|
وقـــت آمـــد تـــا بگـــویم ایـــن خبـــر
|
با اشــــارت گفتــــه بــــودم از سفــر
|
|
خویـــش را در او بکــــاوی مـــوبه‌مــو
|
چــهــــارده وادی بــبــیــنــی روبــــرو
|
|
ســـوی بالا حــرکت است از سافلی
|
تـــا بـــــدانی آنچـــــه از او غافــــلی
|
|
درس دانـــایی ز خـــود ناخـــوانده‌ای
|
تـــا نــــدانی را نـــدانـــی مانــــده‌ای
|
|
در شنـــاس خویـــش فائــــق آمـدی
|
در سفــــر گر مــــرد لایــــق آمــــدی
|
|
با تـــفــکر ایــــن سفـــر آغــاز شـــد
|
ذکــــر یا رب گفتــــم و در بــــاز شــد
|
|
بهـــر خــــلق ساختاری ریـــشــه‌ای
|
اولیــــن گامـــت کنــــون اندیــشه‌ای
|
|
بـی‌تفـــکر جمـــله نــاپیــــدا شـــدن
|
شد تفــــکر عامـــــل پیــــدا شــــدن
|
|
بی‌تفکر قفل بس سخت‌تر به قـفــل
|
شد تفـــــکر خــــود کلیـــد ازبهر قفل
|
|
قـُــوَت الــــقـــاء و احـــیـــــا بـرقـــرار
|
چون تفـــــکر شــــد بنــــای ساختــار
|
|
در مسیــــر رشــــد و در بالنـــدگـی
|
شد تحــــرک عامــــل ســــازنــــدگی
|
|
کــــم‌کـــم آید نقش‌ها بر آن پـــدیــد
|
ابتـــدای کـــار چون لــــوحـی سفیـــد
|
|
روی صفحه شکل‌می‌گیرد چو کشت
|
آنچه در اندیشه هست زیبـــا و زشت
|
|
آنچه را کشتــی درو کـردی هـمـــان
|
چـــون‌که گفتندی همـــه پیشینیـــان
|
|
خواستــه یـا ناخواستــه درمانـده‌ایـم
|
سـال‌ها در بنــــد افیـــون مانــــده‌ایم
|
|
گوئیا مــوشی که شد در چنگ شیـر
|
ما همــــه در جنگ این غولیـــم اسیر
|
|
خویــش را از بنـــد آن ســازیـم رهــا
|
حال مــــی‌خواهیم شویــم از آن جدا
|
|
هـــرج و مـــرج زنــدگی را دیده‌ایـــم
|
شایـــد اکنــــون تابــــلو گــــردیده‌ایم
|
|
ازچـــه رو افـتــاده‌ایم مـا این‌چنـیـــن
|
بایــــد اینــــجا فــــکر میکردن بر ایـن
|
|
در کـــدام سو مــی‌رویـم این بـار مـا
|
در کجـــــاییم و کـــجـــای کــــار مـــا
|
|
لیـــک آخــــر کار نـــافـــرجـــام شــد
|
بــــارهــا در تــــرک آن اقــــدام شـــد
|
|
بهر مـــا ســودی نیاورد بـــی‌شـکی
|
نــــه پـــزشک و نـــه تخصص‌ها یکی
|
|
تا تفـــکر بر چه مــوضوع ایـن زمـــان
|
حال بــــایــــد تفکر کـــردن بـــی‌امـان
|
|
بـایـــد اینــجا آوری ایــن را تــمــیــز
|
یا نـــبـــاید فکــــرت آوردن بـــه چیــــز
|
|
تـاکـنـــون انـــدر تــــفــــکر آمـــدی
|
شایـــد اینــــجــــا در تصـــور آمــــدی
|
|
می‌دهد این‌گونــه فـکرت را بـه بـاد
|
لیــــک سیــــر رو به رشــــد اعتیــــاد
|
|
و آنــچه را داریم نیز خـواهد کـه داد
|
آنچــــه را مــــا داشتیــــم بر بــاد داد
|
|
مـــادی و معنـــوی کـــردیــم تـبـاه
|
بی‌تفـــکر یـــا کـــــه تدبیــــر سیــــاه
|
|
بس دقیـق و از اشتـباهی خالــیــا
|
نـقــــشـــه‌ای باید کشیــــدن حالیـــا
|
|
تــا نـبـــاشد روزنـــی زان بر عـقـب
|
نقشـــه‌ای باید دقیـــق و بــس عجب
|
|
نقشه‌ای ترسیم سازیم چون قدیـم
|
مـــا در ایـن وادی نمی‌خواهیم عظیم
|
|
تــا نجــات مـــا از ایـــن مجرا بـــود
|
نـــقــشه بـــایـــد قــابـــل‌اجـــرا بـــُوَد
|
|
بر‌سر‌این‌موش‌چون‌شاهیـن شــوی
|
بایـــدت اینجـــا که واقع‌بیـــن شـــوی
|
|
تا که پروازی کنی همـچون عقــاب
|
نقشـــه‌ای بایـــد دقیق و بـا حــساب
|
|
بــا اراده بـــر رهــایی چــون رسی
|
گر دقیـــق آری حســـابت وارســــی
|
|
بـا اراده چــون رسی تـو بـر مـــراد
|
چـــون یکی غول بزرگ است اعتیــاد
|
|
مـشورت باشد تـو را گام نـخـست
|
گر تـــوانت نیـــست در فکرت درست
|
|
اعـــتـــمــــاد نــفـــس لازم آیـــدت
|
بعـــد از آن تصمیــم بــا خــود بایــدت
|
|
خــالقـــی دارد تـوانـــا و حـکیــــم
|
خلقـــت آمـــد سازمانی بس عظیـم
|
|
در جهان باشد از آن شوق هـمـه
|
قـــدرتـــی باشـــد مافـــوق هــمـــه
|
|
هر عمــــل آید به عامـــل بـازتـاب
|
باشد ایـــن نیـــرو دقیق انـدر حساب
|
|
در فـــرورفتــن بــــود او یــــار تــو
|
گر سوی فسق و فجور است کار تـو
|
|
او شود یــــاور به خیـر و برکــتـت
|
چـــون جهت بر نــور و ارزش حرکتـت
|
|
حرکت از ظلمت به نـور آغاز شـد
|
گر که چـشم دل به سویش بـاز شد
|
|
در رهایی‌می‌شود نقشش‌سبـب
|
حس آن را چــون کــه آوردی طـلــب
|
|
باشد اینجا دست‌آویزی شـدیـــد
|
آرد آن حـــس قـــوت قـــلبـــی پدیـد
|
|
شد به او نزدیـک‌تـــر نیکوتـــریــن
|
نیـــست اینــجا فرق بین رنگ و دین
|
|
|
|