مصباح هدایت و حلقه محبت

به نام امانت دار هستی

از روز عرفه و شناخت به عید قربان رسیدم، قربان گاهی که تبدیل به گلستان شد و نبی خدا ابراهیم (ع) فرزند خویش را به خواست و اختیار خویش و طبق فرمان قادر متعال به مسلخ برد تا عبد بودن خویش را به عالم و آدم نشان دهد. عبد بودن یعنی هر چه خالق دستور میدهد را بی کم و کاست قبول نمایی و حکماً اجرا نمایی، حتی قربانی پاره تن

تفکر اینکه به خواست خداوند از فرزند ت بگذری بسیار بسیار سخت است؛ چه رسد به انجام این عمل بزرگ ولی برای خواص یا سابقون که هر لحظه در حال قربانی کردن خواسته های غیر معقول نفس هستند بسیار سهل است.

بدون تردید آزمون الهی بسیار سخت و دشوار است. قصص زیادی از پیامبران داریم ولی به نظر امتحان و آزمون حضرت ابراهیم (ع) سخت ترین آزمون است، چون عزیزترین عزیزان ت را به دست خویش به مسلخ بردن کار سابقون است. کسانی که از قافله عشق هم سبقت گرفته اند و در مسیر دیدار حق قرار دارند، قادر به چنین رشاد تی هستند.

وقتی دیده حق است و می توان نعمات بزرگ را دید، می توان چنین عمل بزرگی را انجام داد. ایمان راسخ به وعده حقیقت را می توان در سیمای پدر و پسر نبی خدا دید. تسلیم در مقابل فرمان قدرت مطلق یعنی رسیدن به درگاه لایزال خداوند و چه خواصی توان این کار را دارند.

یوم الفصل یعنی همان قربانی نمودن خواسته های دنیوی با خواسته های آسمانی. اگر بخواهی در مسیر محبت حضرت حق باشی باید آماده قربانی نمودن خواسته های نفسانی باشی، بلند ترین مقام ها لباس عافیت را از تن بیرون می کند و لباس امتحان و آزمون حق را برتن می نمایند تا خالص تر شوند و اذن ورود به بارگاه جبروت و کبریایی را طی نمایند. هرچه جایگاه ت بالاتر لاجرم آزمون سخت تر و این قاعده حلقه محبت است و هر گاه طی طریق نمودی در جوار بهترین ها خواهی بود.

همیشه به حدیث قدسی ان الحسین المصباح الهدی و السفینه النجاه فکر میکردم که چرا نبی خداوند در مورد حسین بن علی(ع) فرمودند؟ مگر ایشان دارای چه جایگاهی در نزد خداوند است که مصباح راه حقیقت شده است؟

امتحان بزرگ نبی خداوند قربانی نمودن فرزند بود ولی خداوند فقط به نیت درست بسنده نمود و اجازه نداد که حضرت اسماعیل قربانی شود. اما برای چراغ هدایت بشر شدن و برای خورشید عالم تاب شدن باید از همه بند ها گذر نمود و به بند محکم الله چنگ زد.

آری قربانی فرزند در مقابل چشمان پدر در نبرد حق و باطل در صحرا نی نوا اتفاق افتاد و مصباح و چراغ هدایت با شناخت و معرفت قدم به مسلخ گاه عشق نهاد و خویش و فرزندانش را قربانی خداوند نمود. این نشانه ایمان حقیقی است و مصباح راه بشریت از تمام امتحانات پیروز شد و نشان هدایت بشریت را در اختیار گرفت.

قربانی نمودن هر روز در درون من اتفاق می آفتد و چون قدرت شناخت ندارم، نمی دانم که ارزش را قربانی ضد ارزش می کنم یا ارزش گوهر وجودی خویش را میدانم. برای رسیدن به هدف باید از حصار تن گذشت و باید رها شد تا بتوان فرق نور و ظلمت را تشخیص داد.

لن تنالوا البر حتی تنفقوا مما تحبون یعنی هرگز به نیکی ها نخواهید رسید، مگر اینکه از آنچه که دوست دارید انفاق کنید. انفاق از پاره تن، انفاق جان شیرین، انفاق از بعد خاکی حداقل عمل حسین بن علی(ع) بود. پس مصباح و چراغ راه شدن به آسانی نیست و باید گذشت تا بتوان گذر نمود.

یوم الفصل همیشه و در همه حال در درون من اتفاق می آفتد فقط باید قدرت تشخیص مرز بین نور و ظلمت را داشته باشم. تردید در مسیر حُقه ابلیس است و نا امیدی بهترین حربه ابلیس ولی همیشه با اسلحه حق میتوان پیروز میدان حق و باطل شد.

بودن در بین دو نعمت که از بزرگتریت اعیاد مسلمانان است دارای برکات زیادی است و امیدوارم که توان درک این عید بزرگ را داشته باشیم.

عید جدا شدن از وابستگی ها بر همگان مبارکباد. ایام به کام و روزگار به مراد

گروه وبلاگ نمایندگی شادآباد