(باغبان) شعری از مسافر ابوالفضل

قطره های اشــک کودک روی دستــانم چکیــد

چشــمـــهـــایم کودکیهـــای درونـــش را ندیـــد

او بجـــای مهربانی،خشـــم از من دیـــده بـــود

گاه گریــه، گاه غصـــه، گاه رخســـاری کبــــود

من به دیــوی می نمودم،او اسیـــری در قفس

زیـــر مشت و ناســـزا افتاده بــود او از نفـــس

لحظـــه های نشئگی من با محبت می شــدم

خـــرج او می‌کردم و باران رحمــت می شـــدم

وای از آن وقتی که جانم راخماری می‌گـــرفت

میگرفتم گردنش رادر دو دستم، سخت وسفت 

تفلکی انـــگار گنجشـــکی نحیــــف و زار بــود

بی تحــــرک، بی صـــدا در انتظــــار یــــار بـــود

یــــار او  اما زمـــانی مثـــل او در بـــنـــد مـــن

زیـــر یــــوق این اسارت، مــــادر فــــرزند مــــن

ترک مــــا کرد و سپــــرد او را به امیــــد خــــدا

آخــــر این آتش که افتــــادست در کاشانــه ام

می کنــــم از خالقــــم خود را تمنــــا و طلـــب

ای خـــدا راهی نمایـــان ساز تا راهـــی شـوم

می کنم سعی و توکـــل،دست بر زانـوی خـود

چون سخن از دل برآمد،لاجرم بر دل نشـــست

آشنایــــم کـرد بـــا جمـــعیتــــی از عاشقــــان

باغبانـــی خود مسافر در مسیـــر کوی دوست

آن گیــــاه سمی و بیمــــار، کـــم کـم سبز شد

چشمهــــایم کـــامـــلا می دیــــد تغییــــرات را

کودکــــم اینک سراپــــا شادی و لبخنــــد بــود

چـــون تحــــول را درونــــم دید یــــار زنــــدگی

هست مدیـون این شروع سبز را این خانـــدان