|
نـــــو بـــهـــــاران آمــــده بــــاده بـــنــــوش
|
|
هـــم حـــدیث این زمیـــن میدار گـــوش
|
|
چون زمســـتان رو بـــه سردی می‌نــــهـاد
|
|
ســوز و سرمـا برد از سرعقـل و هــوش
|
|
یـــخ زده هـــم جسم و هم جان همزمــان
|
|
چشمـــه ها از برف و بـوران بی خـروش
|
|
سبزه خُفته، خشک و بی جان هر درخـت
|
|
خـــاک مُرده، آب یـــخ، صـــحرا خمــوش
|
|
چـــون همــــه جنبـنــــدگان در لانــــه ای
|
|
بلبـــلان در آشیــان بی جنــب و جـوش
|
|
روزهــــا تـاریــــک و شب دیـــجور گـشـت
|
|
منتـــظر چشمـــان به در بــهــر سـروش
|
|
نــــو بــهـــــاران آمــــد از ره بـهـــــر تـــــو
|
|
بــــهــــر تـــو آورده پـــیــــغــام ســروش
|
|
تــــا لبــــاس تــــازگــی بــــر تــــن کنـــی
|
|
خوش نسیمی مینوازد چشــم و گـوش |
|
سبــــزه خنــــده مـــی‌زند بــــر نــو بـــهار
|
|
ابــــــر وا کــــرده گــــره از زلـــــف دوش |
|
مــــی‌زنــــد بـــاران به هر دشت و چـمـن
|
|
درس بخشش، هم حدیث عشق نـوش |
|
نـــو بهــــار آورده بــــا خــــود ســـرخ گــل
|
|
ساغـــر مستـــی بـریـــزد مـــی فـروش |
|
خــــرم و ســــر سـبـز شد دشت و دَمَــن
|
|
هـــم به زیر آمـــد در آن چـــرخ چمـوش |
|
چـــون زمیـــن رام آمــــده از نــــو بـهــــار
|
|
حیـــف باشـــد تو چنان باشی که دوش |
|
چـــون طبیـــعت نـــو شکوفا شد به دهـر
|
|
مـــر جـــوانه بایدت بـــر چشــم و گوش |
|
دیــــد نــــو، افـــکــــار نــــو، کــــردار نـــو
|
|
در طـــریق معـــرفت بـــا جـــان بــکوش
|
|
|
|
|