چهارمین جلسه از سری پنجم کارگاه‌های آموزشی خصوصی مسافران کنگره ۶۰؛ نمایندگی اردستان با استادی مسافر کمال و نگهبانی مسافر مهدی و دبیری همسفر مصطفی با دستور جلسه " وادی چهارم و تاثیر آن روی من " دوشنبه ۶ تیر ماه ۱۴۰۱ ساعت ۱۷ آغاز به کار کرد.
خلاصه سخنان استاد:
اگر به ترتیب وادی‌ها توجه کنیم، در وادی اول تفکرآموزش داده می‌شود. به چه موضوعاتی فکر کنیم و به چه موضوعاتی فکر نکنیم. نقشه راه خود را چگونه ترسیم کنیم تا از مشکلات عبور کنیم. وادی اول را که پشت سر گذاشتیم و مقداری تفکر کردن را آموختیم، در وادی دوم باید از پوچی دوری کنیم و بدانیم ما برای هیچ آفریده نشده‌ایم وقتی وارد وادی سوم شدیم، متوجه می‌شویم که مشکلاتی داریم که اصلی‌ترین آن اعتیاد است و به ما می‌گوید: "باید دانست هیچ موجودی به میزان خود انسان به خویشتن خویش فکر نمی کند." یعنی خودمان به فکر خودمان باشیم و از کسی توقع نداشته باشیم.
ما انسان ها به خاطر این‌که راحت طلب هستیم، در صورت امکان از پذیرش مسئولیت فرار می‌کنیم. در وادی سوم یاد گرفتیم که از هیچ کس توقعی نداشته باشیم و به خود متکی باشیم. اما ممکن است فکر کنیم که خدایی هم هست و می‌توانیم مسئولیت‌ها را به او نسبت دهیم. در وادی چهارم به ما گفته می‌شود: "در مسائل حیاتی به خدا سپردن یعنی سلب مسئولیت از خویشتن" این‌که مسئولیت اشتباهات خود را گردن دیگران بیاندازیم یا گردن خداوند، فرقی ندارد. خدا چرا با ما این کار را کرد؟ عدالت خدا کجاست؟
اکثر انسان‌ها خدا را با غول چراغ جادو اشتباه گرفته‌اند. گویی جایگاه خداوندی و بندگی عوض شده است. ما به خدا می‌گوییم این کار را انجام بده و این کار را نه. در این وادی می آموزیم از رفیق، پدر و مادر، جامعه، دولت و غیره هیچ توقعی نداشته باشیم. در وادی بعدی و در مراحل توکل، رضا و تسلیم به ما گفته می‌شود که خداوند هست و نقش خود را به درستی ایفا می‌کند.
ما باید خودمان شرایط را برای جلب حمایت قدرت مطلق و نیروهای مثبت فراهم کنیم و این کار ساز و کار مخصوص خود را دارد. وقتی در مسیر ضد ارزش‌ها حرکت می‌کنیم، نیروهای منفی و تخریبی به ما کمک می‌کنند. اگر دنبال جلب حمایت نیروهای الهی هستیم، باید تغییر جهت دهیم و در راه مستقیم حرکت کنیم. تمام سعی و تلاش خود را انجام دهیم و پارامتر زمان هم در نظر بگیریم. در این‌جا نتیجه را می‌شود به خدا واگذار کرد و انتظار کمک داشت.
نکته مهم این است که اگر آموخته‌ایم که هیچ کس مثل خود ما به فکر خودمان نیست. پس نباید به سمت خداوند تغییر جهت دهیم و مسئولیت‌ها را به خداوند بسپاریم و به عنوان مثال بگوییم: هرآن‌کس که دندان دهد نان دهد. اگر در خانه بنشینیم و کاری انجام ندهیم، دچار قحطی می شویم، اسکلت می شویم و می پوسیم ولی کسی نان دهان‌مان نمی گذارد. پرندگان اگر از لانه بیرون نیایند، نمی‌توانند روزی کسب کند. وقتی پرواز کنند و از لانه خارج شوند، در بیابان هم روزی پیدا می کنند.
عکس: همسفر محمد لژیون چهارم
تایپ: همسفر مصطفی لژیون اول
تنظیم و ارسال: مسافر کمال لژیون دوم
- تعداد بازدید از این مطلب :
655