(درگه امید) شعری از مسافر محسن رسولی

رو به تـــو آورد و بـه تو بنده شــد

  بایـد از این غصـه و غم کنــده شــد

 بر درِ ایـــن خـــانه پنـاهنده شــد

رو بــــه درِ درگـــــهِ امــــیــــد کـــرد

 بار ببنـدیم به جـــوش و خـــروش

باز رسـیـــده است ، نوای سـروش

(۱)"تا نفسی داری و نفسی بکوش

 حیــف بود، مُـــردنِ بی عـــاشقی"

نـــور شبیــخون به سیاهـی زده 

یار نشسته است در این می کـده

 شمس به منــظومه‌یِ مــا آمــده

نـــورِ تـو تــــابید بــــه سیــــاره‌هــا

رازِ تـــو پیچیده در ایـــن حنجـــره

بـــاز شـــد از لطــف تو این پنــجره

کوه نشسته است در ایـن دایـره

عطـــرِ تـــو دارد تـــب ِ این  کنـگره

زلـــفِ پـــریشان شـده یِ یــار را

مست شـــدم لطف کن آن تـار را 

 عطـرِ خــوشِ صحبتِ ســـردار را 

 قــــصـــه‌یِ حـــلاج و ســــرِ دار را

نـــور شبیــخون به سیاهـی زده

یار نشسته است در این می‌کـده

نـــورِ تـو تــــابید بــــه سیــاره‌هــا