سبوی شصت، شعری از مسافر کیان متولیان

آنگــــه که با تـــــو گفتـم از درد خــــودپرستــی

گفـتـی تو ریشه‌اش را کز جهل بود و مــستـــی

مــــن آن بـــسوی مهرم، خالق چنین سرشتـم

چون عقل و عشق گفتند، جمله نشان هستی

تو لیلــــة الرغـــائب، تو شمــــس و الضحـــایی   

تو وادی سمــــایی، از هرچـــه قیــــد رستــــی

مــــن آن نیـــــاز بـــــاران، تـــــو ابر نوبهــــــاران    

در شهــــر پاکبــــازان، تــــو چشمــــه الستــی

تــــو آفتـــــاب نابـــــی، تـــــو خـود زلال آبـــــی

تو شهــــر عشق هستی، از بندها گسستــی

از تارهـــا تو رستـــی، مهـــرش به دل ببــستی

دســـت از دگر بشستی در این سرا و هستـی         

کشف و شهود من باش، شور و شعور من باش

عطـف قنوت من باش، چون تو سبوی شصتــی

از کـــان تـو کـــیــــانم، وز رود تــــــــو روانـــــــم

مهـــرت حدیـــث قلبــــم، درمان خود پـــرستــی