‌ایم.
در کنگره یکی از آموزش‌های ما که به علت اهمیت زیادش دستور جلسه شده است همین چگونه قدردانی کردن است که ما آن را به‌صورت عملی در چهار جشن (روز راهنما، هفته دیده‌بان، همسفر و هفته مرزبان، ایجنت، اسیستانت) دائماً در حال آموزش هستیم.
برای پاسخ به این سؤال که چرا باید قدردانی کنیم کافی است کمی به عقب برگردیم ببینیم از کجا به کجا رسیده‌ایم؟ چه قدر تغییر کرده‌ایم؟ برای این‌همه تغییر چه قدر باید هزینه پرداخت می‌کردیم؟ اصلاً جایی هست که اگر هزینه هم بدهیم این‌همه آموزش به ما بدهد؟ پس حالا که این مکان مقدس پیدا شد و بدون هیچ چشم‌داشتی و با نهایت عشق و احترام هرکدام از ما را با همه عیب‌ها، غم‌ها، نگرانی‌ها و حال خرابی‌هایمان پذیرفت و آرام‌آرام در ما تغییر ایجاد کرد تا جایی که توانستیم تمام جایگاه‌های ازدست‌رفته خود را در جامعه، خانواده، دوستان و ...به دست آوریم نباید قدردان باشیم؟ البته که باید! ولی نه‌فقط به زبان بلکه به عمل به قلب. اینکه می‌گویم قدردان کنگره‌ام به زبان است ولی اینکه خدمت در کنگره، عضو لژیون سردار می‌شوم، سعی می‌کنم کمک راهنما شوم، از سبد حمایت می‌کنم، از اموالم به کنگره می‌بخشم، اگر مسافرم از شربت ot که هدیه الهی است درست استفاده می‌کنم، اینکه در حاشیه نیستم و معرکه‌گیری نمی‌کنم و اینکه با تمام وجودم در جهت ایجاد آکادمی آرزوی آقای مهندس که همه آرزوهای ما را برآورده کرد قدم بردارم، در رشته‌های مرتبط با آن تحصیل کنم، این یعنی قدردانی به رفتار گفتار و پندار.
همه ما با این نوع قدردانی می‌توانیم قدمی هرچند کوچک در جهت جهانی‌شدن کنگره برداریم. به امید آن روز.
با احترام؛ کمک راهنما همسفر مانا
وبلاگ همسفران شیخ بهایی
- تعداد بازدید از این مطلب :
2400