کارگاه‌های آموزشی ویژه همسفران کنگره 60؛ نمایندگی آکادمی

چهاردهمین جلسه از دوره شصت و هشتم سری کارگاه‌های آموزشی ویژه همسفران کنگره 60؛ با استادی کمک‌راهنما سرکار خانم شانی نگهبانی خانم مونا و دبیری خانم اعظم با دستور جلسه وادی نهم در روز سه‌شنبه مورخ 98/2/31 رأس ساعت 17:30 آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:
مبحث امروز وادی نهم است. نیرویی که از کم شروع شود و ادامه پیدا کند نقطه تحمل پیدا می‌کند. نیرو می‌تواند از مثبت بی‌نهایت تا منفی بی‌نهایت ادامه داشته باشد. یعنی فرقی ندارد نیرویی که وارد زندگی ما می‌شود در جهت خیر باشد یا شر. نکته مهم این است که انسان اختیار دارد. اگر از مثبت بی‌نهایت تا منفی بی‌نهایت انسان امکان انتخاب نداشته باشد، پس اختیاری هم وجود ندارد. انتخاب‌های ما منابع انرژی ما هستند. خیلی نیروها هستند که ما از آن‌ها استفاده می‌کنیم. نیروهای بیرونی مثل آب و خاک که کائنات در اختیار ما قرار داده است و ما از مثبت بی‌نهایت تا منفی بی‌نهایت از آن‌ها استفاده می‌کنیم. ما می‌توانیم در خاک گندم بکاریم و یا حنضل بکاریم. می‌توانیم از دل خاک گنج بدست آوریم و یا رنج.
ما همواره در حال دریافت حس‌های گوناگون از محیط هستیم. و دائم یک مجموعه از نیروهای مثبت و منفی به ما القاء می‌شود.

نیرو چیزی است که باعث تحرک می‌شود و موجب کنشی می‌شود که واکنش در پی دارد. چیزی نمی‌تواند کنش ایجاد کند مگر این‌که نیرو باشد. ما نمی‌توانیم دچار خشم و ناراحتی بشویم مگر این‌که تصویری به ما وارد شده باشد. چه آگاهانه و چه ناآگاهانه. نکته این‌جاست که ما بطور ناگهانی درگیر یک همچنین تصویری نمی‌شویم. مگر در تصادف یا شوک ناگهانی. که در این صورت شخص دچار عوارضی مثل استرس و اضطراب و نگرانی می‌شود و شخص دائم تصور می‌کند که اتفاق ناگواری در حال رخ دادن است. همه ما در زندگی دارای یک ریتم خاص هستیم که به آن عادت کرده‌ایم و تصور می‌کنیم که در مسیر درست قرار داریم. اما نکته این‌جاست که اگر در مسیر درست هستیم چرا حال خوبی نداریم.

نیرویی که از کم شروع می‌شود و به تدریج زیاد می‌شود نقطه تحمل پیدا می‌کند. وقتی مجموعه ای از نیروها و تصویرها بر مبنای تفکرات و انتخاب‌هایمان وارد زندگی ما می‌شود، آستانه تحمل ما را بالا می‌برد و ما مقاوم می‌شویم در برابر مشکلات و ضربه های زندگی. به عنوان مثال آستانه تحمل خانم‌های دهه چهل با آستانه تحمل بچه‌های دهه هفتاد بسیار متفاوت است. دهه چهل با امکانات بسیار کم بهترین زندگی‌ها را درست کردند در حالی که بچه‌های دهه هفتاد از خانواده‌‌ طلب‌کار هستند. و آستانه تحمل‌شان بالا رفته است. نقطه تحمل آن‌ها در اثر بی‌محبتی که در کودکی دیده‌اند بالا رفته و به بی‌تفاوتی رسیده‌اند. و معنای محبت و از خودگذشتگی را درک نمی‌کنند.

وادی نهم این مسائل را خیلی خوب مشخص می‌کند. نیرویی که از کم شروع می‌شود و به تدریج زیاد می‌شود و نقطه تحمل ایجاد می‌شود. نقطه تحملی که در اثر نیروهای بیرونی و نیروهای درونی ایجاد می‌شود و این نیروها به‌طور مستقیم با هم در ارتباط هستند. این نیروها همان نیروهایی هستند که هستی در اختیار ما گذاشته است مثل آب و خاک و سایر نیروهایی که بعدها اختراع شد و ما دائم از آن‌ها استفاده می‌کنیم. ما دائم تصاویر را دریافت می‌کنیم و اصوات را می‌شنویم و این‌ها وارد سیستم عصبی و حس ما می‌شود و ما را تحت تاثیر قرار می‌دهند.

ما باید حواسمان باشد که چه صوتی گوش می‌دهیم و چه خوراکی به ذهن و روح‌مان می‌دهیم و باید بدانیم که این‌ها نیروهایی هستند که وارد زندگی ما می‌شوند. ما باید ببینیم که آیا می‌توانیم به فرزندان‌مان آموزش دهیم که از چه اصواتی استفاده کنند و چه خوراکی را انتخاب کنند و آن‌ها را با ماهیت ابزارهایی که در اختیارشان است آشنا کنیم. ما نیاز به مادرانی داریم که بیشتر از این‌که به فکر این باشند که فرزندان‌شان را به کلاس‌های مختلف بفرستند تا با دیگران چشم‌ و هم‌چشمی کنند، و ثابت کنند فرزندشان نابغه است، فرزندان‌شان را با آگاهی و عشق تربیت کنند.

آن چیزی که باعث می‌شود ما فکر کنیم همه به ما ظلم می‌کنند، نشناختن نیروهایمان و حیطه هایمان و عدم تسلط بر نیروهای خودمان است. هستی کار خودش را انجام می‌دهد این ما هستیم که نمی‌دانیم هستی چه می‌کند. قانون خیلی ساده است. اگر رنجی در زندگی وجود دارد، این نیرو در یک نقطه شروع شده و به نقطه بالاتر رسیده و نقطه تحمل پیدا کرده است. و نکنه این‌جاست که رنج می‌تواند بخشی از زندگی نباشد. تا یک جا رنج را تحمل می‌کنیم و بهای آموزش را می‌دهیم و بعد رنج از بین می‌رود و وارد یک مرحله دیگر می‌شویم.

تایپ و ارسال: همسفر گلناز لژیون هفتم
عکاس: همسفر بهجت لژیون ششم
همسفران نمایندگی آکادمی