فرق عمل سالم با عمل به ظاهر نیک با استادی دکتر آرش حسینی

این جلسه نهمین جلسه از دور یازدهم سری کارگاههای آموزشی کنگره 60 نمایندگی شعبه استاد معین روزهای سه شنبه مورخ 1393/10/23 با استادی آقای دکتر آرش حسینی ، نگهبانی آقای کامران رک و دبیری آقای علی زارع  با دستور جلسه (فرق عمل سالم با عمل به ظاهر نیک ) راس ساعت 17 آغاز به کار نمود.

خیلی از دوستان من رو بعدازظهر  در کلینیک ساقی دیده اند و شاید آشنایی با هم داشته باشیم.

دستور جلسه امروز در مورد فرق عمل به ظاهر نیک و عمل سالم است . اگر از شما سوال کنند که اعمال نیکتان را نام ببرید ، شاید به طور کامل بتوانید آنها را بشمارید . ولی اگر چند سال بعد به شما بگویند اعمال نیکتان را بنویسید، وقتی نتیجه کار را بررسی می کنید ، آن موقع می توانید تشخیص دهید کدام اعمالتان نیک بوده و کدام صالح .

در واقع شما سالها طول می کشد تا بفهمید که عملی که انجام داده اید عمل نیک بوده یا عمل سالم بوده (یعنی نتیجه اش هم نیک بوده)

همانطور که آقای مهندس هم بارها گفته اند، تشخیص اینکه یک عملی نیک است یا یک عملی سالم است ، بسیار سخت است . نیاز به تجربه دارد که شخص بتواند آن را بخوبی تشخیص دهد .

اما برای همه این امکان وجود ندارد که دو بار زندگی کنند ( زندگی کنند و دوباره برگردند که دوباره زندگی کنند) ما این نعمت را داریم که بتوانیم از تجربه های دیگران استفاده کنیم .

در واقع کسی که بار اول یک ماده ای را مصرف می کند ، یعنی کسی که درگیر اعتیاد می شود ، آن ماده را در ذهن خودش برای انجام یک کار نیک استفاده می کند (مثلاً حالش خراب است، فشار مالی دارد ، نگرانی دارد، مشکل و گرفتاری خانوادگی دارد ) بعد یک نفر به او پیشنهاد استفاده را می دهد و یا خودش به این تشخیص می رسد که اگر این لیوان مشروب را بخورم آرام می شود .

داروهائی تحت عنوان داروهای مخرب فرد استفاده می کند یا سوء مصرف دارد، نتیجه اینها ، نتیجه ی خوبیست . در واقع در شروع اعتیاد هیچکس نمی خواهد که خودش را خراب کند، ولی در آن لحظه از عاقبت کار خبر ندارد و نمی داند که چه چیزی برایش رقم می خورد .

پس یک شب مشروب می خورد و یکسری رفتارها انجام می دهد ، خوشی می کند ، و فردا صبح 10 برابر روز قبل افسرده می شود و کم حوصله می شود .  در نهایت می بیند که فلان شخص ، کاری را انجام داده و نتیجه گرفته . منتها نمی داند که آن شخص چه نتیجه ای گرفته و با خودش می گوید که من هم این کار را انجام دهم . وارد مقایسه می شود و سعی می کند تجربه کند و بعد با مشکلاتی مواجه می شود .

خوشبختانه کنگره مشکلاتی که برای اشخاص ایجاد می شود، در دستور جلسات گنجانده و این فرصت را داده است که افراد نظر بدهند و تبادل اطلاعات صورت بگیرد .

یک نمونه دیگری که در رابطه با کار ما (پزشکی و ترک اعتیاد) است برای شما توضیح می دهم . خیلی وقت ها افراد به کلینیک ها مراجعه می کنند و اظهار می دارند که مثلاً : من نامه ام را نیاورده ام ، یا دیروز مریض بوده ام و نتوانسته ام نامه ام را بگیرم و خواهش می کند که برای من غیبت رد نشود .

ما هم سعی می کنیم که مقابل آن شخص بایستیم، و سعی می کنیم که کاملاً این موضوع را توضیح دهیم .

حالا در ذهن شخص این چنین تصور می گردد، که فلان کلینیک خیلی سخت می گیرد و افراطی کار می کند و این مقدار کم اینهمه سخت گیری نمی خواهد و ...

ببینید ، برای کلینیک راه انداختن شخص به نفعش است . منتها هدف ما اینجا به درمان رسیدن است ، اینجا هدف این نیست که شخص داروئی را مصرف کند و بدون نتیجه و بی عاقبت بگذرد. اینجا در واقع آقای مهندس یک آبروی بزرگی را در میان گذاشته ، اینجا بحث حفظ آبروی کنگره است .

اگر کلینیک از دادن 1 سی سی امتناع می کند، این بخاطر دشمنی با شما نیست، اتفاقاً کلینیک با شما خیلی همسو است ، و اگر ممانعت می کند باعث می شود که درمان شما خوب صورت بگیرد و شما سفر خوبی را طی کنید و در واقع یاد میگیرید که شما برای سفر بعدی هم آماده شوید .

در واقع ما نمی خواهیم که به شما نظم و انضباط یاد بدهیم ، این فقط راهی است که ما رفتیم و دیدیم که اینگونه به نتیجه خواهد رسید .

یا در مواردی پیش آمده بود که مسافر با خودش می گوید که من چرا باید 50 سی سی را از کلینیک بگیرم ، می روم از عطاری می گیرم و از لحاظ مالی هم بصرفه تر می باشد .

موضوع مهم در این مسئله این است که کل سفر یک مسافر می بینیم که هر مسافر 2 جمعاً شیشه OT مصرف می کند، و آن دو شیشه ارزش این را ندارد که فرد سفر خودش را خراب کند ، موضوع اصلی این است که سفر فرد خراب می شود ، شخص خودش را با همه متفاوت می بیند ، به دنبال راه کوتاه می گردد و این کار باعث می شود که فرد آرامش را از خودش سلب کند و بگیرد.

شخص وارد قضاوت می شود ، که فلان شخص چرا اینقدر اوضاع و احوال مالی خوبی دارد . بقول دستورجلسات کنگره ، در این مواقع باید گفت : به من چه ؟

چون ما از شکل واقعی زندگی افراد خبر نداریم . ممکن است شخصی سوار بر ماشین مدل بالا باشد، ولی آیا از آرامش برخوردار است . برعکس این قضیه هم صادق است که شخصی در روستا فرزند خود را در مزرعه این طرف و آن طرف می کشد، ولی از زندگی خوبی برخوردار است و همه حسرت آن فرد را می خورند.

بنابراین پیدا کردن عمل سالم آنقدر هم برای ما سخت نیست . ما فقط کافیست که ببینم قوانین چگونه وضع شده اند و کسانی که این راه را رفته اند ، چگونه ما را راهنمائی می کنند .

شما هیچوقت ماشین خودتان را مقابل میوه فروشی نمی برید و به او نمی گوئید که آقای میوه فروش بیا موتور ماشین من را یک نگاهی بنداز و هیچوقت به بقالی برای تعویض روغن ماشین مراجعه نمی کنید، چون این قضیه برای شما جا افتاده و شما به این تشخیص رسیده اید که هرکدام از اینها کار خودشان را انجام می دهند.

ولی چطوریه که وقتی بچه شخصی مریض می شود ، با خودش می گوید من مستقیماً بروم داروخانه و مستقیماً دارو بگیرم .

یکروز من در درمانگاه شیف بودم و نشسته بودم و هیچ مراجعه کننده ای نداشتم . همسرم گفت فرزندمان چشمش دچار مشکل شده و من هم با مشورت از یکی از دوست چشم پزشکم برای دریافت یک قطره به داروخانه شبانه روزی رفتم . وقتی به داروخانه رفتم ، متوجه شدم داروخانه خیلی شلوغ است . رفتم جلوتر دیدم که یک شخصی با روپوش سفید و دکمه های باز آنجا نشسته است و هرکسی مراجعه می کند مستقیماً به او دارو تجویز می کند ... این قضیه گذشت .

شخصی بواسطه مشکل شکم مادرش به عطاری مراجعه کرده و یک دارو گرفته و بعد از سالها مصرف آن دارو متوجه شده اند که آن مادر دارای یک کیست در شکمش می باشد، امثال این موضوع بسیار زیاد هستند.

موضوع این است که فرزندی که شاهد این است که پدرش بواسطه بیماری اش ، مستقیم به داروخانه می رود و دارو می گیرد و یا به حرف همسایه گوش می کند و هر داروئی را از هر کسی میگیرد، چه انتظاری از آن بچه دارید که فردا که بزرگ شد ، از هر کسی دارو یا قرص و ... نگیرد.

فردی که با دخترش برای جابجائی سوار بر هر ماشینی می شود ، چه انتظاری دارد که دخترش یاد بگیرد که وقتی بزرگ شد برای جابجا شدن سوار بر هر ماشینی نشود و تنها سوار خودروهای مجوز دار (تاکسی) شود .

اینها مواردی است که همه ما در رابطه با شغلمان می توانیم با آن برخورد کنیم و اگر درست نگاه کنیم موارد بسیار بیشتر یاز این اعمال را می توانیم در زنگی خود پیدا نماییم که تجربه ای از این دستور جلسه را در اختیار ما می گذارد.

نگارنده احمد شریفیان