کارگاه آموزشی جهان بینی چهارشنبه؛ گلریزون (لژیون مالی)

جلسۀ اول از دوره شصت و چهارم سری کارگاههای آموزشی کنگره 60 با دستور جلسه گلریزان، لژیون مالی، در روز چهارشنبه مورخ 97/8/23 با استادی و نگهبانی مهندس و دبیری مسافر میثم راس ساعت 9:30 آغاز به کار کرد.

سخنان مهندس:

دستور جلسه ما، جشن گلریزان لژیون مالی است. از من سوال کردند که برای جشن آیا شیرینی و شربت بدهیم، گفتم از نظر من مانعی ندارد. 

در مورد مسائل مالی من بارها و بارها صحبت کرده ام. چون حتی در مورد مسائل معنوی ما، هرکس اسم پول را می آورد، انگار که کفر می گفت، چون در مسائل معنوی اصلاً نباید اسم پول را آورد. از نظر من مسائل مادی ، ضد مسائل معنوی نیست. مسئله مالی خیلی خوب است، به شرط آنکه از راه صراط مستقیم به دست بیاید، یک مسئله ارزشی است و ضدارزشی نیست. 

وقتی یک نفر که سرمایه بالایی دارد و از راه مستقیم به دست آورده باشد، می تواند چند کارخانه تأسیس کند و هزاران نفر را به کار بگیرد. یک نفر می تواند کشاورزی کند و میلیون ها کیلو علوفه و سبزی و ... تولید کند. 

تمام کشورها دست و پا و سر و کله می شکنند که سرمایه های خارجی را جذب کنند و یک نفر در کشورشان سرمایه گذاری کند. وقتی سرمایه باشد می توانیم کار کنیم. 

در قدیم می گفتند، کسی که معاش ندارد، معاد ندارد. 

از بچگی یکسری مسائل به ما آموزش داده اند و ما در مقابلش فکر هم نمی کنیم. یک نفر صد واحد خانه دارد، در یک خانه می خوابد و بقیه را به مردم می دهد تا در آن زندگی کنند و اجاره می گیرد، خوب این یک تولید کننده است. در سومالی هم ببینید، دزدی می کنند و کشتی ها را سرقت می کنند، این بخاطر این است که سرمایه و پول ندارند.

اگر در کنگره پول نبود، ما می خواستیم چه کار کنیم؟ باید به پارک می رفتیم، تازه اجازه نمی دهند در پارک دور هم جمع بشویم. تجمع در محیط های عمومی با این حد وسیع، هزاران آفت و مشکل دارد. ما نیازمند مکان هستیم. الآن سرد است، باران می بارد، همه داخل سالن هستید، اگر اینجا نبود، کجا می خواستید بروید؟

مسئله انجیو، مسئله کشور هم هست. در کشور ما دانش و علم می خواهیم، در دانشگاه این علم تولید می شود. ما هم علم می خواهیم و خوشبختانه این علم را بدست آورده ایم. علمی که ما در کنگره به دست آورده ایم، بی نظیر است. موقعی که آمارش منتظر شود، دنیا را می لرزاند. در تمام دنیا، وقتی به درمان می رسند، بعد از گذشت یکسال 98درصد به اعتیاد برگشت می کنند. یکسری 3 ماه اول، یکسری 6 ماهه، یکسری 9 ماهه. به قول امین، این 2 درصد هم خطا است و رقم حساب نمی شود. 

ستاد و دولت روی کنگره خیلی حساس شد و به درستی متوجه شد که در کنگره خبری هست و افرادش به درمان می رسند، از تعادل فکری و روحی برخوردارند و باری هم روی دوش دولت ندارند، مطالبات هم ندارد. گفتند که ببینیم در کنگره چقدر به درمان می رسند؟ مرکز مطالعات و پژوهشهای ستاد، برنامه ای را اجراء کرد که ببینند ماندگاری در کنگره 60 بعد از یکسال چقدر است. در سال 94، ما 3800 نفر رهایی داشتیم، گفتند که 500 نفر از اینها را به صورت تصادفی انتخاب می کنند و پرسشنامه پر می کنند و آزمایش می دهند. متادون، بوپره، مرفین، بنزودیازپین ها، خانواده حشیش. 

این کار انجام شد. از هر مقداری که گفتند بیایند، چند نفر نیامدند و این طبیعی است. گفتم این تعدادی که نیامدند، از نظر من مثبت به حساب بیاورید. آزمایش یکسال رهایی بود و ستاد 80 میلیون تومان بودجه روی این کار گذاشته بود. وقتی که آزمایش انجام گرفت، دیدیم، میانگین طول درمان این 512 نفر، 2 سال و دوماه است. از این 512 نفر، 88.6درصد رهایی و پاکی بعد از دو سال و دو ماه بود. اصلاً این آمار بی نظیر است و باورکردنی نیست. 

اصلاً هیچکس باور نمی کند، چون معتقد هستند که اعتیاد باور ندارد. ما به این مرحله رسیده ایم، ما دانش نیاز داریم، ما نیروهای متخصص نیاز داریم. راهنمای کنگره 60، به اندازه 10 نفر فوق تخصص اعتیاد برابری می کند. در مرحله بعد ما نیازمند پول هستیم، نیاز به مکان داریم، نیروهای جدید بگیریم، وسایل داشته باشیم، اینگونه بود که طرح لژیون های مالی انجام شد و بی نظیر بود. 

از انجیوهای دیگر می گفتند که چرا بچه های شما کمک می کنند، بچه های ما کمک نمی کنند؟ گفتم؛ چون بچه های ما به درمان رسیده اند، چاه ما به آب رسیده است. 

بنابراین می بینیم که بچه های کنگره فقط به رهایی نمی رسند، بلکه از ضدارزشها دور می شوند، بلکه عملاً یاد می گیرند که چون دیگران به ما کمک کردند، ما هم به دیگران کمک کنیم. در کنگره این حرف به عمل تبدیل شده است. دیگران زحمت کشیدند تا ما به نتیجه برسیم، حالا ما زحمت می کشیم که دیگران به نتیجه برسند.