|
قطره شد دستش جدا ازدست ابر |
|
سوی پایین میکشیدندش به جبر |
|
بــود و نـابــود خـودش را در مـصــاف |
|
دید آنگه که شد بیشش مساف |
|
زیــن سبب با صــد فغان در راه بود |
|
تـــوامـــان در اضطــراب و آه بــود |
|
رعــــد او را رهنمــون شد با عتـــاب |
|
کــرد اورا مظهــر فصــل الخطـــاب |
|
چـیست این بانگت ز ناله ای پســـر |
|
آسمــان بنهــاده ای بــر روی سر |
|
گـــر طــلا بالا نباشد گوهر اسـت |
|
سنگ اگر بالا نشیند کــی زرست |
|
تا که عازم با هــمه یــاران شــــدی |
|
رحمت حق نام تــو باران شــدی |
|
کــار خود د رزیــر و بـــالایــی نبــین |
|
چرخش ماضـی و حالایی ببیــن |
|
کارخلقت را بــجزاین چرخ نیســــت |
|
حکمتش هم در ید آن چرخچیست |
|
تا که در زهــدان ابــرت جــای بــــود |
|
این سفرسخت و توان فرسای بود |
|
زین رحم تا حشـــر دیــگر در سفــر |
|
چون به مقصد میرسی یابی ظفر |
|
چون ز حشــر آخرینت یاد نیســـت |
|
گویمت اینجا گه فریـاد نیســت |
|
قطـــره ی نالان بگفتــا این درست |
|
لیک آید این سخــن برمن درشـت |
|
قطره ناچیــزو بـی قـــدری چومـن |
|
کی بیابد قدر فهم این سخـن |
|
داد رعـــدش پنــد دیگر با دلیــل |
|
از چه رو هستی خـود دانی قلیــل |
|
هر کـه را بـــاری بـــود کاری بــــود |
|
نقطــه ای در رســم پرگاری بــود |
|
نقطه های خرد را بی چشم ســـر |
|
اندکی با دید کلی شــان نگــر |
|
گر به چشم سر همــه در عدتنـــد |
|
دید هوشت گــوید انــدر وحدتند |
|
نقطه ها با یکدگرهمخـــویش بیــن |
|
نقطه ای گرشدخطی درپیش بیــن |
|
چونکه طی شد این سفرراهی دگر |
|
نشر بعد از حشــر جـان کاهی دگـر |
|
چون بــه دامــان زمین ســر مینهی |
|
بــاز یــابــی ســوی پایینتــر رهــی |
|
کوره راه دیگـــری در سنگ و خــاک |
|
عازم آن گر شــدی گــردی تو پــاک |
|
گر کـــه جــذب ریشه گندم شــدی |
|
وارد گـــردونــه ی مــردم شــدی |
|
هــــر کجــا بــاری نهـی از انفصــال |
|
بــــاشـــدت بــاری دگــر در اتصــال |
|
زین سبب گردیده تا حال این جـهان |
|
نقطه هـا را خـط و خطها حلقــه دان |
|
حلقه هایت زان سبـب دادم نمـــود |
|
تــا بیابـــی ســـر خـــو را در وجــود |
|
روزگـــــاری بـــاز بــا تبخیـــر آب |
|
بـــاز گـــردی بــر مکــــان انشعــاب |
|
|
|
|