پس گاهی لازم است بهجای شکوه و شکایت بهقولمعروف کلاهمان را قاضی کنیم و ببینیم چقدر تلاش کردیم زیرا «لیس الانسان الا ماسعی» انسان چیزی نیست جز آنچه تلاش میکند.
عدالت، آیا همهی افراد در کنگره باهم برابرند؟ صریحترین جوابی که میتوان به این سؤال داد خیر است. زیرابه فرمودهٔ آقای مهندس ارزش هرکس یا چیزی به میزان خدماتی است که ارائه میدهد. زمانی که مسافر و همسفری، در جلسات غیبت نمیکنند٬ سیدیها را مینویسند، اگر خدمتی باشد داوطلبانه انجام میدهند، درنتیجه سر موعد هم به درمان میرسند اما کسی که چند سال است میآید و میرود و دریغ از کوچکترین خدمت یا کمک مالی به کنگره، حتی بهزحمت شال سفید میپوشد چگونه انتظار دارد سروقت به رهایی برسد؟
پس گاهی لازم است بهجای شکوه و شکایت بهقولمعروف کلاهمان را قاضی کنیم و ببینیم چقدر تلاش کردیم زیرا «لیس الانسان الا ماسعی» انسان چیزی نیست جز آنچه تلاش میکند. بدانیم اگر به خود نیاییم و از فرصتها استفاده نکنیم درنهایت از گردونه به بیرون پرتاب میشویم همانطور که در طبیعت اگر درختی ثمرهای نداشته باشد از ریشه کنده میشود و این عدالت است. زیرا درختی که از آب، خاک، نور استفاده میکند و میوه میدهد با درختی که از تمام این امکانات استفاده میکند اما ثمرهای ندارد، یکسان نیست.
بعضی از ما فکر میکنیم عدالت آن چیزی است که اگر کسی به ما ظلم کرد روزی کسی به او ظلم کند یا اگر کسی پول زیادی دارد، به ما بدهد اما اگر ما پول زیادی داریم عدالت نیست به کسی بدهیم یعنی نمیتوانیم عدالت را تشخیص دهیم و عدالت را چیزی معنی میکنیم که به نفع ما است. در کنگره در ابتدا هرکسی برای درمان وارد میشود اعم از زشت و زیبا، جوان و پیر و...یکساناند. چون هرچه داریم پشت در کنگره میگذاریم اما در ادامه دیگر نمیتوانیم این را بگوییم.
مثلاً آیا کسانی که خدمت میکنند باکسانی که خیانت میکنند و در حاشیه هستند برابرند؟ یا کسانی که از هر آنچه دارند به کنگره کمک میکنند باکسانی که توان کندن ندارند برابرند؟ پس هرکسی به میزان خدمتش، جایگاهش را در کنگره مشخص میکند. درواقع در تمام طول زندگی همین است. مثلاً تمامی اتفاقاتی که درنتیجهی نقض فرمان الهی برای ما اتفاق میافتد عین عدالت است. وقتی پشت سر کسی غیبت میکنم یا در اموری که به من مربوط نیست تجسس میکنم یا قضاوت میکنم و...نباید انتظار داشته باشم نتیجهای همانند کسی که سکوت میکند٬ درد میکشد و از درون میسوزد، تا این رفتار را انجام ندهد دریافت کنم زیرا هر کس بهتناسب رفتارش نتیجه دریافت میکند و درواقع نزدیکترین افراد به خداوند پرهیزکارترین آنها هستند. پس هرچه خدمت بیشتری انجام دهیم مورداحترامتر و عزیزتر هستیم.
در کنگره هم همینطور است؛ کسانی که حرمت و قوانین را موبهمو اجرا میکنند و هر آنچه آقای مهندس و نمایندگان آنها دستور میدهند بیچونوچرا انجام میدهند، اینها بهترین در کنگره هستند. حال چگونه عدالت را جاری کنیم. همانطور که گفتیم عدالت به معنای برابری و یکسان بودن نیست گاهی عدالت یعنی اعدام آگاهی یعنی بخشش.
پس تشخیص عدالت به سار مهم است. همانطور که در آرم کنگره 60 میبینیم. در سمت راست معرفت سمت چپ عمل سالم و در رأس عدالت؛ یعنی اگر میخواهی بدانی که این عمل عدالت است یا خیر، ابتدا باید معرفت و دانایی کسب کنی، سپس از دانایی به عمل سالم مارسی، یکجا میبخشی وجای دیگر میزنی. و درنهایت از معرفت و عمل سالم به عدالت مارسی. آنوقت دیگر هر آنچه برایم اتفاق میافتد تسلیم هستم.
از طرفی باید بدانیم خداوند اجازهی خدمت کردن به بندگانش را به هرکسی نمیدهد پس اگر همسر، مادر، کمک راهنما و...هستیم ارزش این خدمت را بدانیم و با همه با عشق و محبت رفتار کنیم تا آنچه دوست داریم در قالب عدالت برایمان جاری شود. مثلاً اگر دوست ندارم پشت سرم غیبت کنند پشت سر کسی غیبت نکنم، اگر دوست دارم همه به من احترام بگذارند، به همه احترام بگذارم.
زیرا تا زمانی که ندانیم و نپذیریم که خوبی خوب است و بدی بد٬ نمیتوانیم مشکلاتمان را حل کنیم، ازجمله مشکل اعتیاد. ما میتوانیم با دانایی افکارمان را تغییر دهیم، تا اعمالمان اصلاح شود و سپس وضعیتمان تغییر کند منوط به اینکه بپذیریم مسبب مشکلاتمان خودمان هستیم. موفق و پیروز باشید. با احترام کمک راهنما همسفر مرضیه کیانی
نگارش متن: همسفر الهام
ارسال: مسافز مصطفی
نمایندگی شیخ بهایی
- تعداد بازدید از این مطلب :
5142