|
سبـــح اسم ربک الاعـــلی کــه او
|
|
مر مـرا بخـــشید جانـــی تازه او
|
|
غرقـه در جهـــل و پریشـــانی بُدَم
|
|
در سیاهی غوطه‌ور، فانی شدم
|
|
آتشی بــودم بجان از شـــرک و آز
|
|
هم نفاق و کبر، هم سوز و گداز
|
|
تـن ز افکار زبـــون در چنـــگ بـــود
|
|
جان ز سر تا پا اسیـــر جنـگ بود
|
|
ظاهــــرا غرق مسلـمــــانی بُـــدَم
|
|
باطنــــا در شـــرک زندانــی بدم
|
|
ظاهــــرا در تـــحت فرمـــان کریــم
|
|
باطـنا در چنگ شیـــطان رجیـــم
|
|
روزگــــاری در سیاهـــی زیستـــم
|
|
بنـــد جهل خویش محکم ریستم
|
|
از منیـــت نامیـــدی هـــم ز تـرس
|
|
مــی‌دویـــدم در پی فریـــادرس |
|
تا که بـــا لطـــف اله و اشـــک و آه
|
|
روشنـــی آمد ز یـــزدان راه مــاه |
|
رهـــنـــمــــای نـــور از ره آمـــــدی
|
|
ایـــن تـــن بـــی روح فــرَّح آمدی |
|
ای کـــه جانـــت را برایـــم داده ای
|
|
از تن و جان بهر من نا آسوده ای |
|
گر نبودی تو بگـــویم چـــون بُـــدم؟
|
|
گر نَمُـــرده بودمی، مجنــون بـدم |
|
یا که از نامیدی و تـــرس و عِقـــاب
|
|
داده بودم جـان و بودم در عــذاب |
|
گاه اندوهـــم به جانـــت رخنه کرد
|
|
گاه دردم قلــب نازت رشتـــه کرد |
|
گاه اشک ت چشمهایت را بدوخـت
|
|
گاه دل از آتـش این جهل سوخت
|
|
خون دل خـوردی، نیـاوردی دمــی
|
|
خود فرشتـــه بوده ای یا آدمــی؟ |
|
تـــو مـــرا از آتش حــرص و حـسد
|
|
وارهانیـــدی به شمـــشیر خِـــرَد |
|
رب مـن شد هـــرکه او افروخـتــم
|
|
درس علــم و معـــرفت آموختـــم |
|
پس تو را تسبیح گویم هـر زمـــان
|
|
مرحبـــا ای رهنمـــا ای جان جان |
|
مرحبــا ای روشنــی بخـش وجـود
|
|
بر تو بادا نـور یـــزدان، هـــم درود |