|
چشمـــه ایی انـــدر قفسِ خـــاک بود |
|
دستـــش از آن خـاک بَر افـــلاک بود |
|
از تَــبِ خورشید و عَطـــش هـای خاک |
|
ســـــوی خـــدا کرد دعاهـــای پـاک |
|
کــــاِی که جهان بسته به تدبیرِ توست |
|
عاقبــــتِ چشمـــه به تقدیرِ توسـت |
|
از تَــــبِ این خــــاک بـه جــــان آمـــدم |
|
بـر درِ تــــو نــــالـه کُنـــــان آمـــــدم |
|
دستِ مــــرا گیـــــر کــــه در مانده ام |
|
از همــــه کس غیــــرِ تو وا مانده ام |
|
بــــر که بریــــم درد که درمــــان تـوئی |
|
بــــا که بسازیــــم که سامـان توئی |
|
بــــر درِ غیـــــر اَرچــــه بُــــوَد دلــپـــذیر |
|
مــــی نَــــروَم زانکه تویی دستگیر |
|
قصـــــۀ دریـــــا ز تــــو بـشنـــیــــده ام |
|
مَـأمَــــنِ خــــود در دلِ او دیــــده ام |
|
بـــــــــر دلِ دریــــــــات مـــــــــرا راه دِه |
|
سهــــمِ مَرا بَهــــره ایی زان جاه دِه |
|
چــــاره کُـــــن ای چــــارۀ بیچـــاره گان |
|
رحــــم کــــن ای مَــــلجاءِ آواره گـان |
|
دســــت بــــه ســــوی که فـــراز آوریم |
|
بــــــر درِ تـــــــو رویِ نیــــاز آوریـــــم |
|
رودی در آن نــــاحـــــیــــه در راه بـــــود |
|
سینـه چو خورشیــد و رُخَش ماه بود |
|
دســـتِ قضا جانـــبِ آن چشمــــه رانـد |
|
باد، غـمِ چشمه به گوشــش رساند |
|
گفــت: شنیـــدم که دُعــــا می کنـــی |
|
دســـتِ طلب ســـویِ خدا میـــکنی |
|
وصـــلتِ دریا طَلَبـــی این خــوش است |
|
عَقــــدِ ثُریّا طلبی این خـــوش است |
|
جوشش این رود هم از چشمه هاست |
|
صحبـــت ما نیـــز دُعـــای شماست |
|
مــقــــصـــدِ ما جــــانبِ دریــــا بُــــوَد |
|
راهــــی اگر هســـت زِ صحـــرا بُــوَد |
|
صِــــرفِ دُعــــا رَه به کُجــــا می بَـری؟ |
|
بــــا حـــرکت رَه به خـــدا مــی بَری |
|
هَمـــــرَه ما شـــــو که رَهایــت کنیـــم |
|
همنـــفسِ بــــادِ صَبــــایت کنـیــــم |
|
چشمــــه بر آن رودِ خروشـان نشست |
|
رَخـــتِ عَزیمــــت زِ بیابــــان بِبَسـت |
|
از پـــــسِ آن دســــت کـه بــــا رود داد |
|
تـــازه شـــروع شد غمِ طوفان و بـاد |
|
راهِ فـــــراوان و بـــــیـــــابان و خــــــاک |
|
بُــــرد اُمیــــد از دلِ آن چشمـه پاک |
|
گشـــــت پشیمـــــان کــــه چرا آمـدم |
|
با چـــــه امیــــد گِــــردِ جهان آمـدم |
|
گـرچــــه در آن خـــــاک تَنَــــم داغ بـود |
|
لیــک دلم زین همه غـم طـــاق بـود |
|
در عـــــوضِ چشمه که بـی تـاب بـود |
|
رود ولـــی همسـفــــری نــــاب بـود |
|
گـفـــــت: اگـــــر راه فــــــراوان شـــود |
|
هـمــــتِ ما نیــــز دو چنــــدان شـود |
|
نقشــــۀ گنــج، در دل رنج است نهـان |
|
لـــازم اگــــر گشـت بگـــردیم جهـان |
|
زود بـــــه یـــک خـــــار کـه در پــــا رَوَد |
|
مــــردِ رَه آن نیـــست که از جـا رَوَد |
|
عــــاقبـــــت از آن هــمـــــه آزارِشـــان |
|
داد صـــبــــا مــــژدۀ دیــــدارشــــان |
|
از پــــسِ آن سنــــگ و بیابــان و خـاک |
|
رُخ بِـنــــمود صــــورتِ دریــــای پـاک |
|
وصــــل پس از آن همه هجران رسـیـد |
|
یوســـفِ دل بــــر درِ کنـعان رسـیــد |
|
نـــــور دَمیــــد در دلِ آن چـشمه ســار |
|
گـفــــت زَهـــــی مِنّــــتِ پروردگــار |
|
شُکـــــرِ تو گـویــــم که خُـدائی تویــی |
|
وَاَستَــــجَبوا کُــــلِّ دُعائی تــــویــی |
|
خـــــاک بُـــــدَم تـــــاجِ گُـهــر دادی اَم |
|
ذَرّه بُــــــــدَم ، راهِ دِگـــــــر دادی اَم |
|
بــــی بَصَر است آنکه رَهــا سازی اَش |
|
بی اثر آنکس که فــنـــا سازی اش |
|
بـــــر دَهنـــــم خاک که بَــــد گویـمـت |
|
نـــاکَـــسم اَر راه دِگــــر پــــویَـــمت |
|
آری چـــــو آن چشـمـــــه گُـذر بایَــدَت |
|
هَمــــرَهِ آن رود سـفــــر بــــایــــدت |
|
راه اگـــــرچـــنــــــد پریشـــــان بُـــــوَد |
|
نیــــا بــــه رَهَت خارِ مُغیــــلان بُـوَد |
|
عـاقبـــــت ای چــشمـــه از آن راهِ دور |
|
رَه بِبَــــری بــــر دلِ دریـــــایِ نــــور |
|
قـصّــــۀ این وصــل چو خـوانــی دَمـی |
|
نــــکتــــۀ توحیـــــد از آن بشنـــوی |
|
|
|
|