|
بیست و یک سالی گذشـت از آن زمان
|
|
کــــه تو کــــردی این زمیـــن را آسمان
|
|
دوزخــــی بــــودم، مرا دادی بـهــشت
|
|
آگهــــی دادی مــــرا از ســــرنـــوشـت
|
|
گفتی: آن وِزری کـــه اکنـون داری اش
|
|
از زمــــــــان دور، خــــــــود آوردی اش
|
|
هــــر چــــه کــــردی از ثواب و از گنـاه
|
|
کــولــــه ای شــــد روی پُشــــتت آه آه
|
|
گـر کـــه اکنـــــون طــــالب آرامــــشی
|
|
بایــــدَت پــــاپوش آهــــن برکــــشـــی
|
|
پس شتابی سوی عقل و عشق هـان
|
|
بــــی تفــــکر چــــون بیـــابی تو امـان؟
|
|
جانمــــان را وارهــــانـــدی زآتـــشــی
|
|
کــــو بسوزانـیــــد هــــر آرش وشــــی
|
|
جــــان پاک بــس سیــــاووشان گرفت
|
|
مـــادرانـــشان را عــــزا در بــــرگـرفــت |
|
اهــــرمن مـــیــــزد هزاران قهــــقـــهه
|
|
می‌درید انســــان به شمـــشیر و قمـه |
|
صد هــــزاران لالــــه هــــای پـــاک رو
|
|
تکــــه تکـــه بر زمین همــــچون سبـــو |
|
نــی نَفَس، نی عقل، نی جانـی در آن
|
|
بــــود شیطـــان زین سیاهی شادمـان |
|
آه از ایــــن آتــــش که با خنیــــاگـــری
|
|
هیــــچ ننــــمودم به جــــز ویــــرانـگری |
|
چــــون هـبل را سرنگون کــردی از آن
|
|
یافــــتـــی از نـفـــــس امّـــــاره امــــان |
|
چــــون ز مکـــر نفس ایمن گشتـه ای
|
|
از همــــه جــــور و خطــــا وارستــه ای |
|
خویشــــتـن با عـشــــق او آراستـــی
|
|
چون خلیــــل از مهــــر حق بـــرخاستی |
|
گَــــه برایــــم از محمــــد گفــــتــه ای
|
|
گــــه به تفسیــــر بَلَــــد دُر سُفتــــه ای |
|
همچـــو خضـــــر آب حیـاتـــم داده ای
|
|
جان به قلب و گوش و چشم ام داده ای |