|
وادی اول بـــود فکـــــــر و تفـکر آنچـــه هــسـت |
|
هرکــه ناگیرد تــفکــر را به کــــارش پسـتی است |
|
وادی دوم کـــــه مخــــلـــوقات را ارجی نهــــــد |
|
هیچ مخلوقی بــــه پــــوچی در جــهان پا نی نهد |
|
وادی سوم بــــه خویـــش خویشتن فکـری کند |
|
کی جز انسان هیـچ موجـــودی به خود فکری کند |
|
چهارده وادی مســایل را به حق بسپرده است |
|
زآنـــــکه مسولیت خود را به حق بسپــــرده است |
|
پنجمین وادی کـــــه فکـــر قــدرت حق می کند |
|
شــــــرط آن بـــــــا رفتن و مقصود کـــامل می کند |
|
وادی شش حـــــــکم عــــقل در قــالب فرمانروا |
|
هر دم آن را کامــــــلا با عقـــــــل خــــــود اجرا نما |
|
وادی هفتم حقیقت هــــــا نمــــایان می شود |
|
چون تـــــحرک بـــــا حقیقت راه پیــــــدا می شود |
|
هشتمین وادی اگـــــــر گـــــم کـرده ای راهــت |
|
بــــــا تحــــــرک ای عزیــــــز راهت نمــایان میشود |
|
وادی نـــــه گـــر تحــمـــتل اوج گــــــیرد در درون |
|
می کـــــــند جسمت تحمــــــل مشــکل تو و برون |
|
وادی ده حــس انســان در گذشته عاری است |
|
لیــک علت را بدان چون حس انسان جاری است |
|
یازده وادی اگـــــر رودی خــــروشــــان آیـــــدش |
|
عــــــاقبت بــــــــــر مصــــدر دریای جوشان بایدش |
|
درد و یک وادی چــــو آخر می رسد امری شود |
|
آخـــــر امــــرش بــــه اول امــــــــر اجـــرا می شـود |
|
سیــزده وادی که پایان مــی رسد هر نقطه ای |
|
چــــون بـــــه پایان می رســـد آغاز دیگر نقـطه ای |
|
چهــــارده وادی محبت را کــــــه بــــــاور بایدش |
|
هـــــــر که بــــــاور نایدش بایــــــد محبت بایــــدش |
|
چهــــارده وادی اگـــــر گیــــری به کـــــار زندگی |
|
می شــــود خـــرم گلستان مــی شود آن زندگـی |
|
چــون چــــراغ راه ما را هــــم هــدایت می کند |
|
گـــــر کــــه سرگردان شوی حتما صدایت می کـند |
|
چهــــارده وادی چـــــراغ راه رهپـــــویان بـــــــود |
|
چهـــــــارده وادی دوای درد رهــجــــویـــــان بــــــود |
|
هر که آن را کـــــــار گیرد مــــی بــــرد از آن ثمر |
|
هـــر کـــــه نــــاگیـــرد از آن بر می شود او در به در |