|
بــا فغــــان و نـــاله و درد عـــجیـــب
|
|
ابـــلـــــهی آمـــــد دوان نزد طبـــیـــب
|
|
نوش جان فرموده بودی خــرده سنگ
|
|
جــــای نان از عقل تنــگ و دست تنگ
|
|
کـــی طبیبـــا کن مـــرا از این خلاص
|
|
گـــــه به فریــــاد و گهـــی با التماس
|
|
با مـــداوایـــش همـــی می داد پنـد
|
|
چــــون حکیـــــم آمــــد بر آن دردمنــد
|
|
بــــایــــدش مظــــروفی از نان نمیـن
|
|
ایـــن شکم نرمست و ظرفی اینچنین
|
|
کی شود مظروفش از او سخت تـــر
|
|
ظـــــرف چون یابی به بنیادش نــــگر
|
|
در حــــدوث عــــالـــم انـــدر اتـــحاد
|
|
آن چهــــار عنصر که در عیـن تضـــــاد
|
|
نـــرمشان در سختشان گـــردد فرو
|
|
هــــر یکی ظرفست و آن دیــگـر دراو
|
|
چـــون هـــوای تـــازه دارد او بـــذات
|
|
مـاهــــی اندر آب مــی جوید حیــــات
|
|
ایــــن همان خاکست آبی بر جــگـر
|
|
گــــل چو میبینی به چرخ کــــوزه گـر
|
|
بنــــگر انـــدر آب و خاک و بـــاد داغ
|
|
در لطــــافت نــار را خواهی ســــراغ
|
|
ای خوشا جانی که نـــارش نور کـرد
|
|
ایــــن تــــن از نار مــرکب جـــور کـرد
|
|
یا که نورش میکشد بر گرد شمـــع
|
|
بنـــــگر آن پروانه نــارش کرده جمــع
|
|
تـــا کـــه در روز ازل میبـاش گفــــت
|
|
کائنــــات از آتش حسنــش شـکفت
|
|
عالمـــــی آیینه عشـق آییــــنـه دار
|
|
جلوه گـــــر شـد تا جـــمال کــــردگار
|
|
چون‌به‌جسمی‌می‌رسدآن‌آتش‌است
|
|
عشــق آن نـــور جمال دلکـش است
|
|
عالمـــی را ظـــرف او بر پــــا نمــود
|
|
عشـــق را چون در لطـافت تا نــبــود
|
|
همچنــان سنگند و جان ظــرف بلور
|
|
کینـــه و فسق و حســد آز و فجــور
|
|
همچو جنگاور که بی جوشن شــود
|
|
چون‌رسد‌روزی‌که جان بی‌تن شــود
|
|
نـــــالــــه جـانکــــاه داری و لهـــیب
|
|
اشـکـــم پر سنـــگ داری و طبیـــب
|
|
ظرف جان را هم تو باید قی کنــــی
|
|
همچواین‌اشکم‌که‌سنگش قی‌کنــی
|
|
مــــی روی با این تهی تـــــا نا کجا
|
|
زان پـــس ات ظرف تهی مانــد بــجا
|
|
تا تــــوانی عشق یاب و عشق یاب
|
|
ای زهـــــابـــی تا رسد وقت ایـــاب |