بالا رفتن نقطه تحمل؛ افزایش سطح دانایی

در ابتدا از این‌که بازهم فرصت خدمت و آموزش نصیبم شد خدا را شکر می‌کنم و از شما سپاسگزارم.

داشتم به زیبایی ترتیب دستور جلسات دقت می‌کردم که چقدر باظرافت و موشکافانه و در پی هم قرارگرفته‌اند.

در وادی نهم نقطه تحمل و آستانه آشوب مطرح می‌شود و در ادامه این‌که برای « که چی» های روزمره‌ام پاسخ درست پیدا کنم و حال صحبت از ظرفیت، مسئولیت و قبله گم کردن می‌شود.

برای افزایش ظرفیت نکاتی که می‌باید مدنظر قرار دهیم بالا بردن سطح دانایی به‌طور کل و یا به تفکیک افزایش تفکر، آموزش و تجربه بود و اینکه با شانه خالی نکردن و تحمل سختی‌های مسیر حس‌هایمان قوی و قوی‌تر شده و به‌مرور نقطه تحملمان بالا رفته مضاف براین که در هر مسیر تجربیات جدید و آموزش‌های خاص به همراه ایجاد نقطه تفکر برایمان ایجاد می‌شود مشروط بر اینکه قدرت درکشان را داشته باشیم و بدانیم بار مسئولیت‌هایی که به ما محول شده یا مسیرهایی که در آن‌ها قرار می‌گیریم فراتر از درک و توان ما نیست ایمان و باور این موضوع که وعده خداوند حق است و همیشه با توجه به عملکرد و پیشینه‌ی ما بهترین‌ها را برای ما رقم می‌زند می‌توانند دلگرمی بزرگی در طی آزمون‌های مختلف باشد.

به‌مرور با بالا رفتن نقطه تحمل در کنار افزایش سطح دانایی مسئولیت‌های بیشتری به ما داده می‌شود که تک‌تک آن‌ها باعث می‌شود به درون خودشناخت بیشتری پیدا کنیم. اما دقت کنیم با پذیرفتن مسئولیت‌های بیشتر و بزرگ‌تر در هر جایگاهی تغییر نگاه در ما ایجاد نشود، البته منظور نگاه از بالاست؛ یعنی حس برتری و سروری به ما دست ندهد که به قول استاد امین: آغاز سقوط تاریکی‌هاست و مراقب باشیم. به تعبیر کنگره " قبله گم کردن" در ما اتفاق نیافتد.

در واقع عدم تطابق ظرفیت با جایگاه یا خدمت کسب‌شده باعث برهم خوردن تعادل و گم‌شدن قبله می‌شود.

پیش از هر چیز اگر فرماندهی شهر وجودی را به‌خوبی انجام دهیم می‌توانیم فرماندهی‌های بزرگ‌تری تقبل کنیم منوط به اینکه بدانیم در ادامه برای بسیاری مسائل همچنان باید فرمان‌برداری کنیم.

گاهی در اجابتِ دعاهایمان و اینکه خداوند صدای ما را می‌شنود یا خیر دچار تردید می‌شویم اگر بدانیم بعضی مسائل برای ما تخریب ایجاد می‌کند و نداشتن آن برای ما بهتر است تردیدها برطرف می‌شود در اصل گره در ظرفیت و دانایی ماست نه در اجابت و مقبول شدن دعاهای ما، به قول جناب مهندس دقت کنیم مسیر را باهدف اشتباه نگیریم در اینجا منظور از قبله هدف نیست همان مسیر راه است که ما گم می‌کنیم و باید به آن دقت کنیم.

در آخر هشداری که در دستور جلسه وجود دارد در واقع نوعی از ترس است البته ترس بازدارنده نیست، بلکه ترس نگهدارنده است که دقت کن اگر ظرفیت قبول مسئولیتی نداری از آن پروا کن تا قبله‌ات را گم نکنی!

به امید افزایش هرروزه‌ی دانایی تک‌تک انسان‌ها و ارتقاء جایگاه‌ها و مسئولیت‌پذیری افراد تا در ادامه مشکلات پیش رو کمتر و صلح پایدار در هستی برقرار گردد.

نگارنده: کمک راهنما سرکار خانم نسیم

تهیه و تنظیم : همسفر شمسیان و همسفر مریم