(با کنگره پوییدن) شعری از مسافر بهمن

ديدم كه به هــر لحظه،هر ثانيه مردن را

در دستِ سقــوط ديدم بي بال پريدن را

  ديدم كه چه رويــــايي تعبير شده كابوس

 در دشت جنــون دیدم آوارگی رستـن را

دیـــدم که گذر میکرد تیشه ز تـــن ریشـه

فرجامِ سخنــهايِ شيطان بشـنيـــدن را

ديدم به میان جمـــع یک عالمه تنـــهایـی

مي‌گفت به شيـــدايي در راه نرفتــن را

ايـــن لشگـــر جامانـــده  در باور تاريــكـي

شد حاصل ايـــن پيله اين تار تنيـــدن را

يك دشت پر از گـريه يك قافـــله زخـــمي

يك‌دست نشانم‌داد آن مشعل‌روشن را

در عمـــق شب وحشت، هنگامه تنهايي

با كنـــگره پوييـــدن، با كنـــگره بودن را

آري تو نظـــر كردي، آن راه عيـــان كـردي

صد‌شكر كه‌بخشيدي گمراهيِ‌بهمن را

امروز اگر خوبــــم، چون راه تـــو ميپـــويم