سخنی در باب راهنمایی

و این بار فریادی برآنکه با جهل خود و  نادانسته انسانها را به اعماق تاریکی ها هدایت می کند!

کم نیستند اینگونه انسانها هر چند که عیان نباشند!!

آنکه از اعتیاد هیچ نمی داند اما با ادعای دانستن خود، چه افرادی را که به ورطه نابودی نکشانده است.

اعتراف بر نادانی کار مشکلی است و تثبیت نکردن خود به دیگران از آن هم مشکل تر!!

انکس که با هزاران صورت سعی در نشان دادن خود به دیگران دارد که ای انسانها این منم ناجی!!!

وای بر من آن کس که زیباست نیازی به جلب توجه دیگران ندارد، خود دیگران عاشق او، در پی او روانند. میدانی که که را میگویم؟

باز هم فریاد؟ کار  از پیش رفت؟ ثابت شد راه ما بر دگران؟ دانستند که ما بهتر از آنانیم!

و اما این بار سکوت، خود خدای می داند که چگونه پیش برد آنچه آفریده است را !! من نیز نقطه ایی در آفرینش چه به که سکوت اختیار کنم. مرا چه به سخن گفتن!! وای که سکوت من، صدای نادانان را بلندتر خواهد کرد.

در تعجبم از آنکه شکست خوردن را تسلیم به تقدیر خداوندی بودن، و سکوت و سکون را صبر در برابر مشکلات می نامد!!

و اما تلاش (لیس الانسان الا ما سعی) نیست انسان به جز آنچه تلاش می کند

آری تلاش کردن که راز خلقت در آن نهفته است، با تلاش است که حرکت آغاز می شود و تلاش در کنگره60 یعنی خدمت.

یعنی گذشتن از خویشتن و پیدا شدن در دیگری. یعنی انکه راه را نشان می دهد، انکه با ناراحتی رهجوی خویش اشک در چشمانش حلقه می زند و با خوشحالی او آرام در دل شکر خدای بجا می آورد.

نه فریاد، نه سکوت، تنها تلاش است که سلاح ما خواهد بود، حرکت کردن تا پیدا شدن راه!!!

گذشتن از خویشتن،چرا که بخشیدن مال سهل است، باور کن سهل است، انگاه که از وجود خویشتن می بخشی، انجاست که ساکنین آسمان ها نامت را فریاد می زنند.....

تبارک الله احسن الخالقین

و اما چیست بخشیدن از وجود خویش؟زمان است؟غم دیگران خوردن است؟ و یا عشق است؟

این کلام نهایی هیچ سخن نمی طلبد و تنها سکوت راه کار درک آن است................................

وای بر من در برابر این همه عشق چه کرده ام؟

خداوندا بر تو پناه میبرم از ناسپاسیهایم،خداوندا مرا بیامرز و شاکر بودن را به من بیاموز ولاغیر

تقدیم به همه راهنمایان کنگره60

با احترام

مسافر احسان رنجبر